Ο Τζόνι Ντεπ δεν ερμηνεύει ρόλους. Τους δημιουργεί. Με κάθε εκφραστικό μόριο της ύπαρξής του, χωρίς μανιερισμούς, φόβο ή προκατάληψη. Γεννά προσωπικότητες, πλάθει χαρακτήρες, ανακαλύπτει και αποκαλύπτει ψυχές. Κάνει ό,τι ακριβώς σημαίνει η λέξη ηθοποιός: ποιεί ήθος. Ο Τζακ Σπάροου στο σεναριακό χαρτί ήταν ένας παραδοσιακά macho πειρατής. Εκείνος όμως τον πήρε και τον μετέφερε στο πανί του σινεμά ως μια εθιστικά απολαυστική ωδή στη διαφορετικότητα, ένα ιδιοφυώς αρμονικό σύνολο αντιθέσεων: έναν κάθε άλλο παρά clean-cut ή πολιτικά ορθό (και ήδη κλασικό) κινηματογραφικό ήρωα, έναν αδιανόητα απίθανο κι όμως ανακουφιστικά γνώριμο, ξεκαρδιστικά αστείο αλλά και απρόσμενα, συγκινητικά μελαγχολικό, παιδί της πιο οργιαστικής φαντασίας και ταυτόχρονα άνθρωπο της διπλανής πόρτας.

Ετσι, ο ατρόμητα (αυτό)σαρκαστικός καπετάνιος Σπάροου του Τζόνι Ντεπ έχρισε σημαντική τη Κατάρα Του Μαύρου Μαργαριταριού και ανήγαγε αυτό το σίκουελ σε μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες όλων των εποχών. Πιο καθαρόαιμη κωμωδία από το πρωτότυπο φιλμ, το Σεντούκι Του Νεκρού, γεμάτο καλοκουρδισμένα γκανγκ, εμπνευσμένα από τη δοξασμένη εποχή του βωβού, του Μπάστερ Κίτον και του Τσάρλι Τσάπλιν, αφήνει περισσότερα περιθώρια δράσης στον ανορθόδοξο πρωταγωνιστή της, ο οποίος ξεφουρνίζει ασύλληπτες ατάκες με ρυθμούς πολυβόλου, καθώς σκαρφίζεται τη μια σκηνή ανθολογίας μετά την άλλη. Χωρίς αυτόν, το αποτέλεσμα θα ήταν ένα ακόμη κενό, ματαιόδοξο, μπερδεμένο, ακόμα και κουραστικό, χολιγουντιανό υπερθέαμα. Με αυτόν όμως, γίνεται η πιο ικανοποιητική κινηματογραφική εμπειρία του φετινού καλοκαιριού, δροσερή και αναζωογονητική σαν το αλμυρό, θαλασσινό αεράκι.

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ