Σκηνοθέτες του επιπέδου του Μαν υπάρχουν στην Αμερική δύο ακόμα: ο Φίντσερ κι ο Σκορσέζε. Η δεξιοτεχνία του Μαν, απόλυτος χολιγουντιανός ορισμός του «δημιουργού» που... λατρεύουν οι Ευρωπαίοι σινεφίλ, είναι τέτοια και τόση ώστε μοιραία κάνει τις ταινίες του αδιάφορες μόνο για τους κινηματογραφικά αδαείς. Κι αυτό ισχύει και για τη νέα του δουλειά, μια βλοσυρή μεταφορά των τηλεοπτικών «Σκληρών Του Μαϊάμι», των οποίων υπέγραφε την εκτέλεση παραγωγής. Αυτά είναι τα καλά νέα.
Τα συναρπαστικά όμως πλάνα του Μαν, με ήρωες αντάξιους του κλασικού αμερικανικού σινεμά (και ειδικά του γουέστερν), με μια υπόγεια μελαγχολία να τους απομακρύνει και να τους εξυψώνει από την καθημερινότητα, δύσκολα θα εκτιμηθούν στη διαχρονικότητά τους από τους βιαστικούς σινεφίλ. Και ένας τόσο μεγάλος σκηνοθέτης δύσκολα θα μπορούσε να γίνει εξίσου σημαντικός σεναριογράφος. Ακόμα, το Miami Vice δεν είναι η αυτόματα κλασική Εντασή του. Με τις macho πόζες τους σε ένα γυαλιστερά πλουτοκρατικό περιβάλλον αφηγηματικής τυποποίησης, οι Φάρελ και Φοξ δεν θα γίνουν ποτέ Ντε Νίρο και Πατσίνο.
Εξάλλου, με δεδομένη τη μεγαλειώδη οπτική του έμπνευση συν το πάθος του (και) με το... τεχνολογικό μέρος της σκηνοθεσίας, ο Μαν αδυνατεί να φτιάξει πλέον ταινία περιορισμένου προϋπολογισμού - όπως για παράδειγμα, τον αξεπέραστο Ανθρωποκυνηγό του, 20 χρόνια πριν. Ο Μαν μοιάζει δέσμιος του Χόλιγουντ όσο και το Χόλιγουντ μοιάζει δέσμιο της εκθαμβωτικής του εικονοποιίας.
Αυτά είναι τα κακά νέα. Οχι όμως στην πραγματικότητα τόσο κακά, δίπλα και κόντρα στην καταναλωτική αφέλεια που σκλαβώνει την αμερικανική βιομηχανία του θεάματος, με επιτυχίες που γίνονται σκόνη στη μνήμη 10 ή 20 χρόνια μετά - όταν μια άλλη σινεφίλ γενιά θα συγκλονίζεται από τα πλάνα και την αισθητική μιας ταινίας που συνέβη να λέγεται Miami Vice, ξεχνώντας την μπερδεμένη ιστορία ή τους σταρ-της-στιγμής πρωταγωνιστές της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ
