Θα έλεγε κανείς ότι η ίδια σφαίρα που ανοίγει τον δρόμο για το αμφιλεγόμενο φινάλε του «Ρerformance» θα στρεφόταν, σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, κατά του ενός εκ των δύο σκηνοθετών της. Δεν υπερβάλλουμε καθόλου: στις 24 Απριλίου 1996, ο Ντόναλντ Κάμελ διάλεξε να σκηνοθετήσει το performance της αυτοκτονίας του σαν σινεφίλ φόρο τιμής στην πρώτη (και κατά μία έννοια μοναδική) ταινία της καριέρας του. Ο πάλαι ποτέ υπερ-ταλαντούχος ζωγράφος, που στα 16 του είχε κερδίσει υποτροφία για τη Βασιλική Ακαδημία του Εδιμβούργου και στη δεκαετία του 50 καθιερώθηκε ως κορυφαίος δημιουργός πορτρέτων, επέλεξε να επιβραδύνει το τέλος του κατά 45 λεπτά πυροβολώντας στην κορυφή του κεφαλιού του. Εν τω μεταξύ, θα μπορούσε με τεράστια ευφορία να ψυχορραγεί παρακολουθώντας το είδωλό του στον καθρέφτη και ρωτώντας τη σύζυγό του «βλέπεις την εικόνα του Μπόρχες;».

Το πού κρύβεται ο Μπόρχες στα δαιδαλώδη μονοπάτια του «Ρerformance» θα αφήσουμε να το ανακαλύψετε μόνοι σας, αλλά οι παραμορφωτικοί καθρέφτες ακολουθούσαν τον Κάμελ σε όλη του τη ζωή. Εκεί που η καλλιτεχνική θεματολογία των αόρατων δαιμόνων και των διαταραγμένων προσωπικοτήτων αποτελούσαν επικίνδυνα πιστή αντανάκλαση της προσωπικής του πραγματικότητας, ο κατατρεγμένος από τον εαυτό του Κάμελ αδυνατούσε να υπερασπιστεί την πατρότητα των ιδεών του και την υλοποίηση των οραμάτων του. Βλέποντας τον Ρεγκ να καρπώνεται αδίκως τη μερίδα του λέοντος από την επιτυχία του «Ρerformance», τον Μάρλον Μπράντο να υποχωρεί απέναντι σε αλλεπάλληλα τολμηρά πρότζεκτ και φυσικά τους χολιγουντιανούς παραγωγούς να απορρίπτουν το ένα σενάριο μετά το άλλο, ο Κάμελ είδε το κερασάκι να μπαίνει στην τούρτα με τις σφαγιαστικές αλλαγές που επιβλήθηκαν άνωθεν στο φιλόδοξο τελευταίο φιλμ του «Wild Side». Ισως να επρόκειτο για μια απλή αφορμή, ώστε ο άνθρωπος που κάποτε έκλεισε προστατευτικά «μια ολόκληρη εποχή μέσα σε μια γυάλα» (σύμφωνα με τη Μαριάν Φέιθφουλ) να συνειδητοποιήσει ότι δε μπορεί να προστατεύεται άλλο από τον εαυτό του.