«Είναι οι Sopranos η καλύτερη σειρά στην ιστορία της αμερικάνικης τηλεόρασης»; Το ερώτημα μπορεί να μη βρίσκει απάντηση από τους εκ φύσεως δύσπιστους ή όσους ζούσαν σε μια σπηλιά δίχως κεραία τα τελευταία εφτά χρόνια, για κάθε άλλον όμως είναι σαφές πως η πιθανότερη απάντηση είναι «ναι».
Η οικογενειακή saga του Ντέιβιντ Τσέις δεν ήταν απλά μια ευρηματική σειρά για το οργανωμένο έγκλημα, αλλά η καλύτερη απόδειξη πως η τηλεόραση δεν χρειάζεται να είναι ο φτωχός συγγενής της μεγάλης οθόνης. Μπορεί να χρειάστηκε αρκετή ψυχανάλυση, κάμποσα οικογενειακά δράματα, δεκάδες κομμένα μέλη και άλλους τόσους φόνους, για να τα καταφέρει, εντούτοις η θρυλική σειρά μάς χάρισε μερικές από τις καλύτερες στιγμές που θα μπορούσαμε να περάσουμε καθισμένοι σε έναν καναπέ. Σε ένα τηλεοπτικό τοπίο όπου μέχρι τότε τις αποφάσεις για το είναι καλό και το είναι κακό τις έπαιρναν πολύ απλά οι... διαφημιστές, οι «Sopranos» τόλμησαν να παρουσιαστούν ως μια σειρά που όχι μόνο έμοιαζε να έρχεται από έναν άλλο κόσμο (ας πούμε τον κόσμο των ταινιών όπως ο «Νονός», ή τα «Καλά Παιδιά») αλλά που τολμούσε να αμφισβητήσει όλα όσα η τηλεόραση θεωρούσε δεδομένα.
Μπορεί στις 10 Ιανουαρίου του 1999 να ήταν δύσκολο να διακρίνεις πως εκείνη η σειρά θα αποτελούσε κατά πολλούς (για παράδειγμα το περιοδικό Time) τον κολοφώνα της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας ή πως λίγα χρόνια αργότερα τα επεισόδια της θα προβάλλονταν στο μουσείο μοντέρνας τέχνης της Νέας Υόρκης, όμως ακόμη κι έτσι δεν ήταν δύσκολο να δεις πως επρόκειτο για κάτι τελείως ξεχωριστό. Από το πρώτο εκείνο επεισόδιο, όταν οι αποδημητικές πάπιες έφυγαν από την πισίνα του σπιτιού του Τόνι αναζητώντας πιο ζεστά νερά, ήταν εμφανές πως αυτό που είδαμε δεν ήταν μια ακόμη ώρα συνηθισμένης τηλεόρασης. Δεν είναι μόνο ότι ο πρωταγωνιστής του εκμυστηρεύεται τα όνειρά του στην ψυχίατρό του ή ότι καταπίνει prozac με την ίδια ευκολία που τινάζει στον αέρα τα μυαλά ενός «επαγγελματικού του αντιπάλου», αλλά κυρίως το γεγονός ότι για πρώτη φορά, αυτό που βλέπαμε στη μικρή οθόνη έμοιαζε πολύ αληθινό για να είναι απλά «τηλεόραση».
Οχι απλά επειδή ο δημιουργός του, Ντέιβιντ Τσέις, έχει μεγαλώσει στο Νιου Τζέρσεϊ και όπως εξομολογείται έχει βρεθεί πολλές φορές σε μπάρμπεκιου όπου είχε βάσιμες υποψίες ότι το αίμα στην ποδιά του ψήστη δεν ήταν μόνο από τις μπριζόλες ούτε γιατί η σειρά έλαβε την άτυπη έγκριση των αληθινών πρωταγωνιστών της ιστορίας. Πέρα απ οποιαδήποτε αίσθηση αυθεντικότητας, αυτό που διαφοροποιεί τους «Sopranos» από οποιαδήποτε άλλη μυθοπλαστική καταγραφή του οργανωμένου εγκλήματος ήταν απλά το γεγονός ότι η σειρά προτίμησε να αγνοήσει όλη την γκανγκστερική μυθολογία που κανείς θα θεωρούσε δεδομένη και να αφήσει την οικογένεια του Τόνι Σοπράνο να χτίσουν μια καινούργια που αποδείχθηκε πολύ πιο γοητευτική, σταθερή και διαρκής. Δεν χρειάζεται να κάνω την αναγωγή για εσάς: Οι «Sopranos» θα μπορούσαν να ιδωθούν σαν μια ακόμη -ανάποδη- εκδοχή του αμερικάνικου ονείρου, μια σειρά που δεν έφερε απλά την γκανγκστερική, μυθολογία στον 21ο αιώνα αλλά τη χρησιμοποίησε σαν παραβολή για να σχολιάσει ουσιαστικότερα και πολύ πιο ενδιαφέροντα ζητήματα. Κι αν ακόμα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως μια σειρά που διήρκεσε 6 τηλεοπτικές σεζόν και προσέφερε 86 ώρες (συχνά ανεπανάληπτης τηλεόρασης) δεν έκανε μερικά στραβοπατήματα, οι «Sopranos» δεν παύουν ωστόσο να αποτελούν κάτι που άλλαξε την ίδια της φύση της τηλεόρασης: Εκανε τη μικρή οθόνη δελεαστική για ηθοποιούς και σκηνοθέτες που δεν θα διανοούνταν καν να εμφανιστούν σ' αυτή λίγα χρόνια πριν και απέδειξε πως οι θεατές όχι απλά είναι έτοιμοι, αλλά διψούν για κάτι περισσότερο από εύπεπτη μασημένη τροφή που τα τηλεοπτικά δίκτυα είχαν μέχρι τότε συνηθίσει να παράγουν.
Το τελευταίο επεισόδιο του 6ου κύκλου μπορεί να «έκλεισε» (;) την ιστορία με ένα μάλλον ανορθόδοξο τρόπο γεννώντας περισσότερες συζητήσεις και κάνοντας περισσότερο μελάνι να χυθεί απ όσο σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι κύκλοι μαζί, σε μια σειρά όμως που από την αρχή μέχρι το τέλος δεν είχε καμία σχέση με οτιδήποτε συνηθισμένο η συμβατικό, δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πιο ταιριαστό τέλος. Ετσι κι αλλιώς η τύχη της οικογένειας των «Sopranos» είχε γίνει σαφής από την πρώτη εκείνη γνωριμία μας μαζί τους. Από τότε και μετά, ακόμη κι αν δεν είναι «στον αέρα» οι «Sopranos» θα είναι πάντα μαζί μας...
dvd extras Από την Αυdio Visual κυκλοφορούν οι πέντε κύκλοι της σειράς με όλα τα extras και όλο το παρασκήνιο της σειράς. Μέσα στο χρόνο θα κυκλοφορήσει και ο έκτος κύκλος που καταλήγει στο πολυσυζητημένο φινάλε.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΣΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
