Μία από τις πιο σπουδαίες μπάντες των τελευταίων ετών ξετυλίγει το αναπάντεχο success story της μέσα από τη φιλική κινηματογραφική ματιά ενός... γείτονα που έγινε για χάρη της σκηνοθέτης.

Από τον Λουκά Κατσίκα

Στη διάρκεια έντεκα ηχογραφήσεων και δύο διαρκώς απρόβλεπτων δεκαετιών, κατάφεραν να μεταμορφωθούν από μια χούφτα «ατάλαντους πανκ βλάχους της Οκλαχόμα Σίτι», όπως περιγράφουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, στους θαρραλέους ποπ μοντερνιστές που πέτυχαν να ακυρώσουν κάθε γνώριμη φόρμουλα και συνταγή στο όνομα μιας νέας, μεγάλης μουσικής για τη νέα χιλιετηρίδα. Η πορεία των Flaming Lips είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές στην ιστορία του ροκ. Ξεκίνησαν μιμούμενοι τους Butthole Surfers, κρύβοντας την απειρία τους πίσω από εκκωφαντική φασαρία και τρομοκρατικές επί σκηνής εμφανίσεις, για να μετουσιωθούν σε space rock πιονέρους, ουράνιας μελωδικότητας συνθέτες και ασταμάτητους πειραματιστές, οι οποίοι έφτασαν μέχρι το σημείο να ηχογραφήσουν το τριπαρισμένο τετραπλό «Ζaireeka», ένα άλμπουμ που λειτουργεί κατάλληλα μόνο αν παίξεις τα τέσσερα δισκάκια του ταυτόχρονα!

Γείτονας και φίλος του Γουέιν Κόιν, ηγετικής φιγούρας του συγκροτήματος, ο σκηνοθέτης Μπράντλεϊ Μπίσλεϊ κινηματογραφούσε επί δεκαπέντε χρόνια την σταδιακή μεταμόρφωση του συγκροτήματος της διπλανής πόρτας από τη θορυβώδη εφηβεία στη μαγική ωρίμανσή του. Υιοθετώντας ένα ύφος που σε κάνει να νιώθεις ότι παρακολουθείς οικογενειακά βίντεο και μοντάροντας από ένα υλικό που έφτασε να αγγίξει τις 400 ώρες γυρίσματος, έφτιαξε ένα φιλμ που μοιάζει λιγότερο με παραδοσιακό ντοκιμαντέρ και περισσότερο με χειροποίητη αφιέρωση ενός φίλου στο συγκρότημα που αγαπάει.

Εναλλάσσοντας προσωπικές στιγμές του τραγουδιστή με παρασκηνιακές ματιές από τη δημιουργία δίσκων όπως το «Clouds Taste Μetallic» και σκηνές από τις εκπληκτικές συναυλίες και από τα βιντεοκλίπ των Lips που συνσκηνοθέτησε μαζί του, ο Μπίσλεϊ καταγράφει χρονολογικά την πρώιμη πειραματική και πιο εκρηκτική φάση του γκρουπ, τις μετέπειτα ψυχεδελικές περιπλανήσεις του, το σταθερό όνειρό του για τη γέννηση του απόλυτου υπερβατικού ήχου, το αποφασιστικό άνοιγμά του σε ένα ευρύτερο κοινό και την υπογραφή του σε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, διαλέγοντας να σταματήσει λίγο μετά τη μετατροπή τους σ' ένα από τα σπουδαιότερα και πιο προοδευτικά μουσικά σχήματα στον πλανήτη.

Σε όλη τη διάρκεια της ανορθόδοξης τούτης διαδρομής, ένας λαλίστατος και αξιαγάπητος Γουέιν Κόιν κρατά το ρόλο του ξεναγού, επιφυλάσσοντάς μας από ιστορίες για την αλήτικη εφηβεία εκείνου και των αδελφών του μέχρι συμβουλές για το πώς να αφαιρέσεις λεκέδες αίματος από λευκό πουκάμισο, ή επιτρέποντάς μας κλεφτές ματιές στο διαστημικό έπος που ετοιμάζεται εδώ και χρόνια να σκηνοθετήσει στην πίσω αυλή του σπιτιού του. Προσεγγίζοντας όσο πιο σφαιρικά μπορεί το εκκεντρικό και πολυπρόσωπο αντικείμενό του, το φιλμ λοξοδρομεί τακτικά από το ηλιόλουστο, τεχνικολόρ σύμπαν που πρεσβεύει οπτικοακουστικά το γκρουπ, για να ξεφύγει από τα στερεότυπα μιας απλής εγκωμιαστικής κατάθεσης. Το τραγικό οικογενειακό ιστορικό του ντράμερ Στίβεν Ντρόζντ και οι γεμάτες οδυνηρή ειλικρίνεια εξομολογήσεις του για τον εθισμό του στην ηρωίνη και τις απόπειρες αυτοκτονίας που έχει κατά καιρούς επιχειρήσει προσφέρουν το ιδανικό αντιστάθμισμα και τη σκοτεινή αντίθεση στη φωτεινή μουσική εποποιία που πραγματοποιεί η ομάδα του Κόιν.

Προσπαθώντας να χωρέσει κάπως άβολα είκοσι χρόνια καριέρας και ζωής σε μιάμιση μόλις ώρα, το Fearless Freaks δίνει πολύ συχνά την εντύπωση ότι λέει και απεικονίζει λιγότερα απ όσα θα έπρεπε. Δημιουργεί, από την άλλη, βάσιμες απορίες και απογοητεύει όταν διαλέγει να επενδύσει το μεγαλύτερο μέρος του στην πιο πρώιμη μουσική φάση των Flaming Lips και να γυρίσει την πλάτη του στη συναρπαστική καλλιτεχνική μεταστροφή που επισφράγισαν γι αυτούς κορυφαία άλμπουμ, όπως το «Τhe Soft Βulletin», ή το «Υoshimi Battles The Pink Robots». Παραμένοντας κατά βάση ένα εκτενές home movie, το φιλμ κερδίζει και χάνει τη στιγμή ακριβώς που αποφασίζει να εξανθρωπίσει και να προσγειώσει τις ιδιοσυγκρασίες ενός από τα πιο μεγαλοφυή μουσικά σχήματα στον πλανήτη. Ακόμη κι έτσι, όμως, αποτελεί μια δουλειά φτιαγμένη με αγάπη και ειλικρίνεια. Κι αυτό μερικές φορές φτάνει και περισσεύει από μόνο του...

Βradys Βunch

Αν οτιδήποτε στην καριέρα των Flaming Lips στάθηκε ζήτημα τύχης, τότε το ίδιο πρέπει να ισχυριστώ κι εγώ για τη δημιουργία αυτού του ντοκιμαντέρ.
Νόρμαν, Οκλαχόμα
Στα 1991 ήμουν απλά ο ερασιτέχνης κινηματογραφιστής γείτονας του Γουέιν Κόιν στο Νόρμαν της Οκλαχόμα, την εποχή κατά την οποία το συγκρότημα έψαχνε για σκηνοθέτη κι εγώ κυνηγούσα εναγωνίως ιστορίες γεμάτες δράση και ασυνήθιστους χαρακτήρες. Κάπως έτσι καρποφόρησε μια δημιουργική σχέση, η οποία βοηθήθηκε όχι μόνο από τις κατάλληλες γεωγραφικές συγκυρίες, αλλά κι από μια αμοιβαία διάθεση να ανακαλύψει ο καθένας μας και να προσδιορίσει τον εαυτό του. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα είμαι σε θέση να πω ότι αισθάνομαι ευτυχής για το ότι μπόρεσα να πλάσω την καριέρα μου ως σκηνοθέτης δουλεύοντας με τους Flaming Lips.

400 ώρες Lips
Συνδυάζοντας 400 ώρες από υλικό το οποίο περιελάμβανε δέκα χρόνια οικογενειακών φιλμ, προσωπικών συνεντεύξεων, ζωντανών εμφανίσεων, μουσικών βίντεο και ματιών στα παρασκήνια πραγματοποίησης του «Christmas On Μars» (της ταινίας που μαγειρεύει εδώ και καιρό ο Γουέιν), κατάφερα να περατώσω επιτέλους το Fearless Freaks. Μπορεί να αισθάνομαι ενθουσιασμένος για την ολοκλήρωση αυτού του ντοκιμαντέρ κι έτοιμος να μοιραστώ την ταινία με τον έξω κόσμο, οφείλω παρ όλα αυτά να παραδεχτώ ότι το τέλος της εμπειρίας με αφήνει με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Ισως, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πλέον τον εαυτό μου, δίχως το καθήκον του να φιλμάρει μια ακόμη συναυλία των Lips, να παρακολουθεί τα αδέλφια να τζαμάρουν με τις ώρες ή να περνά τα Χριστούγεννα στο σπίτι της οικογενείας των Κόιν.

Προσωπικό σινεμά
Οπως όμως και να χει το πράγμα, θα είμαι πάντα ευγνώμων στον Γουέιν, τον Στίβεν και το Μάικλ για την υπομονή και την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν. Χωρίς την απίστευτη πρόσβαση στο χώρο τους και τις παραστάσεις τους που μου επέτρεψαν, το συγκεκριμένο φιλμ δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από ένα τυπικό ροκ ντοκιμαντέρ. Μαζί καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα διεισδυτικό κι εντελώς προσωπικό κομμάτι σινεμά.

Μπράντλεϊ Μπίσλεϊ