Λαθρέμπορος όπλων απειλεί τη ζωή του πράκτορα Ιθαν Χαντ και της συζύγου του.
Μπλοκμπάστερ μελετημένο στις κατασκευαστικές του λεπτομέρειες σε βαθμό σχεδόν κουραστικό, το Μ:Ι:3 αποτελεί τον εποχιακό ορισμό του σύγχρονου Χόλιγουντ ως μηχανή αναψυχής- και τονίζουμε τη λέξη μηχανή. Σε μια ταιριαστή ιστορία πλαστοπροσωπιών και ανατροπών, το φιλμ ξεπερνάει κάθε έννοια ουσιαστικής σκηνοθεσίας, σεναριογραφίας κι ερμηνειών, όπως ακριβώς ταιριάζει στις ανάγκες του αμερικανικού καλοκαιριού: από τη μια το ιδανικό μπλοκμπάστερ, από την άλλη η απόλυτη δημιουργική απουσία, η τεχνική και το κλισέ σε έναν απαστράπτοντα όσο και καταναγκαστικό γάμο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, την πρώτη Αποστολή του Μπράιαν Ντε Πάλμα: νευρώδης σκηνοθετικά και δυσκοίλια σεναριακά, έδωσε τη θέση της στην τρία - περιστέρια - κάθονται υπερστιλάτη σκηνοθεσία του Τζον Γου στη δεύτερη Αποστολή, με τον super agent Ιθαν Χαντ σαν αναστυλωμένη εκδοχή του Τζέιμς Μποντ. Ως την παρούσα τρίτη Αποστολή, ο Κρουζ πιστεύει ότι έμαθε από τα προηγούμενα λάθη του προσωπικού του franchise (όπου, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι και παραγωγός)... και εν μέρει αυτό αληθεύει: Ζογκλέρ ο σκηνοθέτης, ακροβάτες οι σεναριογράφοι και ταχυδακτυλουργοί οι μοντέρ, κάνουν με τη βοήθεια των κλόουν επί σκηνής αρκούντως συναρπαστικό για τα μάτια το καλοκαιρινό τσίρκο του Μ:Ι:3, πράγμα που ήταν βεβαίως εξαρχής το ζητούμενο.
Ουδείς όμως μπόρεσε να θεραπεύσει τους χρόνιους πονοκεφάλους ενός μύθου μονίμως παγιδευμένου ανάμεσα στις παλιομοδίτικες καταβολές του κι ένα διψασμένο για συναρπαστικά νέα εφευρήματα κοινό. Ετσι, η σταθερή αμηχανία απέναντι σε έναν... φύσει τεχνητό ήρωα επιστρέφει, παρόλο που ο Κρουζ προσπαθεί να επενδύσει τον Χαντ με ηθικά, συναισθηματικά και δραματικά αξεσουάρ ταιριαστά με τις ανάγκες της μετά το 2001 Αμερικής: ο τρόπος όμως που τούτος... ο 008 τα κάνει όλα για την πατρίδα, την αγία αμερικανική δημοκρατία και μια σύζυγο (που, παρεμπιπτόντως, θυμίζει ανησυχητικά την Κέιτι Χολμς) κάνει την όλη ιστορία μάλλον πιο ιλαρή παρά πιο συναρπαστική - τουλάχιστον εάν δεν είσαι έφηβος γόνος ρεπουμπλικανικής οικογένειας στις post 11/9 ΗΠΑ.
Ο Κρουζ βάζει, όπως πάντα, πολλή σωματική ενέργεια στην ερμηνεία του, δυστυχώς όμως το επίκτητο πάθος που ο σταρ επενδύει συστηματικά στους ρόλους του ποτέ δεν έγινε αντάξιο με ένα εκ γενετής ταλέντο. Διόλου τυχαία, ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν συντρίβει τον Κρουζ στις κοινές σκηνές τους, ξεφεύγοντας με συγκροτημένη εκφραστικότητα από τις διαλογικές και δραματουργικές μικροαναπηρίες της πλοκής. Η άδοξη εξέλιξη του χαρακτήρα του «κακού» Χόφμαν, ωστόσο, εξαντλεί γρήγορα τα περιθώρια για ευχάριστες παρεξηγήσεις. Ούτως ή άλλως, είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ο Τρούμαν Καπότε του ανεξάρτητου είδε κάτι παραπάνω από ένα παχουλό τσεκ στην άκρη αυτού του ρόλου. Κάτι σαν εύρημα... προς αποφυγή, εξάλλου, το «δραματικό» φινάλε με τη «νεκρανάσταση» του πράκτορα αποτελειώνει τις υποσχέσεις της αρχής της ταινίας για κάτι πιο φρέσκο και ουσιαστικό. Κερασάκι στην αλλόκοτη τούρτα, η ανάδειξη της ανυπόστατης ως τότε συζύγου σε θηλυκό Ράμπο στο φινάλε καλεί ως εύρημα - αρπαχτή και τα κορίτσια σε τούτο το βίαιο ποπ κορν πάρτι του καλοκαιρινού box-office.
Ποπ κορν πάρτι: αυτές οι αμερικανικές λέξεις δίνουν τα υπέρ και τα κατά, τους λόγους να θυμόμαστε ή μάλλον να ξεχάσουμε μια ταινία που ξόδεψε πολύ χρόνο αλλάζοντας αγωνιωδώς συντελεστές τα περασμένα χρόνια, για να παραμείνει τελικά... αόρατη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ
