Επιστροφή στην πατρική εστία με αφορμή το θάνατο της μαμάς, συνάντηση με παλιούς γνωστούς, απολογισμοί- κι ένας καινούργιος έρωτας. Η υπαρξιακή κρίση δεν χρειάζεται να περιμένει μέχρι τη μέση ηλικία μάς λέει ο νεοεμφανιζόμενος στη σκηνοθεσία Ζακ Μπραφ και στηρίζει τη θέση του με χιούμορ, ενέργεια, σποραδικά ευρήματα, αλλά και μια υπερπροσπάθεια να ζωγραφίσει τους πάντες και τα πάντα τρεις τόνους πιο ιδιόρρυθμα απ ό,τι τους αξίζει. Ισως γι αυτό να αγαπήθηκε η ταινία παραπάνω από τους εικοσάρηδες, που βιάστηκαν να δουν στο φιλμ μια κατάθεση ψυχής για ολόκληρη την εποχή τους.

Ρ.Ε.