«Δεν θέλω να ακουστώ σαν φιλόσοφος, αλλά όταν είσαι ζωντανός πρέπει να κουνάς τα χέρια και τα πόδια σου, πρέπει να πηδάς πάνω - κάτω όλη την ώρα, γιατί η ζωή είναι το αντίθετο του θανάτου και πρέπει οι σκέψεις σου να είναι θορυβώδεις και χρωματιστές. Διαφορετικά δεν είσαι ζωντανός». Μελ Μπρουκς
Υπάρχει μία σκηνή στην κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ «Τhe Ρroducers» του 2005 που κλείνει μέσα της όλη τη «φιλοσοφία» ζωής του Μελ Μπρουκς: καθώς οι δύο παραγωγοί ψάχνουν τον χειρότερο σκηνοθέτη του Μπρόντγουεϊ, θα επισκεφθούν στο σπίτι του τον Ρότζερ Ντε Μπρι, έναν draq queen λάτρη του κακού γούστου, ο οποίος θα αρνηθεί αρχικά να σκηνοθετήσει το «Springtime For Ηitler» επειδή του φαίνεται «τόσο καταθλιπτικό»... Σε μία σκηνή ανθολογίας, που θα αρκούσε για να εξηγήσει περισσότερα πράγματα για τη show biz από σελίδες αναλύσεων, το team του Ντε Μπρι θα αντιδράσει στην κουλτούρα του «δράματος» με ένα τραγούδι που καταλήγει στο μυθικό «When youre mounting a play, keep it sunny, keep it funny, keep it gay!», πείθοντας τον οποιονδήποτε πως όταν ο κόσμος βγαίνει από το σπίτι του για να διασκεδάσει δεν μπορεί να βλέπει τους ήρωες του να χάνουν τον πόλεμο, ακόμα και αν αυτοί είναι οι Ναζί του Χίτλερ!
Και αν το The Producers (σαν σενάριο, σαν την ταινία του 1968, σαν βιβλίο, σαν μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ και σαν κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ) είναι παμψηφεί η πιο ευφυής παραβολή για τον κόσμο του θεάματος, αυτό οφείλεται στη σχεδόν παθολογική σχέση του Μπρουκς με την κωμωδία και την πολιτική αν-ορθότητά της, στην οποία θυσίασε ολόκληρη τη ζωή του...
Η παταγώδης εμπορική και κριτική αποτυχία του The Producers, όπως αυτό μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τη χορογράφο του Μπρουκς Σούζαν Στρόμαν, με τον Νέιθαν Λέιν και τον Μάθιου Μπρόντερικ στους ρόλους στους οποίους είχαν θριαμβεύσει στο Μπρόντγουεϊ και σε παραγωγή του ίδιου του Μπρουκς, εξηγεί ακόμη περισσότερα για τον παραλογισμό της show biz, στοιχειοθετώντας μία αδικία που δυστυχώς δεν επανορθώνεται εύκολα. Καταδικασμένο να υστερεί μπροστά στον μύθο της πρώτης ταινίας και υποχρεωμένο να συγκριθεί όχι μόνο με αυτήν αλλά και με την τεράστια επιτυχία της θεατρικής μεταφοράς του, το μιούζικαλ της Στρόμαν είχε την ατυχία να έρθει τελευταίο... Αποκομμένο από τους γιγάντιους προκατόχους του, είναι και ξεκαρδιστικά αστείο και ρομαντικά ρετρό και εξαιρετικά καλοπαιγμένο (ο Λέιν σε μία tour de force άνευ προηγουμένου και επομένου) και ανορθόδοξα sunny, funny και gay! Είναι, τελικά, όλα όσα είναι το «Τhe Ρroducers», με συν μία εξαιρετική αίσθηση του ρυθμού, αναφορές στον «δάσκαλο» Βινσέντε Μινέλι και τουλάχιστον δύο σκηνές ανθολογίας (με τον γκέι σκηνοθέτη και το οργουελικό λογιστικό γραφείο).
Και είναι ειρωνικό πως ο Μπρουκς, που έγραψε το ιστορικό «Εχουμε το λάθος έργο. Εχουμε τον λάθος σκηνοθέτη. Εχουμε τους λάθους ηθοποιούς. Τι κάναμε σωστά;» θα πρέπει τώρα να πείθει τον εαυτό του πως, δυστυχώς, συνήθως συμβαίνει το αντίθετο...
if you like this...
...δες οπωσδήποτε το ΔΥΟ ΤΡΕΛΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ (ΤΗΕ PRODUCERS, 1968, AV) του Μελ Μπρουκς, την ταινία που ξεκίνησε την επανάσταση και έπεισε για το χαμένο (αμερικανικό) όνειρο με σηκωμένη την αυλαία και τον Αντρέα Βουτσινά σε ρόλο έκπληξη...
...ξαναδές σε πολλαπλές επαναληπτικές προβολές το ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ (SINGIN ΙΝ ΤΗΕ RAIN, 1952, AV) για τον Τζιν Κέλι και την υποδειγματική χορογραφία στη βροχή. Σε Special Edition...
...δοκίμασε τις αντοχές σου στο ΦΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ (ΤΗΕ BIRDCAGE, 1996, AV) του Μάικ Νίκολς, κυρίως για την ερμηνεία του Νέιθαν Λέιν που σαρώνει κάθε έννοια κινηματογραφικής ορθότητας για το καλό όλων μας...
Ο Μελ Μπρουκς μιλάει
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ (!) ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: Ο χρόνος γιατρεύει τις αποτυχίες. Θα ήταν βέβαια ωραίο να πήγαινε καλά και να βγάζαμε και χρήματα. Η Universal ήταν πολύ ευγενική. Ηθελε να βγάλει την ταινία απέναντι στον KING KONG και τη NARNIA. Τους είπα «Ελάτε τώρα. Κάντε μου τη χάρη! Για δεν το ανοίγουμε πρώτα σε έξι πόλεις και μετά βλέπουμε... Πιστεύω πως η ταινία είναι εμπορική, αλλά είναι λίγο... διαφορετική. Πριν ένα μήνα κάναμε μία πρώτη προβολή στο Νιου Τζέρσι και το κοινό χειροκροτούσε τα νούμερα. Κι εγώ συνήθιζα να χειροκροτώ όταν έβλεπα το SINGIN ΙΝ ΤΗΕ RAIN, αλλά... είναι και δύσκολο να μην χειροκροτήσεις στο SINGIN ΙΝ ΤΗΕ RAIN. Μετά κάναμε μία προβολή στην Καλιφόρνια. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Το κοινό ήταν έξυπνο, αλλά υπήρχαν επίσης καουμπόηδες, με τα σκυλιά τους να περιμένουν απ έξω. Κατά τη διάρκεια του «Ι Want To Be Α Ρroducer» επίσης ξέσπασαν σε ένα αυθόρμητο χειροκρότημα. Δεν ξέρω.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΣΤΟ ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΕΪ: Μάλλον όλοι θέλουν, σαν το νεαρό ήρωα, να γίνουν παραγωγοί. Μάλλον όλοι θέλουν να μπουν στη show biz.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ: Μου αρέσει ο Κρις Ροκ. Είναι επικίνδυνος. Και οι αδελφοί Φαρέλι. Είναι χωμένοι για τα καλά στο κακό γούστο. Ναι, είναι αστείοι. Αλλά εγώ έχω κακό γούστο συνδυασμένο με βαθιά γνώση του τι είναι σοφιστικέ. «Τι μπορούμε να κάνουμε για σας, πρίγκιπα Μίσκιν;» Αν δεν έχεις διαβάσει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, αυτή η ατάκα πάει χαμένη. Πρέπει να έχεις διαβάσει Γκογκόλ και... Τομ Τζόουνς. Πρέπει να είσαι καλά διαβασμένος για να κάνεις χιούμορ».
ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΟΤΙ ΤΟ ΤΗΕ PRODUCERS ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΚΟ: Λαμβάνω ακόμα γράμματα από ηλικιωμένες Εβραίες που με ρωτάνε αν θεωρώ τον Χίτλερ αστείο. Δεν έχω απάντηση. Στην κωμωδία και στη ζωή ισχύει πάντοτε το «Είτε το πιάνεις είτε όχι!».
