Η ιστορία αυτής της ταινίας είναι τόσο αληθινή αλλά και τόσο απίστευτη που μια τυπική αφήγηση θα την υποβίβαζε σε... απλό κινηματογραφικό έργο. Η παράνοια όμως της φυλακής του Γκουαντάναμο και η συλλογική υστερία του «αντιτρομοκρατικού πολέμου» διατρέχονται από την ανατριχιαστική αλήθεια της φρίκης. Κι η αναπαράσταση της αληθινής φρίκης οφείλει να ξεπεράσει την παγίδα του θεάματος.

Αντε δηλαδή να αναπαραστήσεις κινηματογραφικά την οδύσσεια αυτών των 20χρονων παιδιών. Τα παιδιά αυτά είναι σήμερα ζωντανά, απαλλαγμένα από το στίγμα του τρομοκράτη κι η ιστορία τους πρέπει να ακουστεί σε πρώτο πρόσωπο.

Γι αυτό και οι σκηνοθέτες πάντρεψαν την αναπαράσταση με αφηγήσεις των αληθινών πρωταγωνιστών και εικόνες του αληθινού πολέμου του Αφγανιστάν.

Ετσι το φιλμ συνδυάζει την ντοκιμαντερίστικη καταγραφή με την αναπαράσταση, υπογραμμίζοντας συνεχώς ότι αυτό που βλέπουμε συνέβη στην πραγματικότητα και συνέβη ακριβώς με αυτό τον τρόπο. Ανάμεσα στα δραματοποιημένα επεισόδια της απίστευτης περιπέτειας των νεαρών Αράβων, παρεμβάλλονται οι συνεντεύξεις τους, ανάμεσα στο φιξιόν η πραγματικότητα, ανάμεσα στην κινηματογραφικότητα η αλήθεια.

Οταν πια πέσουν οι τίτλοι τέλους, αυτή η αλήθεια δε θα δέχεται καμιά αμφισβήτηση, διότι είναι εδώ, έξω από το κινηματογραφικό κάδρο, ανάμεσά μας.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ