Οι X-Men θα έρθουν αντιμέτωποι με τη θεραπεία που θα τους κάνει φυσιολογικούς...
Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο ενδιαφέρουσα προσθήκη στη λίστα των μεταλλαγμένων ηρώων στο τρίτο και τελευταίο (;) κεφάλαιο στην ιστορία των κινηματογραφικών X-Men τελικά μένει, αν όχι εντελώς, τουλάχιστον αδικαιολόγητα αναξιοποίητη. Η ιστορία του Angel, ενός παιδιού με φτερά, ενός σύγχρονου Ικαρου, ξεκινάει πριν τους εντυπωσιακούς τίτλους και κλείνει την εντυπωσιακή «τελική αναμέτρηση», ολοκληρώνοντας μία παρά λίγο αποκαλυπτική παραβολή πάνω στη δικτατορία του φυσιολογικού. Παρά λίγο, όμως, γιατί όπως η ιστορία του Γουόρεν θα εξαντληθεί σε μία ευκόλως εννοούμενη ψυχαναλυτική ανάλυση ενός πατέρα που θέλει να «κόψει τα φτερά» του παιδιού του, έτσι και αυτό το freak show που ο Μπρετ Ράτνερ παρέλαβε (ευτυχώς!) έτοιμο από τον πατέρα του, Μπράιαν Σίνγκερ προσγειώνει, αν μη τι άλλο ομαλά, ένα προς στιγμήν εμπνευσμένο φουτουριστικό παραλήρημα κοινωνικής επανάστασης σε δύο τρεις αναμφισβήτητα παραπάνω από εκρηκτικές σκηνές καταστροφής.
Ακόμα κι έτσι, όμως, Η Τελική Αναμέτρηση ίπταται αρκετούς πόντους πάνω από το σωρό των κακοποιημένων κινηματογραφικά κόμικς (της Marvel και όχι μόνο) για το μοναδικό λόγο ότι διατηρεί έστω και στο μίνιμουμ όσα με περισσή προσπάθεια, απόθεμα ταλέντου και προσωπική αγωνία προσπάθησε να προσδώσει στους χάρτινους μεταλλαγμένους ο Μπράιαν Σίνγκερ στις δύο πρώτες ταινίες της σειράς: μία ανθρώπινη, σχεδόν τραυματική, διάσταση, ενήλικο χιούμορ και τη βαθιά ρομαντική αίσθηση ότι αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν δεν είναι οι παράξενες ικανότητές τους, αλλά η διαφορετικότητά τους... Αυτή που κινδυνεύει από την αγωνία μίας κοινωνίας να πατάξει ό,τι δεν είναι φυσιολογικό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί η ομοιομορφία μοιάζει σαφώς πιο ασφαλής.
Και είναι αυτός ο πόλεμος ανάμεσα στους «φυσιολογικούς» και τους μεταλλαγμένους και η εξέλιξη που θα ορίσει τις πραγματικές δύο πλευρές αυτού του πολέμου (οι μεταλλαγμένοι που θέλουν να θεραπευθούν και αυτοί που θεωρούν πως η θεραπεία... είναι οι ίδιοι), ο οποίος, ενορχηστρωμένος σαν μία βρόμικη σύγκρουση συμμοριών, στέλνει τους X-Men στην κινηματογραφική αιωνιότητα. Ακόμη περισσότερο και από τη γέφυρα που θα ξεκολλήσει στην πιο εντυπωσιακή σκηνή της ταινίας, το πέταγμα του Angel πάνω από τα συντρίμμια, μετά την άρνηση του να θεραπευθεί, στέλνει θριαμβευτικά το μήνυμα για έναν κόσμο όπου το διαφορετικό θα επιβιώσει και blockbusters σαν αυτό εδώ θα σώζουν αιώνια τη χαμένη τιμή του Χόλιγουντ των 100 εκατομμυρίων δολαρίων.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
