Οι χαμηλοί τόνοι δεν ακυρώνουν το κράμα θλίψης και οργής που εκπέμπουν τα σχιστά μάτια του Κρις Κούπερ, όπως άλλωστε και στους κινηματογραφικούς του ρόλους, από τον καταπιεσμένο στρατιωτικό του «Αmerican beauty» και τον δεσποτικό γραφιά της CIA στο «Χωρίς ταυτότητα» μέχρι την πιο πρόσφατη «Συνωμοσία», όπου υποδύθηκε και πάλι έναν πράκτορα της Υπηρεσίας Πληροφοριών με σκοτεινό παρελθόν. Η κουβέντα με τον 56χρονο, τιμημένο με Οσκαρ β ρόλου για το «Αdaptation», ηθοποιό, προσκεκλημένο του 48ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μαζί με τους από 20ετίας φίλους και τακτικούς του συνεργάτες Τζον Σέιλς και Ντέιβιντ Στράδερν, εξηγεί το διαπεραστικό μέσα στη σεμνότητά του βλέμμα.
Γιατί προτιμάει να υποδύεται συντηρητικούς χαρακτήρες σε προοδευτικές ταινίες.
Είμαι περήφανος να αποκαλώ τον εαυτό μου φιλελεύθερο δημοκρατικό. Ομως στους ρόλους πάντα ψάχνω να βρω τον συντηρητισμό μέσα μου. Θυμάμαι πάντα τον αείμνηστο Τζορτζ Σ. Σκοτ, που συνέθεσε ένα εκπληκτικό πορτρέτο του στρατηγού Πάτον και ας το απεχθανόταν αυτό και ας διαφωνούσε πλήρως με οτιδήποτε εκπροσωπούσε ο Πάτον. Αυτό, όμως, είναι η ηθοποιία. Οντως προοδευτικός στη ζωή, στη δουλειά μου δε θέλω να περιορίζομαι στις δικές μου θέσεις, σε ρόλους όπου απλώς προβάλλω τη στάση μου.
Με ποιον τύπο χαρακτήρα νιώθει πιο άνετος.
Δεν ψάχνω για άνεση στους ρόλους που καλούμαι να υποδυθώ. Αν έψαχνα θα επαναλαμβανόμουν. Μου έχουν κολλήσει την ετικέτα «καρατερίστας». Εντάξει το δέχομαι. Ποτέ, όμως, δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση κάποιων συναδέλφων, από τους οποίους σχεδόν απαιτείται να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει. Μπήκα αργά στο σινεμά, στα 35 μου (με τη «Ματωμένη Αμερική» του Τζον Σέιλς), ύστερα από παρότρυνση της γυναίκας μου. Η προϋπηρεσία μου στο θέατρο -έστω κι αν πρόκειται για εντελώς διαφορετικό μέσο από το σινεμά- και η παιδεία μου ως ηθοποιού έχουν πάντα να κάνουν με τον εντοπισμό και την ανάπτυξη χαρακτήρων έξω από το ποιος είμαι εγώ. Η βασική χαρά της δουλειάς μου είναι για μένα η φαντασία και η έρευνα.
Το «μυστικό» του στα πλατό.
Η αντίδραση των ηθοποιών στη δράση κάποιου άλλου είναι ουσιαστική. Το μικρό μου μυστικό είναι ότι εξαρτώμαι πολύ από τους συναδέλφους μου. Από το ένα πλάνο στο άλλο δέχομαι εκπλήξεις απ αυτούς, ώστε να μπορώ να αντιδρώ. Πιστεύω στην ερμηνεία της στιγμής, την ενστικτώδη. Με ξαφνιάζεις και πρέπει να το αντιμετωπίσω. Αυτή η ανταλλαγή έχει δώσει εκπληκτικές ερμηνείες.
Η τρέχουσα κατάσταση στο Χόλιγουντ.
Οι πιο πρόσφατες πληροφορίες λένε ότι τα στούντιο δεν θέλουν πλέον δραματικά φιλμ. Θέλουν κωμωδίες, περιπέτειες και οικογενειακές ταινίες. Ακούγεται απειλητικό.
Το επόμενο σχέδιό του.
Είχα έναν γιο, τον έχασα πριν από δύο χρόνια. Η γυναίκα μου Μαριάνα, σεναριογράφος, έχει γράψει ένα σενάριο μυθοπλαστικό μεν, σχετιζόμενο όμως άμεσα με την απώλειά μας, στην οποία ακόμα προσπαθούμε να προσαρμοστούμε. Αναπτύσσουμε το σχέδιο εδώ και πολύ καιρό. Επειδή, όμως, πραγματεύεται τα θέματα της φτώχειας και της αναπηρίας, κανένα στούντιο δεν θέλει να το στηρίξει. Τώρα ψάχνουμε για ανεξάρτητη χρηματοδότηση.
Η Αμερική του... Μπους και της απάθειας.
Λυπάμαι για την πλήρη άγνοια που επικρατεί σήμερα στη νέα γενιά. Το βλέπω και στις ανιψιές μου, κοπέλες έξυπνες, αλλά εντελώς αποκομμένες από το τι γίνεται σήμερα στον κόσμο. Στις αρχές του πολέμου, ο Μπους είχε πει «μην ανησυχείτε γι αυτόν, πηγαίνετε για ψώνια». Κι αυτό ακριβώς έκανε ο λαός. Καμία έγνοια, καμία θυσία. Δεν ντράπηκα ποτέ τόσο πολύ για τη χώρα μου. Πόσο τυφλοί έχουμε γίνει, πόσο βαριά είναι η απάθειά μας. Μου φαίνεται σκανδαλώδες που τούτη η κυβέρνηση ψηφίστηκε δεύτερη φορά - αν και είμαι πεπεισμένος ότι ισχύουν όσα δημοσιεύτηκαν περί νοθείας σε κάποιες πολιτείες. Ευτυχώς, το κλίμα τώρα αλλάζει. Μέχρι και οι ίδιοι οι Ρεπουμπλικάνοι απομακρύνονται από τον Μπους, του οποίου η δημοτικότητα κατεβαίνει θεαματικά.
Σκέφτηκε ποτέ να φύγει από τη χώρα του;
Εχω την τύχη -και την υγεία- να ζω στη Μασαχουσέτη, μια προοδευτική πολιτεία. Μακριά και από τους νεοσυντηρητικούς και από το Χόλιγουντ. Ομως εδώ και λίγα χρόνια σκέφτομαι να ξεφύγω. Η γυναίκα μου είναι Ιταλοαμερικανίδα και σκεφτόμαστε να εγκατασταθούμε στην Ιταλία. Αν καταφέρει να πάρει ιταλικό διαβατήριο, θα μπορέσω κι εγώ να πάρω βίζα. Ακόμα το δουλεύουμε.
Συνέντευξη στον Ρόμπυ Εκσιέλ
