Ήταν 30 Σεπτεμβρίου του 1996 όταν γνωρίσαμε πρώτη φορά την Ηρώ, τον Μάνο, τον Μιχάλη, τη Μάνια, τον Βασίλη, τον Άρη και την Αθηνά, όπως τους ζωντάνεψαν μέσα από τη συχνότητα του Mega, τότε, η Βίκυ Βολιώτη, ο Άλκης Κούρκουλος, η Χριστίνα Αλεξανιάν, ο Δημήτρης Αλεξανδρής, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος και η Αγγελική Δημητρακοπούλου, αντίστοιχα.

Η σειρά που υπέγραφε η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και σκηνοθέτησε ο Λάμπης Ζαρουτιάδης αγαπήθηκε αμέσως και η παρέα αυτή έγινε οικογένεια όλων μας. Από τις 26 Μαΐου του 1997 που έπεσε η αυλαία για τη σειρά, περιμέναμε πότε "στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε". Και ξαναβρεθήκαμε. Φέτος. Στις 23 του Σεπτέμβρη. Η σειρά, με τους ίδιους ακριβώς συντελεστές μπροστά και πίσω από τις κάμερες, "εμπλουτισμένους" με πολύ νέο αίμα έκανε ξανά πρεμιέρα, απο τη συχνότητα του ΣΚΑΪ αυτή τη φορά. Περιμέναμε πολλά. Λογικό ήταν. Δεν τα λάβαμε όλα. Λογικό και αυτό. Έτσι κι αλλιώς, όπως λέει ο λαός "δεν μπορείς να ευχαριστήσεις τους πάντες". Πολλώ μάλλον όταν υπάρχουν τόσο υψηλές προσδοκίες! Κυρίως συναισθηματικού επιπέδου.

Τα 12 επεισόδια που είχαν προγραμματιστεί εξ αρχής ολοκληρώθηκαν χθες (12/12/2019) και τα συναισθήματα προκύπτουν ανάμεικτα. Ένα γενικότερο happy end, σε ένα κάπως βεβιασμένο wrap up που τους βρήκε όλους μαζί και τον Μάνο χώρια!

Εντάξει. Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τόσο μεγάλη αντίδραση από το κοινό. Γιατί υπήρξε. Αυτό ήταν ένα πολύ πιθανό σενάριο, παρόλο που άφηνε... "μπουκάλα" -και μάλιστα όχι για πρώτη φορά- όλους εκείνους που περίμεναν να δουν τον Μάνο και την Ηρώ, επιτέλους μαζί.

Όμως όχι. Έτσι τους είδε τους ήρωές της η Μιρέλλα Παπαοικονόμου, έτσι τους έγραψε, έτσι τους ερμήνευσαν οι ηθοποιοί. Οι ηθοποιοί οι οποίοι, έχουν δηλώσει επανειλημμένα πόσο απόλαυσαν αυτό το ταξίδι, υπογραμμίζοντας σε κάθε ευκαρία τη συγκίνηση που ένιωσαν από την νέα αυτή συνάντηση της "οικογένειάς" τους. Και αυτό έχει τη σημασία του.

Τώρα, αν το κανάλι "χαντάκωσε" την όλη προσπάθεια από την επιλογή της ώρας και ημέρας προβολής, ή αν τα όσα γράφονται στα social media από wannabe critics & comedians επηρέασαν την... κοινή γνώμη, αυτά είναι θέματα που εξετάζονται. Και συνυπολογίζονται. Από αυτούς που πρέπει.

Εγώ επιλέγω να πω το δικό μου "αντίο" σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου με τη συγκίνηση που νιώθω ότι της αξίζει. Χωρίς καμία κριτική διάθεση. Λόγω Τιμής! Και μάλιστα ως μέλος αυτής της ευρύτερης οικογένειας. Με το συναίσθημα να έχει σβήσει τελικά τα όποια μικρά παραπονάκια είχα στο ξεκίνημα αυτού του πολυαναμενόμενου δεύτερου κύκλου. Και, με την ευκαιρία, τραγουδώ το "Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια", ακόμη μία φορά.

Και έτσι, για την ιστορία και για όποιον κάνει κέφι, ιδού το πρώτο επεισόδιο της σειράς. Εκείνο του 1996. Ας το θυμηθούμε

Ζωή Κίττα