Υπάρχουν πολλοί λόγοι να μείνεις έκθαμβος απέναντι στο «Week Εnd», και το γεγονός ότι περιέχει το μεγαλύτερο και πονηρότερο τράβελινγκ της ιστορίας του σινεμά ίσως να μην ανήκει καν σε αυτούς.

Το ότι με αυτή τη χαοτική εικονογράφηση του τέλους της αστικής εβδομάδας, ο άνθρωπος που αναγέννησε μια για πάντα το «αστικό» σινεμά ήθελε να υπογράψει μια και καλή τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του είναι απείρως σπουδαιότερο.

Σαν μια χώρα των θαυμάτων από την ανάποδη και χωρίς την Αλίκη της, σαν ένα παιδικό παιχνίδι που γίνεται κομμάτια στα χέρια ενός ατίθασου μπόμπιρα, το σχεδόν σουρεαλιστικό πεδίο μάχης- νεκροταφείο του «Week Εnd» προεξοφλεί ότι το υπερτροφικό σύστημα που όλα τα χωνεύει θα καταλήξει να τρέφεται από τις σάρκες του.

Το γενναίο αλλά χαμένο στοίχημα που θα έβαζε ο Γκοντάρ όταν ανήγγειλε «τέλος του μύθου, τέλος του σινεμά».