«Πιάνουν έναν Πρόεδρο να του παίρνουν πίπα στο Οβάλ Γραφείο, ο επόμενος νοθεύει τις εκλογές και δεν παθαίνει τίποτα... Ο κόσμος έχασε την ικανότητά του να σκανδαλίζεται». Ατάκα- μανιφέστο των προθέσεων του Τζον Σέιλς ως προς τη δημιουργία της πιο πρόσφατης ταινίας του. Ενας κορυφαίος ανεξάρτητος Αμερικανός δημιουργός γράφει, σκηνοθετεί και μοντάρει μία κατά βάση πολιτική σάτιρα με άμεσο στόχο τη σύγχρονη πολιτική της πατρίδας του αλλά, πιο ιδιαίτερα, την κυβέρνηση- ή μήπως την οικογένεια;- Μπους. Ετσι εδώ, ο ανεγκέφαλος γιος ενός πάμπλουτου γερουσιαστή βάζει υποψηφιότητα για Κυβερνήτης της πολιτείας του, έχοντας πρώην συνεργάτες και οικονομικούς υποστηρικτές του πατέρα του στα παρασκήνια της εκστρατείας του για να κινούν τα νήματα τα οποία ο ίδιος ούτε καν υποψιάζεται πως υπάρχουν. Η φαινομενικά τυχαία ανακάλυψη ενός πτώματος που απειλεί την ανάμειξη του ονόματός του στην έρευνα οδηγεί έναν πρώην δημοσιογράφο και νυν ιδιωτικό ντετέκτιβ στην αναζήτηση των ενόχων. Δολιοφθορά ή τυχαίο γεγονός; Η σάτιρα είναι οφθαλμοφανέστατη, με τον Κρις Κούπερ σχεδόν να μιμείται τον Τζορτζ Μπους και με το θέμα της «κληρονομικής διαδοχής» στην πολιτική και την εξουσία καθώς και τις «σκοτεινές», κερδοσκοπικές χρηματοδοτήσεις των πολιτικών εκστρατειών των φιλόδοξων πολιτικών. Μόνο που, κάπου στα μισά της ταινίας, η καθαρόαιμη πολιτική σάτιρα αρχίζει να χάνεται και να μεταλλάσσεται σε αστυνομική περιπέτεια μυστηρίου. Οι γρήγοροι, καυστικοί ρυθμοί του πρώτου μέρους πέφτουν αισθητά, αφήνοντας αισθηματικά στοιχεία να εισχωρήσουν στους διαρκώς αυξανόμενους δραματικούς τόνους της ιστορίας. Ετσι, οι αρχικές προθέσεις του Σέιλς θολώνουν και το αποτέλεσμα χάνει κάπως την ισορροπία του στην προσπάθειά του να εντάξει, όπως το συνηθίζει άλλωστε, τον ουμανιστικό παράγοντα ως καταλύτη της ιστορίας του.

Κ.Α.