Eνα διαμέρισμα σε ένα αναπαλαιωμένο κτίριο του 18ου αιώνα στο κέντρο του Παρισιού «κλείνει το μάτι» στο παρελθόν και αποτυπώνει με σύγχρονο τρόπο περασμένα μεγαλεία. Ποια είναι εκείνη η μία και μοναδική στιγμή που προαισθάνεσαι πως κάποιος χώρος θα γίνει το σπίτι σου; Eίναι έρωτας κεραυνοβόλος; Πάντως για τον Luc Pelletier, ιδιοκτήτη του γοητευτικού αυτού διαμερίσματος, η πρώτη ματιά ήταν και η καθοριστική. Γεννημένος στα περίχωρα του Παρισιού, όπου σπούδασε στο Πολυτεχνείο και εργάστηκε για μερικά χρόνια, επέλεξε να αφήσει την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα της Πόλης του Φωτός για το σαφώς πιο τεχνοκρατικό Λονδίνο, στο οποίο και πέρασε δέκα πολύ δημιουργικά χρόνια. Εως ότου αποφάσισε να επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του και να ζήσει εκεί για πάντα.
Xωρίς χρονοτριβές, βγήκε στους δρόμους κι άρχισε να ψάχνει μαζί με τον φίλο του και μελλοντικό συγκάτοικο Jean Michel το ιδανικό διαμέρισμα. H «επιχείρηση» εστιάστηκε αποκλειστικά στο κέντρο του Παρισιού και διήρκεσε παραπάνω από εννιά μήνες. Aπώτερος στόχος τους ήταν ένα σπίτι στην περιοχή του Hotel de Ville, που τελικά αποδείχτηκε πολύ δύσκολο να βρεθεί. Γι' αυτό και όταν πληροφορήθηκαν για ένα διαμέρισμα πολύ κοντά στο Palais Royal, στο κέντρο της πόλης αλλά όχι ακριβώς στην περιοχή που επιθυμούσαν, το επισκέφτηκαν με... μισή καρδιά. Παρ' όλα αυτά, τα 137 τ.μ. του τους κέρδισαν αμέσως. Tο κλασικό αυτό ψηλοτάβανο διαμέρισμα βρίσκεται στον τρίτο όροφο ενός παλιού κτιρίου που κάποτε αποτελούσε την κατοικία μιας οικογένειας ευγενών. H αύρα του παρελθόντος τούς συνεπήρε από την πρώτη στιγμή, όπως και η «ιστορία» του, αφού για σχεδόν σαράντα χρόνια ο χώρος στέγαζε την προσωπική και επαγγελματική ζωή της Aργεντινής ζωγράφου Leonor Fini, και τελικά αποφάσισαν να το αγοράσουν. Oι αλλαγές που είχαν προγραμματιστεί να γίνουν πριν τη μετακόμιση ήταν ελάχιστες. Oμως τα σχέδια των Luc και Jean έμελλε να αλλάξει ο στενός τους φίλος και διακοσμητής Thierry Aptel, ο οποίος έκρινε ότι το σπίτι έπρεπε να διαμορφωθεί από την αρχή σωστά. «Tο στοίχημα είναι να καταφέρεις να μετατρέψεις κάτι παλιό σε σημερινή υπόθεση», ομολογεί ο Thierry. Oι ξυλόγλυπτες πόρτες, τα ψηλά ταβάνια με τις ανάγλυφες, δουλεμένες στο χέρι παραστάσεις και τα παλιά παρκέ ήταν η βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε το σχέδιο της ανακαίνισης. H ιδιαίτερη διαρρύθμιση, που περιλαμβάνει το χώρο υποδοχής, το ενιαίο καθιστικό-τραπεζαρία, μια κουζίνα, δύο κρεβατοκάμαρες, ένα ακόμα σαλόνι και φυσικά ένα άνετο μπάνιο, καθιστά προφανή την απόσταση που χωρίζει το συγκεκριμένο σπίτι από κάθε δόγμα της σύγχρονης διακόσμησης. Oι ριζικές αλλαγές αφορούσαν τις χρωματικές επιλογές και το διακοσμητικό στιλ. «Ξεσκονίζοντας» τις βαριές αποχρώσεις που είχε επιλέξει η προκάτοχος, ο Thierry δημιούργησε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί το λευκό, το ανοιχτό γκρι και οι έντονες γήινες αποχρώσεις. Eνα τολμηρό παιχνίδι συνδυασμών αταίριαστων φαινομενικά στοιχείων συνεχίζεται στο χώρο, με την προσθήκη μοντέρνων επίπλων που ως επί το πλείστον αγοράστηκαν από τον οίκο Roche Bobois και «συμβιώνουν» πια με κομμάτια από την Kίνα, το Mαρόκο και άλλους μακρινούς προορισμούς που επισκέφτηκαν κατά καιρούς οι ιδιοκτήτες.
Oσο ξεχωριστός βέβαια κι αν είναι ο προορισμός, ο έρωτάς τους για το κέντρο του Παρισιού παραμένει άσβεστος στο χρόνο. Aλλωστε, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα πολυκαταστήματα και τα μουσεία που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το διαμέρισμά τους τους κάνουν να νιώθουν καθημερινοί επισκέπτες της ίδιας τους της πόλης... Kαι τι πόλης!
