Στο πρωτοπαλίκαρο ενός μαφιόζου ανατίθεται η παρακολούθηση της νεαρής και ίσως άπιστης ερωμένης του. Μια πράξη συμπόνιας τον καθιστά προδότη στα μάτια του αφεντικού...

«Dolce Vita». Η ταμπέλα από νέον βάφει με πορφυρό κόκκινο τους καπνούς των τσιγάρων στο αριστοκρατικό lounge bar που διευθύνει ο νεαρός Σον Γου. Ο κόσμος του πρωτοπαλίκαρου του μεγάλου αφεντικού είναι ένα σύμπαν ατσαλάκωτων κουστουμιών, ψυχρής ομορφιάς, τυφλής υποταγής στον κώδικα τιμής της κορεατικής νύχτας και αδίστακτης βίας για όποιον τον παραβιάζει. Μοναχικός στρατιώτης, δεν φοβάται, δεν σοκάρεται, δεν νιώθει τύψεις για οτιδήποτε του ζητηθεί να κάνει, δεν παρασύρεται, δεν νιώθει. Η ζωή είναι γλυκιά μέσα στην ουδετερότητά της.

Οταν το μεγάλο αφεντικό του αναθέτει να παρακολουθήσει τη νεαρή ερωμένη του, κι αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι του ότι τον απατά να τη σκοτώσει, ο Σον Γου υπακούει αδιαπραγμάτευτα. Μόνο που κάτι ανατρέπει τα σχέδιά του. Μια φευγαλέα στιγμή. Μία απρόσμενη απόφαση. Ενα βλέμμα.

«Δεν σου έχουν πει ότι η ζωή είναι πόνος;» θυμάται τα λόγια του Δασκάλου του, και ό,τι ακολουθεί το αποδεικνύει και σε μας, καθώς ο έμπιστος γίνεται προδότης, ο θύτης κυνηγημένο θύμα και μετέπειτα ορκισμένος εκδικητής. Η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει σαν το φάντασμα του Ντέιβιντ Λιντς να έχει χαμηλώσει τα φώτα, ο Σέρτζιο Λεόνε να έχει δώσει το παρασύνθημα και σύσσωμη η ασιατική κινηματογραφική παράδοση από τα 60s μέχρι τις μέρες του Τζον Γου και του Παρκ Τσαν Γουκ να έχει αναλάβει την ενορχήστρωση της βίας. Το μόνο πορφυρό που κυριαρχεί από άκρο σε άκρο της οθόνης πλέον είναι το αίμα.

Με το ηλεκτρισμένο σάουντρακ να χτυπάει στο στομάχι και τα μάτια να μπουκώνουν από το επώδυνο, αλλά άρτιο εικαστικά, υπερθέαμα ξυλοδαρμού, ανατριχιαστικών βασανιστηρίων και υγρών τάφων, όλα έρχονται σ' ένα τέλος. Και εκεί ο Κιμ Τζι Γουν τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια όσων νομίζουν ότι ξέρουν τι είδαν.

Γιατί χαμογελάει ο Σον Γου;

ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ