Πάνω που νομίζαμε ότι ο περσικής σχολής νεορεαλισμός είχε για τα καλά κακομάθει από τα γαλλικά κεφάλαια και κακοπάθει από την αγκίστρωση στη φωτογένεια της μιζέριας, ήρθε ο Γκομπαντί να μας αφοπλίσει με την αυθεντική συμμορία των ορφανών, κυνηγημένων, πεινασμένων, αλλά πάντα «επιχειρηματικά» σκεφτόμενων μέσα στην ανέχεια πιτσιρικάδων του στις κουρδικές επαρχίες του Ιράκ. Το γνωστό παραμύθι με την αργή πλην υπομονετική (τριτοκοσμική) χελώνα και τον γρήγορο αλλά σνομπ (ανεπτυγμένο) λαγό βρίσκει εδώ τέλεια εφαρμογή.

Ρ.Ε.