Για κάποιους, η πιο υπερτιμημένη ταινία της προηγούμενης δεκαετίας (και όχι μόνο). Για άλλους, σφόδρα παρεξηγημένη. Επιτηδευμένο Χολιγουντιανό υπερθέαμα για τους μεν, πολύτιμη εμπειρία ζωής για τους δε. Κάπως έτσι, αμφιλεγόμενη, αυτή η ασυμβίβαστη στην επίτευξη των στόχων της ταινία του Τζέιμς Κάμερον προκάλεσε πλήθος παθιασμένων συζητήσεων, κοινωνικών και ψυχολογικών αναλύσεων και -φυσικά- ποταμούς δακρύων, για να γίνει η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών, κερδίζοντας παράλληλα 11 Οσκαρ. Οραμα ζωής για τον δημιουργό της (ο οποίος από τότε δεν έχει φτιάξει άλλο φιλμ μυθοπλασίας), αφηγείται τον «απαγορευμένο» έρωτα του Τζακ και της Ρόουζ, που γεννιέται και μεγαλώνει κατά τη διάρκεια του πρώτου και τελευταίου ταξιδιού του Τιτανικού. Με αφοπλιστική αφοσίωση στη λεπτομέρεια, καίρια στην επίτευξη του ρεαλισμού, «ανιδιοτελή» ειδικά εφέ και πολυμήχανη σκηνοθεσία, ο Κάμερον χτίζει ένα εκθαμβωτικό έπος, από το οποίο, με απλά λόγια, σοφές σιωπές και τις ανοχύρωτες ερμηνείες του Λεονάρντο Ντι Κάπριο και της -υποψήφιας για Οσκαρ- Κέιτ Γουίνσλετ, εκμαιεύει το μεδούλι της θνητότητάς μας: όσα, ουσιαστικά, άυλα, μας ενώνουν και όσα, άψυχα, μεταλλικά, μας χωρίζουν, τις ώρες που κυλούν ανάμεσά μας για να μας ελευθερώσουν ή να μας φυλακίσουν, τις επιθυμίες μας που πάντα θα συγκρούονται με τα πρέπει μας, τον αληθινό εαυτό μας που ασφυκτιά μέσα σε εκείνον που σκαρφίστηκαν οι άλλοι για εμάς, και το θάνατο. Εκείνον, που κάποιες, ελάχιστες φορές έρχεται ως τήρηση μιας υπόσχεσης...

ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ