Ενας πετυχημένος σκηνοθέτης και σταρ της τηλεόρασης ανακαλύπτει στο πρόσωπο ενός καθημερινού ανθρώπου το σωσία του...

Αν μου έλεγαν ότι θα έφτανε κάποτε η στιγμή που θα έπρεπε να γράψω για τη νέα ταινία του αγαπημένου Τακέσι Κιτάνο και θα σκεφτόμουν να το αρνηθώ δεν θα το πίστευα. Μετά από ώριμη σκέψη δεν το έκανα, γιατί, τελικά, αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν μπορεί ένα στραβοπάτημα, άντε και γκρεμοτσάκισμα, να χαλάσει μια δυνατή σχέση. Ας το πούμε λοιπόν από την αρχή. Το Takeshis είναι μια εξόχως ενδοσκοπική, στα όρια του ναρκισσισμού ματιά στο έργο, την περσόνα και την καριέρα του σπουδαίου σκηνοθέτη και κωμικού, όχι όμως και το 8 1/2 του, όπως άκουσα να λένε ανενδοίαστα κάποιοι κριτικοί. Σκεφτείτε καλύτερα, στο στιλιστικό του μέρος, ένα μακρινό συγγενή του επίσης αποτυχημένου Getting Any? του 1995.

Παρά την έξυπνη, αν και όχι τόσο πρωτότυπη, αφετηρία της συνάντησης ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη, στο πρόσωπο και στο πολλαπλό τελικά είδωλο, στον ρόλο και στην πραγματικότητα, ο Κιτάνο δεν καταφέρνει όχι μόνο να απογειώσει αυτό το χαοτικό συρφετό από σκόρπιες ιδέες και αποσπασματικά γκαγκ, αλλά ούτε καν να το βάλει σε στοιχειώδη τάξη. Σλάπστικ για... ανηλίκους, λίγο πιστολίδι για να μην ξεχνιόμαστε, ατέλειωτες επαναλήψεις κι ένα εξοργιστικό φινάλε που διαρκεί μια αιωνιότητα. Οι (πολύ) βαθιά φανατικοί θαυμαστές του θα απολαύσουν «500% Κιτάνο», όπως υπόσχεται το έξυπνο tagline και θα ψάξουν αναφορές στις αγαπημένες τους ταινίες, όμως ακόμα και σε αυτούς θα πρότεινα ανεπιφύλακτα να το κάνουν πιο ξεκούραστα και με περισσότερες τεχνικές ευκολίες στο DVD τους. Στον ίδιο τον Κιτάνο, από την άλλη, δεν μπορούμε παρά να του ευχηθούμε «περαστικά» και να ελπίζουμε ότι κάτι καλό θα βγει μετά από μια τέτοια αποτυχία.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ