Η ανέγερση ενός καινούριου σπιτιού στα Πρωτόρια της Πάρου, ήταν για τους δημιουργούς του ένα ακόμη «ταξίδι». Ταξίδι που ξεκινάει από τα βάθη της παράδοσης αλλά και τα βάθη της ψυχής και φτάνει μέχρι το νυν - μάλλον και το αεί... Οι Κυκλάδες που ύμνησε ο Ελύτης και τόσοι άλλοι, που μαγνήτισαν τόσους αλλοεθνείς, ουδεμία σχέση είχαν ποτέ με το μεγάλο μέγεθος και τη χλιδή - είτε αφορούσε ένα παράθυρο, είτε ένα κομμάτι καλλιεργήσιμης γης. Οι κατοικίες της υπαίθρου χτίζονταν σιγά-σιγά, σύμφωνα με τις ανάγκες της οικογένειας που μεταφράζονταν σε ένα, δύο ή τρία δωμάτια το πολύ, στάβλους και αποθήκες και παραδίπλα ένα ακόμα δωμάτιο για τα παιδιά που παντρεύονταν. Κάπως έτσι προέκυψαν τα χαρακτηριστικά κυκλαδίτικα συμπλέγματα, σεμνά και εσωστρεφή... Αυτούς τους κανόνες ακολούθησε ο αρχιτέκτονας και γλύπτης Κώστας Γουζέλης - κανόνες που πρέπει να διέπουν κάθε τέχνη η οποία έχει τη δύναμη να συγκινεί! Παθιασμένος με τη θάλασσα, δημιουργός -σε συνεργασία με τον Γιώργο Κόζολη- δεκατριών ντοκιμαντέρ με γενικό τίτλο «Αιγαίο νυν και αεί», φωτογράφος και συλλέκτης, συνεργάστηκε στενά με τους ιδιοκτήτες ώστε να τους παραδώσει το παριανό τους «καταφύγιο», αυτό ακριβώς που ονειρεύονταν. ο αρχιτέκτονας σκιτσάρησε το συγκεκριμένο σπίτι σε ένα από τα ταξίδια του, χωρίς να ακολουθήσει κάποια «κλασική συνταγή»... Για να σημάνει, για παράδειγμα, τις χρήσεις των αλληλοδιάδοχων χώρων, έβαψε τους εσωτερικούς τοίχους με διαφορετικά, έντονα, ορυκτά χρώματα και συνδύασε όλα τα υλικά για δάπεδα που του αρέσουν, όπως βιομηχανικά, μάρμαρο, cotto, μωσαϊκά, πλάκες πεζοδρομίου και παλιά βυζαντινά τούβλα. Με οδηγό, λοιπόν, τις γνώσεις του και την παράδοση (από την ελληνιστική περίοδο μέχρι την πιο πρόσφατη), μεταβίβασε εδώ μια «φιλοσοφία ζωής»! Ο ιδιοκτήτης χρειαζόταν έναν πραγματικά μεγάλο χώρο - κατοικία, γραφείο, εργαστήριο, δύο σπίτια (ένα για κάθε του παιδί) και επαρκή δωμάτια ώστε να μπορεί να... φιλοξενεί! ο αρχιτέκτονας είχε στη διάθεσή του ντόπια υλικά, αλλά και πράγματα που οι ιδιοκτήτες μάζευαν από καιρό (όπως μερικά μικρασιάτικα πλακάκια, μια σκαλιστή γούρνα που βρήκε στην Ασία, ένα βιτρό, υφαντά κιλίμια, ξύλινες καρέκλες από την Κίνα και την Αφρική), τα οποία έλαβε σοβαρά υπόψη του σχεδιάζοντας τους χώρους της καινούριας κατοικίας τους. Τα δωμάτια φτιάχτηκαν στη σειρά, έτσι ώστε όλα να έχουν θέα προς τον κόλπο της Νάουσας και, από μακριά, να μοιάζουν σαν πολλά σπιτάκια «κολλημένα» μεταξύ τους, «κρύβοντας» καλά τη μεγάλη κάτοψή τους. Η κουζίνα αποτελεί το κεντρικό σημείο του σπιτιού, οπότε προσέχθηκε ιδιαίτερα... Σχεδιασμένη με θόλο και «στρατηγικά» ανοίγματα, παραστιά και ξύλινα έπιπλα, κατόπιν παραγγελίας, έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει πολύ κόσμο - να τον τέρψει, επί της ουσίας! Στο γραφείο δόθηκε επίσης έμφαση, μιας κι εκεί ο ιδιοκτήτης αναλώνει ουκ ολίγες ώρες του χρόνου του. Ενας φεγγίτης «φέρνει» φυσικό φως και από τη στέγη, ενώ τα γραφεία τοποθετήθηκαν κάτω από τα παράθυρα σε διάταξη «Π» για να έχουν οπτική επαφή στη θάλασσα. Μια ξύλινη σκάλα, η οποία λειτουργεί και σαν αποθηκευτικό έπιπλο, οδηγεί στην προσωπική του βιβλιοθήκη και το πατάρι, όπου υπάρχει ένα κρεβάτι για «ώρα ανάγκης». Αντίκες, αντικείμενα συνδεμένα με ταξιδιωτικές αναμνήσεις, αντικείμενα με «χαρακτήρα» που χρόνια τώρα μάζευε ο ιδιοκτήτης, βρήκαν τη θέση που τους αρμόζει στην Πάρο, ταιριάζοντας με πιο πρόσφατα αποκτήματα: κατασκευές από τεχνίτες της περιοχής, έπιπλα και διακοσμητικά αγορασμένα από επώνυμα καταστήματα, χειροποίητα κιλίμια και άλλα πολλά! Αν μας εντυπωσίασε το έργο του Κώστα Γουζέλη είναι γιατί -επιπλέον ή μήπως προπάντων;- σέβεται τους οικιστές και τους κατοίκους του! Τι νόημα θα είχε εξάλλου ένα σπίτι ασυνάρτητο προς το περιβάλλον του, τη γεωγραφική θέση του, την ιστορία αλλά και την εποχή του, το παρελθόν, το παρόν αλλά και... το μέλλον του;