Δεν είναι τυχαίο ότι το ντεμπούτο του Γιέσπερ Γκάνσλαντ ξεκίνησε στα καθοριστικά πρώτα του βήματα σαν ένα παιχνίδι μεταξύ μιας παρέας, πριν βεβαίως καταλήξει σε μία από τις πιο υποσχόμενες πρώτες ταινίες της φετινής χρονιάς.

Φτιαγμένο από κομμάτια αναμνήσεων και από θραύσματα διαλόγων, το Αντίο Φάλκενμπεργκ μοιάζει με ένα παζλ τα οποίο πρέπει να συμπληρωθεί πριν τελειώσει ο προκαθορισμένος χρόνος που έχουν ορίσει οι παίκτες. Αποφασισμένοι να είναι αυτή η καθοριστική στιγμή κατά την οποία θα έχουν αποχαιρετίσει την εφηβεία και μαζί τη μικρή επαρχιακή φυλακή της γενέτειράς τους, στρέφοντας οριστικά το βλέμμα τους προς τον «μεγάλο κόσμο».

Οσο η εικόνα ολοκληρώνεται και η αναμονή γίνεται ένα με τον τρόμο μπροστά στην επερχόμενη «αλλαγή», ο χρόνος δείχνει να έχει σταματήσει τόσο όσο αρκεί για να φυλάξεις για πάντα μέσα σου όσα θα αναγκαστείς πολύ σύντομα να αποχωριστείς. Τις βόλτες στο ποτάμι, το ημερολόγιο του Ντέιβιντ, τα μαγευτικά απογεύματα λίγο πριν πέσει το βράδυ, τις πολυμήχανες ιδέες του Γιόργκεν για το πώς θα καταφέρει να «πιάσει την καλή»...

Ολα όσα καταγράφει η κάμερα του Γκάνσλαντ, κινούμενη στους ίδιους νωχελικούς ρυθμούς στους οποίους μοιάζει να ζει το παραδεισένιο Φάλκενμπεργκ, υπνωτισμένη λες από την αδράνεια της ξέγνοιαστης παρέας που τη μία στιγμή θέλει να μείνει για πάντα ξαπλωμένη κάτω από τον ήλιο και την άλλη θέλει να αποδράσει προς τα εκεί όπου πιστεύουν ότι ξεδιπλώνεται πραγματικά η ζωή. Παγιδευμένη για λίγο ακόμη σε ένα σχεδόν ονειρικό σύμπαν το οποίο καίγεται από το δυνατό φως του ήλιου και κινηματογραφημένη σαν μία αναμνηστική φωτογραφία που κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα συναντήσεις σε κάποιο συρτάρι. Και όταν συμβεί να τη βρεις και να την κοιτάξεις, θα ευχηθείς να ήσουν ικανός να επιστρέψεις πίσω. Εστω μόνο και για λίγο...

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ