Παρατηρήσεις πάνω στην τιμητική τελετή για τον Νίκο Νικολαίδη!
Πέμπτη βράδι, μεσάνυχτα. Προς Παρασκευή. Το Ολύμπιον στην οδό Αριστοτέλους μοιάζει με αίθουσα άλλης εποχής. Η επίσημη τελετή για το κλείσιμο του αφιερώματος στον πρόσφατα χαμένο Νίκο Νικολαϊδη έχει συγκεντρώσει τριών ειδών φανατικούς: τους ανθρώπους της οικογένειας του, όσους συνεργάστηκαν μαζί του μέσα στα χρόνια και μία νέα γενιά θεατών που ανακαλύπτουν στο έργο του έναν ιδεατά και μόνιμα νεαρό σκηνοθέτη. Κάθομαι πίσω, όρθιος. Θέλω με κάποιο τρόπο να είμαι εκεί. Ισως γιατί ανήκω σε αυτούς τους τρίτους. Θα ακολουθήσει η προβολή του Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα.
Δεν θα μείνω. Ο κριτικός κινηματογράφου και συγγραφέας Τάσος Γουδέλης ανεβαίνει στο βήμα για να θυμηθεί το "νικολαίδιο" έργο (όπως ο ίδιος το κατονομάζει). Αλλά μακρηγορεί. Και ενώ κάθε λέξη από όσα λέει μοιάζει σημαντική αν την διάβαζες σε ένα βιβλίο, η αίθουσα αρχίζει να δυσανασχετεί. Ο Γιώργος Πανουσόπουλος περπατάει πάνω κάτω στον διάδρομο του Ολύμπιον και αποφασίζει να ανέβει μέχρι τη σκηνή. Για να τον διακόψει. Μετά από παρέμβαση του γιου του Νικολαίδη, ο Τάσος Γουδέλης θα κλείσει το λόγο του και στη σκηνή θα κληθούν όλοι οι πρωταγωνιστές του Νίκου Νικολαίδη. Από μακριά διακρίνεις τον Τάκη Σπυριδάκη, τη Δώρα Μασκλαβάνου, την σύντροφο και συνεργάτιδα του Μαρί Λουίζ Βαρθολομαίου, τα παιδιά του. Τους μικρούς και μεγάλους ήρωες της ζωής του Νικολαίδη που ήρθαν όλοι για να τον τιμήσουν.
Προς δική τους τιμή αξιοπρεπείς και υπέροχοι όπως πάντα. Η συνέχεια, όμως, τυπική. "Το ελληνικό σινεμά είναι φτωχότερο" δηλώνει η Δέσποινα Μουζάκη. "Ο Νικολαίδης ζει" δηλώνει ο Γιώργος Χωραφάς. Ο Γιάννης Αγγελάκας βάζει τα πράγματα στη θέση τους: "Παιδιά, για να δικαιωθείς πρέπει να πεθάνεις". Και όλοι κατεβαίνουν από τη σκηνή. Σκέφτομαι πόσο θα σνόμπαρε όλα αυτά ο ίδιος. Αλλά από την άλλη η συγκίνηση είναι φανερή. Θα ήταν προτιμότερο ένα πάρτι (αλλοπρόσαλλο και οργιώδες όπως ο ίδιος) ή ένα ωραίο βίντεο με σκηνές από τις ταινίες του (κανείς δεν το σκέφτηκε;). Αλλά η απονομή είναι σαν μία οποιαδήποτε απονομή. Και το αφιέρωμα σαν ένα οποιοδήποτε αφιέρωμα. Με ευτυχώς γεμάτες τις αίθουσες! Τα φώτα σβήνουν. Το σπάνιο μικρού μήκους Lacrimae Rerum του 1964 ξεκινάει. Πρώιμο βίντεο αρτ. Ενας ασπρόμαυρος παροξυσμός. Μπορούσες να καταλάβεις από τότε τι ήταν ο Νικολαίδης. Διαρκεί λίγο. Φεύγω. Σκέφτομαι πως καλύτερα να μην είχα πάει.
Μανώλης Κρανάκης
