Στο στάδιο Αζάντι της Τεχεράνης, το Ιράν παλεύει για την πρόκριση στο Μουντιάλ της Γερμανίας και μια ομάδα κοριτσιών ενάντια στις απαγορεύσεις...
Στο Ιράν η είσοδος των γυναικών στο γήπεδο απαγορεύεται αυστηρά. Κάποιες βέβαια αψηφούν το θρησκευτικό μπαμπούλα και μπαίνουν μεταμφιεσμένες σε άντρες. Η εμμονή του ιρανικού σινεμά με την άκρως προβληματική (για να το θέσουμε ευγενικά) θέση της γυναίκας σε αυτή την θεοκρατική κοινωνία είναι δεδομένη και πολυσχολιασμένη. Οταν, ας πούμε, ο Παναχί μας έχει ήδη δώσει τον αριστουργηματικό Κύκλο ή η Μερσιγέ Μεσκινί το ευρηματικό Τη Μέρα Που Εγινα Γυναίκα, τι απομένει πια να ειπωθεί και να καταγγελθεί; Και όμως, να που υπάρχει χώρος για μια ολοκαίνουργια ματιά. Το Offside, παρά τις δραματικές εντάσεις που κρύβει και το ποδοσφαιρικό σασπένς που κυριαρχεί «μέχρι το ενενήντα», θα μπορούσε να περιγραφεί ακόμη και ως κωμωδία, με τουλάχιστον μια σκηνή ανθολογίας, όπως αυτή στις ανδρικές τουαλέτες του γηπέδου. Ισως πάλι να είναι ένα υποδειγματικό ντοκιμαντέρ για τη διεθνιστική γιορτή του ποδοσφαίρου και τον αταξικό πυρετό του πιο δημοκρατικού παιχνιδιού, έστω και αν η μπάλα βέβαια παίζεται μακριά από τα μάτια των κοριτσιών και τα δικά μας και το θέαμα μένει ως την τελευταία στιγμή εκτός κάδρου, κυριολεκτικά οφσάιντ, όπως μας υπενθυμίζει ο τίτλος. Την ίδια στιγμή η σέντρα εδώ είναι απλά η θρυαλλίδα για άλλα πιο σπουδαία ντέρμπι που παίζονται γύρω από το γήπεδο.
Οπως και να έχει, ξεχάστε τα σκοτεινά χρώματα, τα βαρύγδουπα δράματα και τους φορτωμένους συμβολισμούς και ακολουθήστε τις απρόσμενες μικρές ιστορίες ενός τσούρμου από ατίθασα κορίτσια που κάτω από τη μαντίλα κρύβουν τα χρώματα της ομάδας τους και κυρίως έναν φοβερό τσαμπουκά. Κορίτσια όπως δεν τα έχουμε ξαναδεί στον ισλαμικό κόσμο, αποφασισμένα να αγνοήσουν τους κανόνες και τα τεχνητά οφσάιντ της ανδροκρατούμενης κοινωνίας και να περάσουν στην επίθεση με κάθε μέσο. Η αεικίνητη, σχεδόν αόρατη κάμερα στο χέρι γίνεται ένα με τις εκπληκτικές, όλες ερασιτέχνες, πρωταγωνίστριες καθώς τρυπώνει σε λεωφορεία, στριμώχνεται σε ουρές, κυνηγιέται γύρω από το γήπεδο, ασφυκτιά στα κιγκλιδώματα πριν να ξεχυθεί θριαμβευτικά στο τέλος ελεύθερη στους νυχτερινούς δρόμους της Τεχεράνης μαζί με ένα πολύχρωμο πλήθος.
Σε μεγάλα κέφια, ο Παναχί συνεχίζει απτόητος ένα εντυπωσιακό σερί εκπληκτικών ταινιών, από το Λευκό Μπαλόνι και τον Καθρέφτη ως τον Κύκλο και το Κόκκινο Χρυσάφι με ένα ακόμη αριστούργημα που τον κατατάσσει όχι απλά στην κορυφή των Ιρανών δημιουργών, αλλά και του παγκόσμιου σινεμά. Ενα αληθινό μάθημα σκηνοθεσίας και αφοπλιστικής αμεσότητας ή με πιο απλά λόγια το καλύτερο ζέσταμα πριν το επερχόμενο Μουντιάλ.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ
