Το σπίτι του Γιάννη και της Λυδίας Χοϊμέ βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Πάρου και αντικρίζει επτά νησιά σε κάθε «ξύπνημά» του. Το ζευγάρι πρωτοήρθε στο νησί με φίλους. Γι αυτό όταν ξεκίνησε να φτιάχνει το δικό του εξοχικό, θέλησε να το διαμορφώσει με τρόπο ώστε να μπορεί να φιλοξενεί όσο το δυνατόν πιο πολλούς! Ο αρχιτέκτονας Γιάννης Σουλαντίκας σχεδίασε, λοιπόν, έναν πολυχρηστικό χώρο με living room και μεγάλη κουζίνα, καθώς κι ένα playroom στο χαμηλότερο επίπεδο, το οποίο «βγαίνει» σε μια ξεχωριστή, εννοείται προστατευμένη αυλή. Τα δωμάτια είναι επίσης ανεξάρτητα, με δικές τους σκάλες και εισόδους και, γενικά, διαθέτουν μια αυτονομία που αρέσει ιδιαίτερα τόσο στους καλεσμένους, όσο και στους οικοδεσπότες. Ουσιαστικά, η κουζίνα είναι η «καρδιά» του σπιτιού - οι παρέες μπαινοβγαίνουν εκεί συνέχεια και τελικά περνούν τις περισσότερες ώρες στην αυλή που ενώνει τα δύο κτίσματα. Εξάλλου, η βεράντα του καθιστικού που «βλέπει» τη Νάξο είναι βορινή, οπότε δεν είναι ιδιαίτερα «δημοφιλής» στους... άμαθους στους ανέμους, που πνέουν συχνά στην περιοχή. Το σπίτι είναι διώροφο, πετρόχτιστο και σοβατισμένο, μοιρασμένο σε δύο κύριους όγκους που, όπως ήδη αναφέραμε, έχουν ως σημείο αναφοράς την κοινή αυλή. Μπλε παντζούρια και μια πόρτα αντίγραφο παλιάς, πέργκολα με πυκνά τοποθετημένα σανιδάκια που φιλτράρουν το φως του ήλιου εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την πολυπόθητη δροσιά, δέντρα και λουλούδια σε βραγιές και γλάστρες, συνθέτουν το νησιώτικο «σκηνικό» των καλοκαιρινών, ανέμελων διακοπών. Επιπλέον, ο αρχιτέκτονας ενέταξε πολλά από τα οργανικά στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, όπως καμάρες, εμφανή ξύλινα δοκάρια στα ταβάνια, παραστιά κτλ., χωρίς ωστόσο να έχει οποιαδήποτε διάθεση να τη «μιμηθεί». Το φυσικό φως ρέει χάρη στα μελετημένα ανοίγματα που «καδράρουν» συγχρόνως όμορφες εικόνες από το περιβάλλον, ενώ την εξοχική αίσθηση ενισχύουν το ισπανικό cotto που στρώθηκε έξω και τα κεραμικά πλακάκια στους εσωτερικούς χώρους. Στα μπάνια, τσιμεντοκονία και ριπολίνη έδωσαν τις επιθυμητές λύσεις, τα χτιστά καθιστικά «πλημμύρισαν» από μαξιλάρια ντυμένα με βαμβακερά υφάσματα και, τώρα πια, όλοι βολεύονται και αισθάνονται άνετα! Οσον αφορά το διάκοσμο, οι ιδιοκτήτες επιθυμούσαν ένα σπίτι ευκολοσυντήρητο, με χαλαρή ατμόσφαιρα, καλόβολο - οι «κολλητοί» πήραν, λοιπόν, και πάλι τον πρώτο λόγο! Πολλά πράγματα αγοράστηκαν από καταστήματα φίλων. Τα κρεβάτια φτιάχτηκαν σε ντόπιο ξυλουργό, οι τυπικές ελληνικές καρέκλες με την ψάθα αγοράστηκαν από το νησί, τα υφάσματα ήρθαν από την Αίγυπτο, τα μπάνια αδιαβροχοποιήθηκαν και ζωγραφίστηκαν από τη φίλη Μαρτίνη και, στη συνέχεια, το «κέντρο βάρους» μετατοπίστηκε στους εξωτερικούς χώρους, όπως ήταν αναμενόμενο... Πικροδάφνες και ιβίσκοι, ροδιές και τζιτζιφιές και, βέβαια, βουκαμβίλιες φυτεύτηκαν και «περιέγραψαν» με χρώμα τη σκιερή αυλή, όπου δημιουργήθηκαν διαφορετικές γωνιές καθιστικών για... κάθε γούστο! Και ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα; Οτι το αποτέλεσμα ανταποκρίνεται επακριβώς στο... ζητούμενο: ξεκούραστα διαστήματα «απόδρασης» από την καθημερινότητα για καθέναν από τους διαφορετικούς ενοίκους του, χωρίς «πρέπει», «δήθεν» ή «μη»!