Μετά από 22 χρόνια καριέρας και μια μοιραία συνάντηση με τους αδερφούς Κοέν, ο Τζος βρήκε επιτέλους την ευκαιρία να αποδείξει την αξία του. Ευτυχώς για εμάς.
Συνέντευξη στην Ιωάννα Παπαγεωργίου
Ο γιος του Τζέιμς Μπρόλιν, θετός κανακάρης της Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και σύζυγος της Ντάιαν Λέιν, είναι ο ορισμός του cool, του καλού χιούμορ και της θετικής ενέργειας. Βρεθήκαμε στο Φεστιβάλ του Τορόντο για να μιλήσουμε για το παραλίγο αριστουργηματικό, μεταμοντέρνο και πλέον υποψήφιο για 8 Οσκαρ γουέστερν των Τζόελ και Ιθαν Κοέν, «Καμία Πατρίδα Για Τους Μελλοθάνατους», στο οποίο πρωταγωνιστεί. Και κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, δεν έπαψε στιγμή να με εκπλήσσει. Ξεκινώντας με το πώς προσέγγισε τον ήρωα του...
«Εκανα μια συνειδητή επιλογή να επιτρέψω στον Λουέλιν να δίνει με μια πρώτη ματιά την εντύπωση του λίγο αφελή, ακριβώς επειδή στην πραγματικότητα δεν είναι. Για να δυναμιτίσω την κακιά μας συνήθεια να κοτσάρουμε βιαστικά στα αγροτόπαιδα όπως αυτός την ταμπέλα του ανόητου. Ο Λουέλιν αποδεικνύεται απίστευτα πολυμήχανος και διαισθητικός, με αξιοζήλευτες αρχές και εκπληκτική αγάπη για τη γυναίκα του. Τελικά είναι ένας απρόσμενα ρομαντικός ήρωας...
Δεν υπάρχουν πολλοί σαν τους αδερφούς Κοέν. Ο εγωισμός στο σετ τους βρισκόταν υπό του μηδενός, όπως ακριβώς και η διάθεση για κομπλιμέντα. Εγώ και ο Χαβιέ (Μπαρδέμ) δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να προσαρμοστούμε, γιατί είχαμε συνηθίσει σε σκηνοθέτες που διαρκώς σε κανακεύουν, ανακουφίζοντας προσωρινά τις ανασφάλειές σου. Οι Κοέν δεν είναι τέτοιοι. Δίνουν τόση σημασία στη διαδικασία εύρεσης του καταλληλότερου ηθοποιού για τον κάθε ρόλο, που όταν πια φτάνεις στα γυρίσματα σε εμπιστεύονται τυφλά... Η βία σε αυτό το φιλμ δεν είναι κινηματογραφημένη δεξιοτεχνικά ή καταχρηστικά. Ετσι βιώνεις απόλυτα τον αντίκτυπό της, συνειδητοποιείς άμεσα τη θνητότητά σου και παρακινείσαι να εκτιμήσεις δεόντως τη ζωή. Είναι υπέροχο που μπορούμε έστω και μέσα από το σινεμά να επιστρέφουμε στα σωθικά, στα κύτταρα, στη βάση, στην αρχέγονη φύση μας, για να αναρωτηθούμε τι είμαστε ως ανθρώπινα πλάσματα. Γι αυτό μου αρέσει αυτή η ταινία. Λατρεύω την απλότητα με την οποία χειρίζεται την περίπλοκη ιστορία της. Δεν είναι διδακτική. Δεν χειραγωγεί. Είναι σχεδόν σαν να τη σκηνοθετεί ο θεατής καθώς την παρακολουθεί. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στα περισσότερα φιλμ, εδώ ο θάνατος δεν είναι τακτοποιημένος, αλλά αιφνίδιος, οδυνηρός και σοκαριστικός.
Μπανγκ! Οπως και στην πραγματικότητα. Η μαμά μου (Τζέιν Αγκί) χτύπησε σε ένα δέντρο με το αυτοκίνητο και αυτό ήταν. Τη μια στιγμή της μιλούσα, την επόμενη δεν ήταν εκεί. Ετσι απλά. Γι αυτό ίσως αυτή η ταινία μου προέκυψε πολύ προσωπική υπόθεση... Ποτέ δεν αισθάνθηκα πικραμένος ηθοποιός. Δεν παραπονιέμαι. Ούτε νιώθω ότι με αυτή την ταινία έμαθα επιτέλους να παίζω. Απλά εκτιμώ το γεγονός ότι πλέον ο κόσμος είναι σε θέση να βλέπει και να κρίνει τη δουλειά μου. Εχω κάνει πολλά φιλμ που κανείς δεν είδε, ποτέ. Από την άλλη ίσως ήμουν τυχερός, γιατί μπόρεσα να πειραματιστώ ποικιλοτρόπως χωρίς να αισθάνομαι ανάλογη πίεση με αυτήν που υποθέτω ότι νιώθει ο Μπραντ Πιτ, γνωρίζοντας ότι κάθε του κίνηση θα μπει στο μικροσκόπιο. Είχα την ευκαιρία να αποτύχω αθόρυβα...
Μόλις ολοκλήρωσα την πρώτη μικρού μήκους ταινία μου, Χ, που ακολουθεί το ταξίδι ενός πατέρα με την κόρη του προς τον τόπο ταφής της συζύγου του και μητέρας της. Επίσης μόλις τελείωσα το μοντάζ του ντοκιμαντέρ για τα γυρίσματα του «Καμία Πατρίδα Για Τους Μελλοθάνατους». Εχω μια θεατρική ομάδα στο Λος Αντζελες. Εχω μια μικρή χρηματιστηριακή εταιρεία. Τη σκηνοθεσία όμως τη λατρεύω. Τη λατρεύω! Το ντοκιμαντέρ για τα γυρίσματα βρίσκεται στα χέρια του Ιθαν και του Τζόελ. Αν δεν τους αρέσει θα το πετάξω στα σκουπίδια. Αν τους αρέσει πιθανότατα θα συμπεριληφθεί στο DVD. Εφτιαξα 16 διαφορετικές εκδοχές του μέχρι να καταλήξω σε αυτήν που τους έδωσα. Είναι πολύ αστείο. Δεν θέλω να το πολυσυζητάω για να μην το γρουσουζέψω (χτυπάει ξύλο). Δεν έχουν επιτρέψει ποτέ ξανά σε κάποιον να τους κινηματογραφήσει εν ώρα δουλειάς... Ασχολούμαι με πολλά πράγματα. Αν συγκεντρωθώ μόνο σε ένα, τα κάνω μαντάρα. Ισως είμαι απλά τρελός (γελάει)».
Εκανε το ντεμπούτο του το 1985, παίζοντας στο «Goonies» και σε ηλικία 17 ετών. Από όλες τις ταινίες του, ξεχωρίζει ως αγαπημένες του τις «Φλερτάροντας Με Την Καταστροφή», «Ρlanet Τerror», «Στην Κοιλάδα Του Ηλά», «Αmerican Gangster» και φυσικά το «Καμία Πατρίδα Για Τους Μελλοθάνατους». Την επόμενη, «Μilk», σκηνοθετεί ο Γκας Βαν Σαντ.
