Πολύ πιο καλόγουστη από το άνευρο ριμέικ του Τζον Κάρπεντερ, η «Πόλη των Καταραμένων» αποτελεί ένα από τα εμβληματικά βρετανικά θρίλερ των 60s αφού, κινούμενος κάπου ανάμεσα στον τρόμο και την επιστημονική φαντασία, ο γερμανικής καταγωγής Βολφ Ρίλα αξιοποίησε στο έπακρο το ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα του Τζον Γουίντχαμ «Τhe Midwich Cuckoos».

Στο μικρό αγγλικό χωριουδάκι του Μίντγουιτς, οι γυναίκες μένουν μυστηριωδώς έγκυοι και γεννούν ταυτόχρονα πανομοιότυπα παιδιά με ασημένια μαλλιά, βλοσυρό βλέμμα και ιδιαίτερα υψηλό δείκτη ευφυϊας. Τα ίδια μοιάζουν να μην επιθυμούν κανένα δεσμό με τους γονείς τους, ενώ σύντομα στρέφουν τις ασυνήθιστες ικανότητές τους εναντίον όσων επιχειρούν να τους εναντιωθούν.

«Η Πόλη των Καταραμένων» βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η απειλή προέρχεται από το οικείο, από το εσωτερικό της οικογένειας, όσο έντονες και αν είναι οι υποψίες θεατών και γονιών για την πραγματική προέλευση των παιδιών. Σήμερα δεν είναι το ίδιο τρομακτική, δεν έχει χάσει όμως τίποτα από την επιβλητικότητά της, καθώς και μόνο η εμφάνιση των παιδιών με το αλλόκοτο παρουσιαστικό και την παγερή ματιά αρκεί για να προκαλέσει ανατριχίλες.

Το στοιχείο της έκπληξης λείπει ούτως ή άλλως από την ελαφρώς ηθικοπλαστική συνέχεια «Τα Παιδιά των Καταραμένων», που παρουσιάζει τα διαβολικά παιδάκια- τα οποία αυτή τη φορά έρχονται από διάφορες χώρες του κόσμου- ως πιθανή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Σαφώς κατώτερο από το πρωτότυπο, καθόλου κακό όμως για μεταμεσονύχτια διπλή προβολή τη βραδιά του Χαλογουίν. Τι πειράζει που δεν το γιορτάζουμε στην Ελλάδα;