Στη Βιέννη του 19ου αιώνα ένας μάγος κοντράρεται με τον πρίγκιπα του θρόνου για τα μάτια μιας γυναίκας, αλλά και τη λαϊκή εύνοια.

Η μαγεία στο σινεμά μοιάζει περιττή. Το ίδιο το μέσο είναι μαγικό κι ο σκηνοθέτης ο μόνος μάγος που χρειαζόμαστε. Μαγεία δεν είναι τα ειδικά εφέ που εμφανίζουν σαρκοβόρα τετράποδα παλαιοντολογικών χρόνων, μετακινούν βουνά ή εξαφανίζουν μνημεία από το σελιλόιντ. Μαγεία είναι η ανάγκη μας να πιστέψουμε στην ήττα της λογικής αυτού του κόσμου.

Ετσι κι εδώ ο μάγος Αϊζενχάιμ του Εντουαρντ Νόρτον γοητεύει, όχι γιατί φυτεύει και μεγαλώνει μια πορτοκαλιά με μία του κίνηση επί σκηνής, αλλά γιατί, στη μεγαλοαστική βασιλοκρατούμενη κοινωνία του, το παιδί του λαού είναι αυτό με τη Δύναμη.

Αυτή είναι η πιο ενδιαφέρουσα διάσταση της ταινίας του Μπέργκερ, ο οποίος δημιουργεί αριστοτεχνικά την αύρα της εποχής, βγάζει από το καπέλο του την ατμόσφαιρα του αστυνομικού μυστηρίου και πριονίζει στα δύο τον Νόρτον, ο οποίος λόγω «ειδικού βάρους» προσγειώνεται ανέπαφος στα πόδια του. Την πολιτική όμως διάσταση της λαοπλάνας - και γι αυτό ένοχης - μαγικής δύναμης την αφήνει ανεκμετάλλευτη. Απλά την υπαινίσσεται, και μετά τη χάνει.

Οπως γίνεται τελικά και φανερά οδυνηρό, ο Μπέργκερ θα μπορούσε να είχε βγάλει τον άσο της χρονιάς από το μανίκι, αλλά προτίμησε τη σιγουριά... ενός ακόμα λαγού. Προβλέψιμου, αλλά αρεστού στις μάζες.

ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ