Με τις πρώτες δημιουργίες του έθεσε το παράδειγμα του τι ακριβώς σημαίνει να σκηνοθετείς με μηδαμινούς προϋπολογισμούς. Με το The Living End του 1992 έχτισε τα θεμέλια του λεγόμενου New Queer Cinema. Για τα επόμενα χρόνια τροφοδότησε το ανεξάρτητο κύκλωμα με ταινίες αντισυμβατικές και προκλητικές, διαρκώς στο όριο και πέρα από κάθε στερεότυπη περιγραφή. Σεναριογράφος, σκηνοθέτης, παραγωγός και μοντέρ των δημιουργιών του, ο Αράκι έπλασε μόνος του μια άκρως εναλλακτική φιλμογραφία, γεμάτη νεαρούς πρωταγωνιστές ποπ κουλτούρα, επιθετικό συνδυασμό σεξ και βίας και υπέροχα σάουντρακ. Η μέθοδος δουλειάς του παραμένει δεκαπέντε χρόνια τώρα σταθερά ίδια: εργάζεται με υποτυπώδεις οικονομικούς πόρους, έχει τον απόλυτο έλεγχο του υλικού του και αποτελεί μόνιμο εφιάλτη της Επιτροπής Λογοκρισίας.
Οι περισσότεροι βρίσκουν πάντα κάτι να προσάψουν στο έργο του τολμηρού σκηνοθέτη. Ανάμεσά τους κι εγώ, ουδέποτε συμπάθησα τον προβοκάτορα δημιουργό ή αυτό το σινεμά- ηλεκτροσόκ που σταθερά υποστηρίζει. Με την τελευταία του ταινία, ο Αράκι αποδεικνύει μολαταύτα πως με ένα στιβαρό σενάριο είναι ικανός να κάνει κάτι περισσότερο από τα συνηθισμένα ηχηρά πυροτεχνήματά του. Η Ανοιχτή Πληγή αγγίζει, ασφαλώς, ξανά περιοχές δύσβατες για το ευρύ κοινό και θεματικές που ελάχιστοι τολμούν να θίξουν. Το κάνει, όμως, με μια ψύχραιμη αυτή τη φορά προσέγγιση, με σεβασμό στην ιστορία και στους χαρακτήρες του και με απροσδόκητη τρυφερότητα.
Στηριγμένο σε ένα μυθιστόρημα που ο Σκοτ Χάιμ δημοσίευσε το 1995, το φιλμ ενώνει τις πορείες δυο εφήβων της δεκαετίας του 80 γύρω από ένα βαρύ μυστικό από την παιδική τους ηλικία και μια ιστορία που περιλαμβάνει από αρσενικές πόρνες και διεστραμμένους ενήλικες μέχρι απωθημένα σεξουαλικά τραύματα και ιπτάμενους δίσκους. Η διαρκώς ερεθισμένη, ηδονοβλεπτική κάμερα των προηγούμενων δημιουργιών του Αράκι βρίσκεται, ασφαλώς, παρούσα κι εδώ, μαζί με σημεία σεναριακής σχηματικότητας και κάποιους συμβολισμούς που αποδεικνύονται λίγο παραπάνω προφανείς απ όσο πρέπει. Φανερώνοντας, ωστόσο, μια αυτοπεποίθηση πρωτόγνωρη στην καριέρα του, ο σκηνοθέτης δημιουργεί μια εύθραυστη περίπτωση ταινίας που γεννά σε σημεία την εντύπωση ενός ονείρου από το οποίο θα χρειαστεί πολλές φορές να ξυπνήσεις βίαια. Στην Ανοιχτή Πληγή χρωστάμε και μία από τις πιο δυνατές ερμηνευτικές αποκαλύψεις των τελευταίων ετών. Στον απαιτητικό ρόλο του ερωτικά περιπετειώδους Νιλ, ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ ανταλλάσσει το αλλοτινό αθώο προφίλ που επιδείκνυε μικρότερος στη σειρά «3rd Rock From The Sun» με μια ευρεία συναισθηματική και εκφραστική γκάμα που τον περνά από την θλίψη στον αισθησιασμό και από την ηδονή στην οδύνη. Μαζί του, το ταξίδι δυο παιδιών στην απότομη ενηλικίωση γίνεται μια εμπειρία που αξίζει να ακολουθήσεις μέχρι τέλους.
if you like this...
...αναζήτησε τον Αράκι στα πρώιμα γκέι και λιγότερο εφετζίδικα δράματά του με το TOTALLY F***KED UP (1993, περιοχή 2, STRAND RELEASING VIDEO).
...συνέχισε στον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό με το SUGAR (2004, περιοχής 1, PECCADILLO ΡΙCΤURΕS).
...γύρισε τέσσερα χρόνια πίσω για να δεις τον Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ να δοκιμάζει τις πρώτες του αντοχές σε απαιτητικό πρωταγωνιστικό ρόλο με το MANIC (2001, περιοχής 1, ΜGΜ).
...παραδέξου την αδυναμία σου σε ταινίες με περιθωριακούς και εκπορνευόμενους ήρωες και ξαναδές το αρχετυπικό MIDNIGHT COWBOY (1969, περιοχής 2, WARNER ΗΟΜΕ VΙDΕΟ).
Ο ΓΚΡΕΓΚ ΑΡΑΚΙ ΜΕ ΛΟΓΙΑ
«Με την ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΛΗΓΗ προσπάθησα να κάνω μια συναισθηματικά εξοντωτική ταινία. Ποτέ στη ζωή μου δεν μου είχε τύχει, άλλωστε, να διαβάσω κάτι που να έχει τόσο δυνατό αντίκτυπο επάνω μου, όπως συνέβη με το βιβλίο του Σκοτ Χάιμ στο οποίο βασίζεται. Κάτι παρόμοιο θέλησα να περάσω και μέσα από την ταινία. Αγγίζω ένα θέμα αρκετά δύσκολο, το κάνω παρ όλα αυτά με έναν τρόπο που απαλύνει κάπως τα πράγματα. Διάλεξα να διηγηθώ την ιστορία μέσα από μια αφαιρετική γλώσσα, που να υπερβαίνει τα στενά ρεαλιστικά όρια, αυτά που συναντάμε στις δραματικές ταινίες και που θίγουν συνήθως ένα θέμα με την πιο μεγάλη σοβαροφάνεια. Το δικό μου φιλμ βρίσκεται κοντά στην πραγματικότητα, μοιάζει, ωστόσο, σαν να το ονειρεύεσαι».
«Μπορεί το γεγονός ότι παίζω το παιχνίδι της πρόκλησης περισσότερο απ ό,τι κάνουν άλλοι να ενοχλεί μερικούς. Κάποια πράγματα εξακολουθούν να είναι δυσκολοχώνευτα στο σινεμά, για μένα, όμως, αποτελούν τα πράγματα εκείνα που αξίζει περισσότερο να ειπωθούν. Ο πιο εύκολος τρόπος να αντιδράσεις σε αυτά είναι, νομίζω, η άρνηση και η άμυνα».
«Δεν πιστεύω στις ερμηνείες που προκύπτουν από συγκεκριμένες μεθόδους και μανιερισμούς. Μου φαίνονται έως και ενοχλητικές. Αυτό που ζητώ κάθε φορά από τους ηθοποιούς μου είναι να φανούν θαρραλέοι και αυθόρμητοι. Πρέπει να είναι διατεθειμένοι να πάρουν ρίσκα».
«Είχα ανέκαθεν την εντύπωση ότι πολλοί με έβλεπαν λανθασμένα ως έναν άνθρωπο ο οποίος όφειλε, κατά τη γνώμη τους, να βοηθήσει ώστε το γκέι κίνημα να γίνει περισσότερο προσιτό και φιλικό στην πλειοψηφία, κάτι που εμένα προσωπικά δεν με απασχόλησε ποτέ σε δημιουργικό επίπεδο. Δεν είμαι ούτε υπήρξα ποτέ στη ζωή μου προβοκάτορας. Καλλιτέχνης προσπαθώ να είμαι».
