Την πρώτη του μεγάλη συνέντευξη μετά το σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που τον οδήγησε στην εντατική του Τζανείου να παλεύει για τη ζωή του και στη συνέχεια να παλεύει να ανακάμψει και να αναρρώσει από το πλήγμα που δέχτηκε στο κέντρο ομιλίας του αλλά και στο κινητικό του κομμάτι. Ο αγαπημένος Δημήτρης Σταρόβας συναντήθηκε με τον Σταύρο Θεοδωράκη και τους "Πρωταγωνιστές" του σε μια συγκινητική συνέντευξη -που αποτύπωσε φωτογραφικά η Ολυμπία Κρασαγάκη- στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα προς όλο τον κόσμο.
«Έχω επανέλθει κατά 90% θα μπορούσα να πω. Έχω μερικά προβλήματα συγχρονισμού στα δύο χέρια αλλά ξεπερνιούνται όλα. Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις που ούτε καν τις φαντάζεται.
Την κιθάρα την έπιασα περίπου 1,5 μήνα μετά το συμβάν στο κέντρο αποκατάστασης. Η πρώτη μου επαφή με την κιθάρα ενώ ξεκίνησα γεμάτος χαρά, κατέληξε σε μια από τις πιο τραυματικές και τρομακτικές εμπειρίες.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έπαιζε το ένα χέρι και το άλλο. Το αριστερό χέρι του μόνο οκ, το δεξί σχεδόν οκ, μαζί δεν συγχρονίζονταν. Είναι ακριβώς όπως στην ομιλία. Ο νους τρέχει αλλά η γλώσσα δεν μπορεί να ακολουθήσει!» είπε με την κιθάρα στα χέρια.
Στη συνέχεια ο Σταύρος Θεοδωράκης παρατήρησε στον χώρο, ποτά και πούρα και τον ρώτησε για τις κακές συνήθειες…
«Ηλεκτρονικά τσιγάρα έκανα, πούρα έκανα, στριφτά έκανα. Τέσσερα πακέτα την ημέρα και το έκοψα μια και καλή! Όλα αυτά είναι βλακείες, είναι στο κεφάλι μας. Εγώ πίστευα ότι δεν μπορώ να κόψω το τσιγάρο. Κι όμως, τώρα μυρίζω στο δρόμο και δεν αντέχω. Ποτό θα πιώ κοινωνικά ένα κρασάκι, ένα ουισκάκι. Αλλά έχω φάει κι έχω καπνίσει για τρεις ζωές! Μέσα από αυτή την ιστορία έγινα πιο ταπεινός» απάντησε ο Δημήτρης Σταρόβας.
«Στο νοσοκομείο έπρεπε να χάσω κιλά απαραίτητα, γρήγορα γιατί η πίεσή μου τις τρεις πρώτες μέρες με ενδοφλέβια αντίυπερτασική αγωγή για ελέφαντες δεν έπεφτε κάτω από 22. Οι γιατροί με ρώτησαν “πώς ζούσες ρε Δημήτρη;”. Μου έφερναν δύο φρυγανιές ολικής άλεσης το πρωί, έτρωγα τη μία και την άλλη την κρατούσα για το μεσημέρι. Η φρυγανιά που δεν την υπολόγιζα πριν ήταν τόσο πολύτιμη για μένα, την κρατούσα! Κι αυτό μετά το σκεφτόμουν και λέω “πόσο αχάριστοι είμαστε οι άνθρωποι;”. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα δεν τα υπολογίζουμε! Στο πιο απλό πράγμα μπορεί να κρύβεται ένας θησαυρός κι αυτό να σε κάνει πιο προσγειωμένο.
Στο κερασάκι στην τούρτα, το απόγειο αυτής της ιστορίας ήταν μια γλυκύτατη νοσοκόμα που με αγαπούσε. Μια φορά μου έφερε κρυφά μια μπουκιά φέτα. Είχα ξεπεράσει τον κίνδυνο! Αν η φρυγανιά ήταν πολύτιμη, αυτό ήταν τι να σου πω. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Είμαστε αχάριστοι.
Το χιούμορ με έχει σώσει πάρα πολλές φορές. Το χρησιμοποιώ σαν να γεμίζω τις μπαταρίες μου, έχω ξεφύγει από πολύ δύσκολες καταστάσεις μέσα από το χιούμορ και το παιχνίδι. Λανθασμένα ο κόσμος πιστεύει ότι είναι πολυτέλεια ενώ το έχουμε ανάγκη να ξεφεύγουμε».
«Μεγάλωσα στα πούπουλα. Παρά τη φτώχεια, η μάνα μου με μεγάλωσε μόνη της. Έκανε τρεις δουλειές, δε μου έλειψε τίποτα. Μάζευαν υπογραφές να μας διώξουν γιατί εκείνη την εποχή θεωρούνταν “η που@@@α με το εξώγαμο” αλλά, δεν επέτρεψε να μη μου μεταφερθεί τίποτα από όλα αυτά. Δεν ήμουν κακό παιδί αλλά, έρμαιο των παθών μου…Πίσω από αυτό το χοντρό εν μέρει κορμί βρίσκεται ένα αυαίσθητο αγόρι» εξομολογήθηκε σε άλλο σημείο όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε πώς μεγάλωσε ενώ αμέσως μετά παραδε΄χτηκε πως είχε σημάδια που έδειχναν πως κάτι συμβαίνει με την υγεία του αλλά, τα αμελούσε.
«Ήμουν βέβαιος ότι κάτι έχω γιατί είχα αρρυθμίες, ταχυπαλμίες, καθημερινές κρίσεις πανικού. Έλεγα ό,τι σκέφτεται ένας μ@@@@ας. Μου το έλεγαν όλοι. Η Άννα έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο, πέρα από τους γιατρούς. Και ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης. Μου είχε κανονίσει ραντεβού στον γιατρό αλλά δεν πήγα ποτέ» είπε και πρόσθεσε,
«Ήμουν 167 κιλά, τώρα είμαι 125… Θέλω να φτάσω κάτω από 100. Κοιμάμαι μετά από δεκαετίες χωρίς διακοπή… Εκ των υστέρων συνειδητοποιώ ότι ήμουν σαν ένας γέρος 90 χρονών…».
«Όταν βγήκα από το νοσοκομείο ήταν οι κάμερες. Μου είπαν οι γιατροί αν θέλω να βγω από την πίσω πόρτα αλλά σκέφτηκα ότι δεν έχω κάτι να κρύψω…»
