Καλά, η ιστορία είναι παντελώς απίστευτη και ανόητη από όποια επιστημονική πλευρά κι αν την κοιτάξεις. Ο Ηλιος πεθαίνει έτσι ξαφνικά; Δηλαδή πώς; Αρρώστησε; Και άντε να πούμε ότι αρρώστησε, θα τον κάνουν καλά με «βόμβα υψηλής ενεργειακής πυκνότητας» (νομίζω ότι κάπως έτσι την ονομάζουν) την οποία θα φυτέψουν στον πυρήνα του; Οπότε έχουμε δύο λύσεις: είτε απορρίπτουμε συνολικώς την ταινία είτε βάζουμε την επιστήμη στην άκρη και κοιτάμε τα υπόλοιπα. Δυστυχώς και σ' αυτή την περίπτωση η ταινία χωλαίνει.
Οκτώ αστροναύτες ταξιδεύουν με σκοπό να σώσουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που παρακολουθούμε είναι οι εσωτερικές τους συγκρούσεις, οι συμμαχίες τους, οι απώλειες, οι φοβίες τους. Ατυχήματα, θάνατοι, έλλειψη οξυγόνου και η κατάρα του ίδιου του ονόματος διαστημόπλοιου- μα ποιος σκέφτηκε να βαφτίσει «Ικαρο» ένα σκάφος που πάει στον Ηλιο; Τώρα θα μου πείτε, αυτό είναι κλείσιμο του ματιού για την τραγική μοίρα που ίσως παραμονεύει στο φινάλε. Με τα πολλά κλεισίματα των ματιών, όμως, καταντήσαμε τυφλοί.
Πάνω στον σκελετό της κλειστοφοβικής διαστημικής περιπέτειας μπορεί κανείς να φτιάξει αριστουργήματα. Ωραιότατα όμως μπορεί να τα κάνει και μούσκεμα. Λίγο το άγχος της πλοκής και του σασπένς, λίγο η υπεροψία των υποτιθέμενων φιλοσοφικών αναφορών, λίγο το «Σολάρις», λίγο το «Αλιεν», λίγο η «Οδύσσεια Του Διαστήματος», χάθηκε το παιχνίδι.
Ενδεκα χρόνια μετά το «Τrainspotting», ο Ντάνι Μπόιλ βρίσκεται σε εμφανές δημιουργικό αδιέξοδο. Παίζει βέβαια σε δύσκολο τερέν, δεν μπορεί όμως ούτε το υλικό του να οργανώσει ούτε να ολοκληρώσει κάτι πρωτότυπο και συναρπαστικό. Κι όταν κάποιος αποφασίζει να κλείσει τους ήρωές του, επί 98 λεπτά, σε τέσσερις τοίχους, τότε οφείλει να ξέρει πώς θα τους κάνει να βγουν έξω απ αυτούς: να απελευθερώσουν δηλαδή συναισθήματα, να διαγράψουν ιδέες μεστές και καίριες, να εμπλακούν στη δράση.
Τελευταία καλή κουβέντα: Μια πανέμορφη ψυχεδελική σεκάνς λίγο πριν το φινάλε απαλύνει κάπως την απογοήτευση. Κινούμενα χρώματα βυθίζονται σε φευγάτες μουσικές και το ταξίδι διαχέεται σε έναν κόσμο ονειρικό, εφιαλτικό και ωστόσο εξόχως πραγματικό.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ
