Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται. Πράγμα σχεδόν αδύνατον όταν αυτό που καλείσαι να «εξηγήσεις» είναι η καινούργια ταινία του Ντέιβιντ Λιντς. Μία ταινία σχεδόν τριών ωρών, η οποία δεν ακολουθεί κανέναν αφηγηματικό -πόσο μάλλον λογικό- συνειρμό, είναι γυρισμένη με μία ψηφιακή κάμερα του εμπορίου και, στην πραγματικότητα, κάνει ακόμη και το «Εraserhead» να μοιάζει με ταινία για όλη την οικογένεια.
Κι όμως, στο αποκορύφωμα της καριέρας (και της μανιέρας) του, ο Λιντς δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συνεχίζει ακριβώς από εκεί όπου σταμάτησε με την «Οδό Μαλχόλαντ». Ολα όσα έκαναν το σινεμά του την τελευταία λέξη του cult βρίσκονται ξανά εδώ. Ιστορίες που, ενώ κυλούν κανονικά, αρκεί το άνοιγμα μίας πόρτας για να χαθούν στο ανεξήγητο. Ηρωες που αλλάζουν όνομα και ταυτότητα έτσι ξαφνικά. Εφιαλτικά γκρο πλαν, κόκκινες κουρτίνες, μουσικοχορευτικά διαλείμματα, συν ένα sitcom με κουνέλια που μιλάνε (!) και την ίσως πιο ακατέργαστη -σχεδόν αφόρητη- ψηφιακή εικόνα που είδατε ποτέ.
Είναι αλήθεια. Το «ΙΝLΑΝD ΕΜΡΙRΕ» είναι μία ταινία φτιαγμένη για να προκαλέσει συζητήσεις, να γεννήσει θεωρίες, να ενισχύσει το μύθο γύρω από το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο μυαλό του Ντέιβιντ Λιντς. Μία ταινία την οποία πολλοί και εύκολα θα περιέγραφαν ως την εικονογράφηση ενός εφιάλτη, που, όπως κάθε όνειρο (καλό ή κακό), δεν οφείλει να έχει συνέχεια και λογική. Μία ταινία όμως που λίγοι και δύσκολα θα αντιλαμβάνονταν πως, περισσότερο από οτιδήποτε, είναι κατασκευασμένη από μία κατεπείγουσα ανάγκη.
Φτάνοντας στην ενδοχώρα (INLAND) της καλλιτεχνικής του αυτοκρατορίας (EMPIRE), o Λιντς παραδίδει με την πιο δύστροπη και πυκνή ταινία της καριέρας του τη δική του αποστομωτική απάντηση στη βιομηχανία του θεάματος, καθώς αυτή οδεύει προς την ολοκληρωτική της παράδοση στη λογική των multiplex. Θυσιάζοντας ακόμη και το τελευταίο επιχείρημά του - την εικόνα του- απέναντι σε όσους τον κατηγορούν για τη δολοφονία κάθε κινηματογραφικής σύμβασης, ο Λιντς μηδενίζει τον χρόνο και ξεκινάει από την αρχή. Πείθει τη Λόρα Ντερν (σε μία από τις πιο θαρραλέες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς) να τον ακολουθήσει και μαζί αποτολμούν την αποθέωση του σινεμά ως Τέχνη. Ανοίγοντας ξανά και με το ζόρι τις πόρτες για μία «διαφορετική» ματιά στον κόσμο.
Και αυτό είναι - στην κυριολεξία - όσο πιο σαφής μπορώ να γίνω.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
