Υπερβαίνοντας το πρωτότυπο υλικό των δύο ιστοριών φαντασμάτων του 18ου αιώνα στις οποίες βασίζεται το Ουγκέτσου Μονογκάταρι, ο Μιζογκούτσι δημιούργησε την πιο διάσημη ταινία της πληθωρικής φιλμογραφίας του. Με φόντο μια Ιαπωνία που μαστίζεται από τους εμφυλίους, δυο φτωχοί άντρες αποφασίζουν να εκμεταλλευτούν την έκρυθμη κατάσταση προς όφελός τους: Ενας αγγειοπλάστης εργάζεται πυρετωδώς με στόχο να αυξήσει τα κέρδη του και ένας χωρικός σχεδιάζει να αποκτήσει με δόλο τον δοξασμένο τίτλο του σαμουράι, αφήνοντας πίσω τις γυναίκες τους να πληρώνουν το τίμημα της αλόγιστης φιλοδοξίας τους.

Μια τέτοια παραβολή πάνω στα όρια των ανθρώπινων επιδιώξεων και επιθυμιών ίσως να φάνταζε σήμερα ξεπερασμένη, αν δεν εκφραζόταν με ανεπανάληπτη δεξιοτεχνία και έναν σπαραχτικό λυρισμό. Στην αντίπερα όχθη της σπαρτιατικής λιτότητας του σινεμά του Οζου, αλλά εξίσου Ιάπωνας μέχρι το κόκκαλο, ο Μιζογκούτσι επιστρατεύει όλες τις οπτικές και αφηγηματικές τεχνικές του κινηματογράφου, αποφεύγοντας ταυτόχρονα οτιδήποτε το περιττό.

Οι «Ιστορίες Της Χλομής Σελήνης Μετά Τη Βροχή», όπως είναι η απόδοση του ιαπωνικού τίτλου, κρύβουν μια σπάνια δύναμη. Εναλλάσσοντας ασταμάτητα, αλλά πάντοτε αρμονικά, το βίαιο με το ονειρικό, το φανταστικό με το ρεαλιστικό, το μελόδραμα με την αντιπολεμική διαμαρτυρία, ο Μιζογκούτσι δημιούργησε ένα φιλμ που μοιάζει να κατοικεί σε δύο παράλληλους κόσμους. Το ότι διατηρεί αυτή την μυστηριώδη γοητεία αναλλοίωτη έπειτα από 53 χρόνια αποδεικνύει ότι αξίζει με το παραπάνω τον πολυφορεμένο χαρακτηρισμό «κλασικό αριστούργημα».

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ