Από τα πιο σημαντικά μέχρι τα πιο ασήμαντα, βρίσκουμε τον τρόπο να μοιραζόμαστε στα δυο και να φανατιζόμαστε. Γιατί πού αλλού στον κόσμο, ένα φιλανθρωπικό ντοκιμαντέρ, όπως το Immersion του Αντώνη Κανακη θα χώριζε τον κόσμο και για μέρες θα ασχολούνταν με τόσο πάθος γι αυτό;
Οι τηλεκριτικοί έδωσαν το σύνθημα, αφού χωρίστηκαν στα δύο στρατόπεδα και ο κόσμος από πίσω να παίρνει το μέρος της μιας ή της άλλης. Με τέτοιο πάθος λες και η μία τηλεκριτικός είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η άλλη η Τζένη Καρέζη, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Η ουσία και ο πραγματικός στόχος του ντοκιμαντέρ κάπου χάθηκαν στην πορεία και βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος.
Δε λέω πουλάει ως θέμα τι έγραψε η μία τηλεκριτικός και τι η άλλη. Πουλάει ο "πόλεμος" των τηλεκριτικών με θέα τα φουσκωμένα μπράτσα του Κανάκη, αλλά βαστάτε. Μετά από την προβολή του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ, αυτό μας έμεινε; Αυτή είναι η έννοια μας; Παρακολουθώντας τη ζωή των ανθρώπων στη Σιέρα Λεόνε, τα μικρά παιδιά που στερούνται πράγματα αυτονόητα και άφθονα για εμάς όπως το νερό, σε εμάς (ή μάλλον σε κάποιους) έμειναν τα trendy μπλουζάκια του Κανάκη;
Και στην τελική, πώς θα έπρεπε να πάει ντυμένος; Με αμάνικο γιλέκο τύπου πολεμικού ανταποκριτή; Ή να είχε περάσει ένα ταγάρι στον ώμο για να προσδώσει κουλτούρα και ποιότητα στη φιλανθρωπική αποστολή του; Δηλαδή κάποιος με φουσκωμένα μπράτσα, trendy γυαλιά και μπλουζάκια, ένας εκπρόσωπος του σύγχρονου life style, ένας αγαπημένος της νεολαίας και των νεανικών κοινών στην τηλεόραση, δεν έχει το δικαίωμα στη φιλανθρωπία; Δεν έχει δικαίωμα να ζήσει τη δική του "εμπειρία ζωής" σε μία πάμφτωχη χώρα της Αφρικής;
Εδώ, στην Ελλάδα δηλαδή πρέπει να είσαι ο Γιώργος Αυγερόπουλος για να παρουσιάζεις ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ; Αν ναι, ευτυχώς που η Αντζελίνα Τζολί δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα, διότι δε θα είχε δικαίωμα στις φιλανθρωπικές αποστολές, αφού απλά δεν θα ήταν η... Μάγια Τσόκλη. Τελικά, είμαστε ωραίος λαός. Υποκρισία ολέ.
Το, δε, άλλο; Πολλοί έσπευσαν να κρίνουν το αισθητικό αποτέλεσμα του νοτκιμαντέρ, του οποίου την επιμέλεια είχε ο Κανάκης (παρουσίαση, σκηνοθεσία, παραγωγή, συνεργασία στο μοντάζ, μουσική) και κάπου πρέπει να μπερδεύτηκαν ότι έχουν να κάνουν με ταινία του Παπακαλιάτη.
Ειλικρινά, όμως, παρακολουθώντας τα μικρά παιδιά, τις ταλαιπωρημένες γυναίκες, τις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες, όπου ζουν, μπορείς και ασχολείσαι γιατί ο παρουσιαστής έπλενε τα δόντια του ή γιατί του έκαναν κοντινά πλάνα; Και στην τελική, ο Κανάκης έχει πέραση σε μεγάλη μερίδα κόσμου, κυρίως της νεολαίας που καλώς ή κακώς (δυστυχώς κακώς) ούτε ο Αυγερόπουλος, ούτε η Τσόκλη και άλλοι σημαντικοί και αξιόλογοι άνθρωποι της τηλεόρασης έχουν.
Κι επειδή, η Ελλάδα δε στερείται φιλανθρωπικών και ανθρώπινων συναισθημάτων, καλό είναι και άλλα "εξώφυλλα" illustration περιοδικών να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Κανάκη. Ας το κάνουν, όπως η Αντζελίνα Τζολί....
