Alpha dog / 2007, περιοχής 2, Widescreen (2.35:1), Universal Home Video / Audio Visual
Μία συμμορία νεαρών γκάνγκστερ καταλήγει να παίζει «επικίνδυνα» παιχνίδια κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο της Καλιφόρνια, την ίδια ακριβώς στιγμή που ο Νικ Κασαβέτης (γιος του Τζον Κασαβέτη και της Τζίνα Ρόουλαντς) προσπαθεί να αντισταθεί στην ακαταμάχητη γοητεία μίας πραγματικής, τραγικής ιστορίας που όλοι θα εύχονταν να ήταν απλά σινεμά.
Ο Τζόνι Τρούλαβ είναι ο πιο διάσημος έμπορος ναρκωτικών της γειτονιάς. Είναι μόλις 19 χρονών, ο πατέρας του τον προμηθεύει μαριχουάνα και διαθέτει ένα ακριβό διαμέρισμα, ένα ακόμη πιο ακριβό αυτοκίνητο και μία ομάδα από πιστούς «φίλους» που θα έκαναν οτιδήποτε τους ζητήσει προκειμένου να παραμείνει ο αρχηγός τους. Κατά τη διάρκεια μίας ξέφρενης βραδιάς γεμάτη ναρκωτικά και ιδρωμένα κορμιά θα έρθει αντιμέτωπος με τον Τζέικ Μαζούρσκι, έναν από τους πιο πιστούς φίλους του και ίσως τον καλύτερο συνεργάτη του... ο οποίος όμως δεν θα καταφέρει να του ξεπληρώσει το χρέος των 1.200 δολαρίων. Αντίθετα θα εισβάλει στο σπίτι του Τζόνι καταστρέφοντας το και με αυτόν τον τρόπο θα αναγκάσει τον Τζόνι να σκεφτεί την ιδανική εκδίκηση. Μαζί με δύο άλλους φίλους του, τον Φράνκι και τον Τίκι, ο Τζόνι θα «απαντήσει» στον Τζέικ απαγάγοντας τον ανήλικο αδερφό του Ζακ. Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο στο μυαλό τους και ενώ οι γονείς του προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρουν τα ίχνη του γιου τους, ο μικρός Ζακ θα γνωρίσει από κοντά τον γοητευτικό κόσμο της συμμορίας, πίνοντας, κάνοντας σεξ για πρώτη φορά, ζώντας μαστουρωμένος τη δική του εκδοχή του χιπ χοπ αμερικανικού ονείρου. Μέχρι τη στιγμή που θα βρεθεί νεκρός...
Το 2000, τέσσερις νεαροί από την ομάδα του Τζέσε Τζέιμς Χόλιγουντ (όπως είναι γνωστός στην πραγματικότητα ο Τζόνι Τρούλαβ της ταινίας) συνελήφθησαν με την κατηγορία του φόνου εκ προθέσεως, ενώ ο Τζέσε Τζέιμς Χόλιγουντ έγινε ο μικρότερος σε ηλικία κακοποιός που μπήκε ποτέ στη λίστα των καταζητούμενων του FBI για να συλληφθεί το 2005 στην Βραζιλία όπου είχε καταφύγει. Σήμερα βρίσκεται στη φυλακή καταδικασμένος με τη θανατική ποινή.
Περισσότερο ακόμη και από την τραγική αλληλουχία των γεγονότων που οδηγούν τελικά στον θάνατο του ανήλικου αγοριού, αυτό που στην πραγματικότητα σοκάρει στην πέμπτη σκηνοθετική απόπειρα του Νικ Κασαβέτη είναι ο τρόπος με τον οποίο οι συμμορίες των νεαρών «μεγαλώνουν» σε έναν κόσμο που βρίσκεται ήδη κάτω από τις διαταγές και τις επιθυμίες τους. Και ακριβώς αυτό -την απίστευτη και όμως αληθινή καθημερινότητα τους- είναι που ο Νικ Κασαβέτης κινηματογραφεί με ανατριχιαστική ταχύτητα, πιστότητα και εκρήξεις αδρεναλίνης που στέλνουν τα παιδιά - ήρωες του σε μία εξαναγκαστική, βίαιη και απάνθρωπη ενηλικίωση.
Χωρίς καμία διάθεση κριτικής (πόσο μάλλον κρίσης σε σχέση με τις εγκληματικές τους πράξεις), ο Κασαβέτης πλησιάζει τους ήρωες του με σκοπό να ανακαλύψει πίσω από την περίεργη γλώσσα που μιλάνε και την ακόμη πιο περίεργη ζωή που ζουν, όλα αυτά που τους κάνουν συνηθισμένους: παιδιά από ευυπόληπτες οικογένειες που έχουν θεοποιήσει το χρήμα, κυνηγώντας το αμερικάνικο όνειρο με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν και με τον μοναδικό τρόπο που τους κάνει να νιώθουν σημαντικοί.
Αν ο Κασαβέτης δεν καταφέρνει τελικά να φτάσει λίγο πιο «βαθιά», μένοντας πεισματικά γοητευμένος από τη λαμπερή επιφάνεια του κόσμου που περιγράφει, αυτό οφείλεται στην ανέκαθεν περιορισμένη εμβέλεια του βλέμματος του, που ακόμη και στις καλύτερες στιγμές του έργου του παραμένει μετέωρη. Σε αντίθεση με τις ερμηνείες του συνόλου των νεαρών πρωταγωνιστών του (και ειδικά του Τζάστιν Τίμπερλέικ που κλέβει δικαιωματικά την παράσταση- και όχι εξαιτίας του καλογυμνασμένου σώματος του!) οι οποίες αφήνουν χώρο στους ήρωες για να αναζητήσουν άλλοθι και ηθική δικαίωση, ο Κασαβέτης παρασύρεται από το έτσι κι αλλιώς συνταρακτικό της ιστορίας του, πέφτοντας από νωρίς στην παγίδα των επαναλήψεων και της αφηγηματικής ίντριγκας.
Στο τέλος, ό,τι μένει είναι απλά η συνειδητοποίηση της ύπαρξης ενός κόσμου στα όρια που ακόμη και αν αυτή η ταινία δεν βασιζόταν σε αληθινή ιστορία θα τρόμαζε με την αληθοφάνεια με την οποία μετατρέπει αυτόν τον κόσμο σε κάτι τόσο ανησυχητικά οικείο!
dvd extras Τίποτα παρά πολύ ενδιαφέρον εκτός από ένα μικρό making of... και μία πολύ ενδιαφέρουσα ταξινόμηση των σκηνών με τους μάρτυρες οι οποίες βοηθούν στην ευκολότερη κατανόηση των γεγονότων που οδήγησαν στη δολοφονία του νεαρού Ζακ. Η φωνή του ανακριτή του οποίου δεν φαίνεται το πρόσωπο ανήκει στον Νικ Κασαβέτη.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
Ο Νικ Κασαβέτης μιλάει...................................................
> Για το τι τον γοήτευσε σε αυτήν την ιστορία:
Για μένα, όλο αυτό συνέβη κάπως μέσα στην αυλή του σπιτιού μου. Τα παιδιά μου πήγαιναν στο σχολείο μαζί με αυτά τα παιδιά. Οχι στην ίδια τάξη, αλλά άκουγα πολλά γι αυτά. Και για να πω την αλήθεια ήταν τα παιδιά μου που με προέτρεψαν να κάνω μία ταινία γιαυτά. Καθώς έμπαινα πιο βαθιά στην ιστορία, μου ήρθαν μνήμες από την παιδική μου ηλικία. Συνειδητοποίησα ότι η εποχή που περνάς από την εφηβεία στην ενηλικίωση είναι γεμάτη από λάθος αποφάσεις και άρχισα να αντιλαμβάνομαι ποια ακριβώς ήταν η εικόνα της Αμερικής και δεν ήταν τόσο ωραία. Δεν θέλεις να την κοιτάς, αλλά δεν μπορείς να κάνεις και διαφορετικά. Το ενδιαφέρον της συγκεκριμένης ιστορίας είναι ότι οι ήρωες της είναι λευκά προνομιούχα παιδιά από μέσης τάξεως οικογένειες. Αν είχα κάνει αυτή την ταινία για ισπανόφωνες ή μαύρες συμμορίες δεν θα ήταν η ίδια ταινία.
> Για το αν αυτολογοκρίθηκε εξαιτίας της αληθινής ιστορίας:
Οταν ασχολείσαι με μία πραγματική ιστορία και ειδικά όταν εμπλέκονται ανθρώπινα συναισθήματα σε αυτήν, υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν να πουν την ιστορία με τον δικό τους τρόπο. Εσύ απλά πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια. Αν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον για την ιστορία δεν θα φοβόμουν να το βάλω μέσα. Δεν με νοιάζει σε τι περιπέτειες μπορεί να με βάλει αυτό. Αυτό είναι το νόημα. Καταλαβαίνεις; Αν πρόκειται να πεις την ιστορία, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνεις εκτός αν το κάνεις σωστά.
> Για το πως άλλαξαν οι ταινίες:
Οταν ήμουν μικρός οι ταινίες ήταν συγκεκριμένες, υπήρχαν συγκεκριμένοι κανόνες που έπρεπε να ακολουθήσεις, συγκεκριμένος τρόπος να μοντάρεις, όλα έπρεπε να δέσουν σωστά. Τώρα δεν υπάρχουν πια κανόνες. Δεν νομίζω ότι είμαι πολύ ενθουσιασμένος με αυτό, αλλά καταλαβαίνω πως κάνεις πια ό,τι σου έρθει στο κεφάλι, επειδή οι άνθρωποι έχουν δει τόσα πολλά πράγματα, οι παλιοί κανόνες έχουν σπάσει τόσες φορές που οι θεατές έχουν συνηθίσει.
