Οταν ο Μάρλον Μπράντο ρωτήθηκε, σε μια συνέντευξή του το 1979 στο περιοδικό Playboy, ποιο πίστευε ότι ήταν το θέμα της ταινίας του «Τελευταίου Τανγκό», εκείνος επιστράτευσε τον περιβόητο κυνισμό του: «Η ψυχανάλυση του Μπερτολούτσι». Κατά μία έννοια, ο σκηνοθέτης είχε ήδη επιβεβαιώσει την άποψή του Μπράντο, συμπεριλαμβάνοντας το όνομα του ψυχαναλυτή του στους τίτλους τέλους. Για ποιο λόγο; «Επειδή με έσπρωξε να πάω παραπέρα, (...) βρήκα έναν τρόπο να μιλάω για τις εμμονές μου χωρίς να κοκκινίζω. Επίσης συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια έντονα ρομαντική πτυχή σε αυτή την ιστορία, που κρυβόταν πίσω από τις πιο προκλητικές στιγμές της ταινίας. Το πιο ρομαντικό είναι ότι ένας άντρας και μια γυναίκα προσπαθούν να επικοινωνήσουν, χωρίς ταυτότητα, χωρίς διεύθυνση, απλώς μέσω των κορμιών τους».

Παρότι ο Μπερτολούτσι έμοιαζε με τούτο εδώ το «Τανγκό» να έχει εξωθήσει την ικανότητα ενδοσκόπησής του στα άκρα, κάποιοι θα πίστευαν ότι η κατάβαση του Μπράντο-Ορφέα στην εσωτερική του κόλαση θα είχε νόημα μόνο αν επαλήθευε κατά γράμμα το μύθο. Με άλλα λόγια, εάν ο κεντρικός ήρωας μετά την απώλεια της γυναίκας του αποκήρυσσε μια για πάντα τη θηλυκή συντροφιά και στρεφόταν στον ομοφυλοφιλικό έρωτα. Ο σκηνοθέτης θυμάται ότι «Ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν είχε πει την εποχή του Τελευταίου Τανγκό: Μου άρεσε, αλλά στη θέση της κοπέλας θα έβαζα έναν νέο άντρα. Του απάντησα ότι αυτή ήταν μια πολύ ωραία ιδέα, αλλά έλεγε περισσότερα γι αυτόν απ ό,τι για μένα». Ο Μπερτολούτσι, όμως δεν έλεγε ολόκληρη την αλήθεια. Σύμφωνα με την πρωταγωνίστρια Μαρία Σνάιντερ, ο ρόλος της ήταν αρχικά γραμμένος για έναν άντρα: «αυτό το έμαθα μόνο μέσω του μοντέρ Κιμ Αρκάλι, αφού ο ίδιος ο Μπερτολούτσι το αρνούταν επίμονα. Ο ρόλος μου έγινε γυναικείος επειδή ο σκηνοθέτης δεν είχε το κουράγιο να καταπιαστεί με την ομοφυλοφιλία. Τον καταλαβαίνω πάντως. Δεν είχε υπάρξει ακόμα ο κυκλώνας Φασμπίντερ».