Πολλά εσχατολογικά έρχονται να αιφνιδιάσουν το ανύποπτο πρωινό του Αρθουρ Ντεντ, τυπικού Βρετανού τριαντάρη: μαθαίνει ότι το σπίτι του θα κατεδαφιστεί, ότι ο κολλητός του είναι στην πραγματικότητα εξωγήινος και ότι η Γη σε λίγη ώρα θα καταστραφεί για να ανοιχθεί στη θέση της μία διαγαλαξιακή λεωφόρος. Μέσα στον πανικό του, θα διαπιστώσει ότι η μόνη του ελπίδα να τη γλιτώσει είναι να κάνει οτοστόπ στα... διερχόμενα διαστημόπλοια... Κάτι δεν πάει καλά με τούτη την πολυαναμενόμενη από χρόνια κινηματογραφική διασκευή ενός πολυαγαπημένου και ξεκαρδιστικού έπους φαντασίας. Οχι ότι δεν υπηρετεί το αντιεξουσιαστικό point και τον διεστραμμένα καφκικό αέρα των καλτ μυθιστορημάτων «δρόμου» του Ντάγκλας Ανταμς. Απλά, έτσι υστερικά που μπαινοβγαίνει ο ήρωας σε σκάφη και πλανήτες για να συναναστραφεί κάθε λογής... μάπετ, ψηφιακό ή ως επί το πλείστον μηχανικό, περισσότερο μία παρωδία του STAR TREK πιστέψαμε ότι παρακολουθούμε παρά μία αναρχίζουσα σατιρική παραβολή. Τελικά, η μόνη ταύτιση που νιώσαμε ήταν με την κουρασμένα απορημένη απέναντι στην ακατάσχετη γραφικότητα και φλυαρία φάτσα του άκρως συμπαθούς Μάρτιν -ΤΗΕ OFFICE- Φρίμαν.

Ρ.Ε.