Ο Αντώνης Φωνιαδάκης δεν μιλάει με τη... φωνή του, αλλά με το σώμα του!
Όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του στο www.foniadakis.net ξεκίνησε από μια μικρή σχολή χορού στην Ιεράπετρα και κατέληξε να συνεργάζεται με τις καλύτερες ομάδες χορού ανά τον κόσμο. Σπούδασε στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης στην Αθήνα από το 1990 μέχρι το 1992. Ως εξαιρετικό ταλέντο έλαβε και την υποτροφία «Μαρία Κάλλας» για να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό, στην Λωζάννη και στη σχολή Rudra Bejart.
Έχει συνεργαστεί με το καταξιωμένο μπαλέτο Bejart Ballet της Λωζάνης από το 1994 έως το 1996 υπό τη διεύθυνση του κορυφαίου Maurice Bejart. Από το 1996 έως το 2002 βρέθηκε στην Lyon Opera Ballet υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Λούκου και το 2004 εργάστηκε στην εταιρία χορού Saburo Teshigawara/Karas Co.
Το 2003 δημιούργησε τη δική του ομάδα χορού με βάση της Λυόν της Γαλλίας και την ονόμασε Apotosoma. Από τότε έχει παρουσιάσει έργα του στη Γαλλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Φιλανδία, το Λουξεμβούργο, τη Γερμανία, την Αγγλία, την Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει πέντε ολοκληρωμένα έργα με την Apotosoma: Sensitive Screens Skins Intervals, USE, Rite of Spring, All Things Are Quite Silent, Romeo and Juliet.
Διαβάζουμε, επίσης, ότι το 2012 πήρε το βραβείο Danza and Danza ως Καλύτερος Χορογράφος του 2012 (Best Choroegrapher 2012) για το «Les Noces».
Έχει χορογραφήσει 2 όπερες: – Opera National du Rhin – Les boreades of Rameau – GRAME Lyon – Il canto de la pelle of Claudio Ambrosini - και έχει διατελέσει καθηγητής στην Κρατική Σχολή Χορού στην Αθήνα, αλλά και σε σχολές ανά τον κόσμο όπως: η DOCK11 στο Βερολίνο και η Dansgroep στο Άμστερνταμ.
Ο 43χρονος Έλληνας χορογράφος έχει επιμεληθεί την κίνηση (position moving coordinator) στον «Νώε», την πολυαναμενόμενη ταινία του αμερικανού σκηνοθέτη, Ντάρεν Αρονόφσκι, γνωστού και από τον «Μαύρο κύκνο».
Και γιατί δεν τον βλέπουμε συχνότερα να χορογραφεί στην Ελλάδα; Σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ (10/2012) διαβάζουμε την άποψή του για την ελληνική πραγματικότητα:
«Στην Ελλάδα δούλεψα σποραδικά. Οταν αρχίζεις να χορογραφείς, το σπίτι σου, η χώρα σου, είναι μια βάση. Ωστόσο, ο απολογισμός είναι ότι η ενέργεια που κατανάλωσα στην Ελλάδα τελικά πήγε χαμένη. Το σύστημα δεν ήταν τέτοιο που να μπορέσει να πλαισιώσει τη δουλειά μου ώστε να ανθήσει, να βρει συνέχεια. Γινόταν κάτι σποραδικά και μετά ξεχνιόταν, δεν υπήρχαν είτε οι βάσεις είτε οι χορευτές για να γίνει π.χ. μια περιοδεία, ένα νέο ανέβασμα. Γινόταν μια προσπάθεια μεταφοράς πληροφοριών από την πλευρά μου βάσει των εμπειριών μου στο εξωτερικό και η αλήθεια είναι ότι υπήρχε ένα όφελος, αλλά η "μηχανή" σταματούσε όταν έπεφτε η κουρτίνα. Και δεν είμαι μόνο εγώ το θύμα αυτής της νοοτροπίας αλλά και οι δημιουργοί που ζουν και εργάζονται στη χώρα».
Επιμέλεια Χρ. Τσατσαράγκου
