Αν και για πολλούς θεωρείται ο σημαντικότερος σύγχρονος Βρετανός σκηνοθέτης, με μόλις τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες στο ενεργητικό του, ο Τέρενς Ντέιβις δεν έχει ούτε στο ελάχιστο λάβει αναγνώριση παρόμοια με αυτή των πιο παραγωγικών συναδέλφων του, Μάικ Λι και Κεν Λόουτς. Μαζί με την εκλεκτή παρέα των Ντέρεκ Τζάρμαν, Σάλι Πότερ και Πίτερ Γκρίναγουεϊ, ξεκίνησε και συνέχισε να σκηνοθετεί τις ταινίες του με την υποστήριξη του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου (BFI). Γεννημένος το 1945, ο Ντέιβις βρήκε στο σινεμά μια διέξοδο για να αποκηρύξει την καθολική ανατροφή του και τα δώδεκα χρόνια που εργάστηκε ως λογιστής, περίοδο που ο ίδιος θεωρεί το ναδίρ της καριέρας του. Οι τρεις πρώτες ταινίες μικρού μήκους του αποτέλεσαν μια τριλογία με αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιέγραφαν τα παιδικά χρόνια («Children»,1976), την ενήλικη ζωή («Μadonna And Child», 1980) και τις τελευταίες ημέρες ενός ομοφυλόφιλου άνδρα («Death And Τransfiguration», 1983). Οι δύο πρώτες ταινίες του «Distant Voices, Still Lives» (1988) και «Τhe Long Day Closes» (1992) βασίστηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε προσωπικά βιώματα του ίδιου και της πολυμελούς οικογένειας του στο Λίβερπουλ του 40 και του 50. Αν και το επόμενο φιλμ του «Τhe Neon Βible» (1995) αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά της αυτοβιογραφίας του Τζον Κένεντι Τουλ, στην πραγματικότητα δεν απείχε καθόλου από τη θεματολογία και τις ανησυχίες που απασχόλησαν τα πιο προσωπικά σενάριά του. Μονάχα με το «Τhe House Of Μirth» (2000) απομακρύνθηκε από τη χρονική περίοδο του Β Παγκοσμίου Πολέμου και το πεδίο των οικογενειακών συγκρούσεων. Βασισμένο, όπως και «Τα Χρόνια Της Αθωότητας», σε μυθιστόρημα της Ιντιθ Γουόρτον, μοιράζεται αρκετά κοινά στοιχεία μαζί του, έχοντας στο επίκεντρο το πορτρέτο μιας γυναίκας που συνθλίβεται από τις κοινωνικές επιταγές της εποχής της. Σε αντίθεση με την ταινία του Σκορσέζε, όμως, η πεσιμιστική ματιά του Ντέιβις δεν συνάντησε την ίδια ανταπόκριση, αν και διέθετε μια αποκαλυπτική ερμηνεία οσκαρικών προδιαγραφών από την Γκίλιαν Αντερσον.