Το πτώμα ενός νεκρού κοριτσιού ανακαλύπτεται στα χωράφια. Το βρίσκει ένα άλλο κορίτσι, με νεκρό βλέμμα. Η μαθητευόμενη ιατροδικαστής που το φροντίζει στο νεκροτομείο καθαρίζει τις πληγές του, προσπαθώντας να κάνει το ίδιο και με τις δικές της. Η μητέρα του ειδοποιείται για να το αναγνωρίσει και αυτό κάνει - για πρώτη φορά γνωρίζει την κόρη της. Φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες, οι οποίες χωρίζονται με βινιέτες που φέρουν ως τίτλους τους κοινωνικούς ρόλους μίας γυναίκας (κόρη, αδελφή, μάνα, σύζυγος), χαράζουν ένα φαύλο κύκλο βίας στον οποίο εμπλεκόμαστε όλοι και όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι.

Η ταινία διαφημίζεται ως θρίλερ, αν και είναι καθαρόαιμο δράμα και μάλιστα βαθιά πολιτικό. Οι φτηνές ανατριχίλες των ταινιών τρόμου στέκονται στην επιδερμίδα, ενώ η Μόνκριφ («Βlue Car») ενδιαφέρεται να σκάψει πολύ βαθύτερα. Εμμέσως πλην σαφώς, η αγία οικογένεια μπαίνει στο στόχαστρο - προβληματικοί ομφάλιοι λώροι που τροφοδοτούν εμμονές στην επόμενη γενιά, αλλά και η ευθύνη του παιδιού-θύματος να τους κόψει και να τρέξει μακριά, ακόμα κι αν τελικά ματώσει.

Εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιών, κάπως άνισο σενάριο (οι πρώτες τρεις ιστορίες είναι αριστουργήματα, οι τελευταίες δύο λίγο πιο τετριμμένες), αλλά ένα σταθερό σκηνοθετικό χέρι που ενορχηστρώνει όσα είναι σημαντικά: τα σκοτάδια μέσα μας, τη βία που έχουμε όλοι υποστεί και κουβαλάμε, τη διπλανή πόρτα η οποία κρύβει εγκλήματα και «πτώματα» που δεν αιμορραγούν στα φανερά.

ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ