Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο οι δημιουργοί αυτού του φιλμ μετέτρεψαν το Βερολίνο στην ανησυχητικά ευάερη και ευήλια μητρόπολη του μέλλοντος Μπρέγκνα (το μοναδικό μέρος που υπάρχει ζωή στον πλανήτη), που όμοιά της δεν έχετε ξαναδεί. Είναι ευφάνταστος ο τρόπος που οραματίστηκαν την τεχνολογία αυτής της υπερ-εξελιγμένης εποχής ως πανταχού... αόρατο, αναπόσπαστο κομμάτι της Φύσης: δεν υπάρχουν κάμερες παρακολούθησης, παρά μόνο οι επιφάνειες-καθρέφτες του νερού και οι σταγόνες του, ενώ τα κινητά τηλέφωνα έχουν αντικατασταθεί από διεγερτικά του εγκεφάλου, σκουρόχρωμα χάπια και ενσωματωμένους στο κορμί πομπούς. Είναι απολαυστικός ο τρόπος που η Σαρλίζ Θέρον χρησιμοποιεί το σώμα της για να δώσει σάρκα, οστά και σαγηνευτική ένταση στην υπερ-στιλάτη ηρωίδα της. Και είναι κρίμα που η Κουσάμα βρίσκει τον τρόπο να ενορχηστρώσει όλα τα παραπάνω σε ένα δεξιοτεχνικό μέχρι την παραμικρή του λεπτομέρεια υπερθέαμα, χωρίς όμως συνάμα να καταφέρνει να δώσει πνοή ζωής στο υποτονικό, δειλό και αποπροσανατολισμένο σενάριο των Φιλ Χέι και Ματ Μανφρέντι. Εκείνων που απλά δηλώνουν και σε καμία περίπτωση δεν κάνουν κατανοητή τη μελαγχολία των ηρώων τους. Που δεν μπαίνουν στο κόπο να εξηγήσουν πώς και γιατί κάποιοι από τους κατοίκους της Μπρέγκνα εξαφανίζονται. Που αφήνουν ενοχλητικά θολά τα κίνητρα και τους σκοπούς τόσο των επαναστατών Μονικανών (οι οποίοι πολεμούν ενάντια στο κυβερνητικό συμβούλιο των επιστημόνων), όσο και της ίδιας της Ιον. Που στρογγύλεψαν τις αιχμηρές άκρες και σκότωσαν αλύπητα το ιδιοφυώς kinky πνεύμα της ομότιτλης, πρωτοποριακά παράδοξης και αδιάντροπα ενήλικης σειράς κινουμένων σχεδίων του Πίτερ Τσανγκ και του MTV, την οποία μάταια επιχειρούν να κάνουν ευανάγνωστη για το ευρύ, κινηματογραφικό κοινό. Ι.Π.