Τα χρώματα είναι χλoμά. Μοιάζουν πεθαμένα. Το φως του ήλιου καχεκτικό. Λες και τη θέση του στον ουρανό πήραν λάμπες φθορίου. Οι σκηνές δράσεις ελάχιστες. Τα ειδικά εφέ διακριτικά (λίγος καπνός εδώ, μία έκρηξη εκεί, μερικά πυροτεχνήματα και μια ιδέα από τα φευγαλέα ίχνη που αφήνουν στον αέρα τα μαχαίρια του V). Η πεντάμορφη ηρωίδα φαλακρή. Και ο (υπέρ)ήρωας - τέρας κρυμμένος διαρκώς πίσω από μια ακίνητη, αμίλητη, ανησυχητικά γελαστή μάσκα. Το τελευταίο πνευματικό παιδί των Γουατσόφσκι δεν είναι εντυπωσιακό, παρά μόνο υποβλητικό. Στενάχωρο. Οπως το Matrix, δοκιμάζει να αφυπνίσει την αμφισβήτηση της εξουσίας. Το κάνει όμως με τον πιο αυθάδη, τολμηρό και αναρχικό τρόπο. Πετά από τα πλάνα του, οτιδήποτε γυαλιστερό ή θεαματικό μπορεί να παραπλανήσει το βλέμμα για να απευθυνθεί απευθείας στο γνωστικό της ψυχής. Στη λογική. Αχρωμο και ζοφερό, στρέφει και κρατά την προσοχή σε ό,τι έχει σημασία: τις πράξεις και τις ιδέες των ηρώων του. Διασκευάζοντας το ομότιτλο κόμικς των Αλαν Μουρ και Ντέιβιντ Λόιντ, οι Γουατσόφσκι καταφέρνουν πολύ περισσότερα από το να αποκαλύψουν, απλά, τους φαύλους κύκλους που σχηματίζει στην (μη) εξέλιξή της η ανθρώπινη Ιστορία. Η πρακτική της κυβέρνησης Σάτλερ (ερμηνευμένου με ταιριαστά μονόχνοτο τρόπο από τον Χαρτ) να χρησιμοποιεί την απειλή μιας ενδεχόμενης τρομοκρατικής επίθεσης ως όπλο ελέγχου των -φοβισμένων- πολιτών της, παραπέμπει άμεσα στην -εσωτερική και εξωτερική- πολιτική Μπους και Μπλερ μετά τις 11/9. Ταυτόχρονα, οι πράξεις αυτοδικίας και η τάση να τινάζει κτίρια στον αέρα ντύνουν τον αμφιλεγόμενα γοητευτικό V με τα ρούχα εκείνων που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «τρομοκράτες». Η πολυμάθεια, η ευγένεια του λόγου, η καθαρότητα των ιδεών, η πίστη του στην ελευθερία και η κατάφωρη κακοποίηση των δικαιωμάτων του από την κυβέρνηση, όμως, ρίχνουν φως στα κίνητρά του. Και θέτουν αντιμέτωπους αφενός τους -επί και εκτός οθόνης- ηγέτες με τις ευθύνες τους, και αφετέρου τους θεατές με εποικοδομητικά αινίγματα για την ύπαρξη της τρομοκρατίας. Οι Γουατσόφσκι δεν σταματούν εδώ. Το σενάριο τους είναι γεμάτο σπόρους επανάστασης - μικρές ωρολογιακές βόμβες ενάντια στην υποκρισία της Εκκλησίας, τη δειλή... παντοδυναμία των ΜΜΕ, τις στρατιωτικές βάσεις που θυμίζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί (το απολυταρχικό καθεστώς των οποίων είναι το μόνο που επιμένει να θυμάται η ανθρωπότητα), αλλά και «στιχάκια» - ύμνους στη διαφορετικότητα (λίγο πριν το τέλος, οι πολίτες πλημμυρίζουν τους δρόμους ως μονάδα, αλλά σύντομα βγάζουν τις πανομοιότυπες μάσκες τους για να γιορτάσουν την ποικιλομορφία τους).
«Οι πολιτικοί λένε ψέματα για να καλύψουν την αλήθεια, ενώ οι καλλιτέχνες λένε ψέματα για να την αποκαλύψουν» λέει ο V. Λόγια που το φιλμ κάνει πράξη. Αντάξιο του ήρωά του μέχρι τέλους. Ακαταμάχητα ελκυστικό στη γενιά που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
