Για τα πιο μικρά παιδιά, από 2 ετών και πάνω η «Υπέροχη αγκαλιά της μαμάς μου» είναι πραγματικά ιδανική. Η παράσταση βασίζεται στο ομώνυμο παραμύθι που έχει γράψει η ίδια η σκηνοθέτις, Στέλλα Σερέφογλου και μιλάει για τον μαγικό δεσμό μητέρας – παιδιού, πατέρα – παιδιού, μητέρας – πατέρα, μητέρας – πατέρα – παιδιού χωρίς να χρειαστεί να πει μια λέξη. Μια τρυφερή παράσταση για όλα όσα βιώνουμε ως παιδιά, ως γονείς και ως σύντροφοι. Μια παράσταση που καθρεφτίζει την καθημερινότητα ενός νηπίου και των γονιών του με ποιητικό ρεαλισμό και μαγεύει με την απλότητα και την αλήθεια της.
Σε πιο μεγάλα παιδιά (από το προνήπιο και άνω) απευθύνεται το έργο της Βάσιας Παρασκευοπούλου «Το αγόρι και η ευχή».
Πρόκειται για το ταξίδι περιπλάνησης ενός αγοριού και ενός κοριτσιού-ευχής που μαζί θα φτάσουν στα πέρατα του κόσμου, θα γνωρίσουν παράξενους ανθρώπους, ξεδιαλυτές μυστηρίων, ονειροκρατητές, και με τόλμη και ενθουσιασμό θα ψάξουν μέχρι εκεί που φτιάχνονται τα όνειρα και τα αστέρια πέφτουν για να γίνουν ευχές για να βρουν τον παραλήπτη μιας χαμένης ευχής…
Εμείς μιλήσαμε με τη Στέλλα Σερέφογλου και τη Βάσια Παρασκευοπούλου και μάθαμε περισσότερα για τις δύο αυτές παραστάσεις!
Πείτε μας λίγα λόγια για την «Yπέροχη αγκαλιά της μαμάς μου»
Στέλλα Σερέφογλου: Η υπέροχη αγκαλια της μαμάς μου είναι μία ιστορία απογαλακτισμού, "ενηλικίωσης". Χρησιμοποιώντας ως ερέθισμα ένα απλό γεγονός (ένα μικρό παιδί τρομάζει με τις αστραπές στην αρχή του έργου) περιγράφουμε την πορεία του προς τον έξω κόσμο, τις εμπειρίες που αποκτά με τους γονείς του και κυρίως τη μαμά του μέσα από την καθημερινότητα και τη σιγουριά που αρχίζει να νοιώθει μέσα από αυτές. Όλα αυτά με συμβολικό αλλά και αρκετά κωμικό τρόπο.
Ποια η σημασία της μη λεκτικής επικοινωνίας ανάμεσα στα παιδιά και στους ενήλικες;
Στέλλα Σερέφογλου: Δεν ξέρω αν είναι σημαντική, νομίζω πως περισσότερο είναι αναπόφευκτη. Αυτό όμως που την κάνει σημαντική είναι το πώς θα γίνει, τι θα μπει στη θέση των λέξεων που δεν μπορούν να ειπωθούν, ποιος θα είναι ο τόνος της φωνής μας, η στάση του σώματός μας, ο χτύπος της καρδιάς μας, το βλέμμα μας, το χάδι μας. Όλα αυτά γίνονται για ένα διάστημα και μετά σιγά σιγά μαθαίνουμε να τα εκφράζουμε όλα αυτά, με λέξεις όπως είπατε. Δεν είναι εύκολο. Έχει ενδιαφέρον όμως το ότι καμία φορά και ως ενήλικες, με ανθρώπους πολύ κοντινούς μας μπορούμε να επικοινωνήσουμε και μη λεκτικά. Έτσι και στην παράστασή μας, οι ήρωες συμπεριφέρονται και εκφράζονται κυρίως με το σώμα τους εξαντλώντας συχνά όλες τις δυνατότητες που τους προσφέρει, *μέσα από τον χορό, τις κλακέτες, τους ήχους που παράγουν τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν κοκ
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να απευθύνεστε σε …νήπια; Πώς έχετε προσαρμόσει την παράστασή σας ώστε παιδάκια ακόμη και 2 ετών να καταλάβουν την υπόθεση;
Στέλλα Σερέφογλου: Δεν ξέρω αν θέλω να το χαρακτηρίσω εύκολο ή δύσκολο. Περισσότερο είναι θέμα ευθύνης... Το σίγουρο είναι ότι τα νήπια βαριούνται γρηγορα με κάτι ή έχουν μικρότερο βαθμό συγκέντρωσης από τα μεγαλύτερα παιδιά. Παρατηρώντας τα όμως, τον τρόπο που παίζουν ή που ανταποκρίνονται στον ρυθμό, τα κινούμενα σχέδια που κατανοούν περισσότερο κατάλαβα ότι προτιμώ να επικοινωνήσω μαζί τους με εικόνες, παραστατικά δηλαδή και όχι με λέξεις. Αυτό ήταν μεγάλη πρόκληση όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους συνεργάτες μου, μία διαδικασία στην οποία δεν επέλεξα μόνο δρόμους που μου αρέσουν ή που μου ταιριάζουν περισσότερο *(χορό με κλακέτες, ήχους που παράγονται με το σωμα ή με σκηνικά αντικείμενα, βωβό κινηματογράφο ), αλλά κυρίως στο πώς αυτές τις επιλογές θα τις κάνω κατανοητές, προσιτές και αγαπητές σε μικρούς και μεγάλους. Νομίζω πως από τα γέλια των παιδιών και τα σχόλιά τους κατά τη διάρκεια της παράστασης ότι αυτό το καταφέραμε.
Βάσια Παρασκευοπούλου- Το Αγόρι και η Ευχή
Πείτε μας λίγα λόγια για το «Αγόρι και η ευχή»
Βάσια Παρασκευοπουλου: Το έργο είναι η ιστορία ανάμεσα σε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι και η περιπλάνηση τους μέσα σε μια πολύ- πολύ περίεργη χώρα, τη χώρα των Ευχών! Μιλάει για μια ευχή που έχει χαθεί –δηλαδή για μια ευχή που δεν μπορεί να βρει τον παραλήπτη της, αυτόν τον “Κάποιον” για τον οποίο δημιουργήθηκε και στο οποίο ανήκει (αφού όπως λέει κι η ίδια είναι γνωστό ότι όλες οι ευχές από “Κάποιον” έχουν δοθεί και για “Κάποιον” προορίζονται!) Η συνάντηση της με το αγόρι θα της δώσει το θάρρος που χρειάζεται ώστε να ξεκινήσει μαζί του ένα ταξίδι για να αναζητήσει λοιπόν αυτόν στον οποίο ανήκει και μ αυτό τον τρόπο να βρει τη ταυτότητα της και να εκπληρωθεί!
Το έργο είναι μια ιστορία γι αυτήν την αναζήτηση της ταυτότητας και μια αναφορά επίσης στα εμπόδια που υπάρχουν σ αυτή τη διαδρομή – ιδιαίτερα σε εποχές που έχουν δυσκολία και που χρειάζεται ακόμα περισσότερη θέληση. Με τον τρόπο που μόνο ένα παραμύθι μπορεί να το επιτύχει επεξεργάζεται μαζί με τα παιδιά το “σήμερα” και την ανάγκη να μην ξεχνάμε να εμπιστευόμαστε τις ευχές και τα όνειρα μας ακόμα κι όταν μπαίνουμε σε περιπέτειες γι αυτά… Το ταξίδι που τα δυο αυτά παιδιά ξεκινάνε για τη χώρα των Ευχών είναι ένα ταξίδι για τη δύναμη της φιλίας, την επιμονή στην αναζήτηση, την επιμονή στη σκέψη και την αγάπη.
Και πάνω από όλα είναι ένα ταξίδι στην ελπίδα μαζί με τις ευχές του αύριο που είναι πάντα τα παιδιά!
Τι ευχές πιστεύετε πως κάνουν τα σύγχρονα παιδιά –τα παιδιά της εποχής της εικόνας και των ηλεκτρονικών υπολογιστών;
Βάσια Παρασκευοπουλου: Οι ευχές των σημερινών παιδιών κάποιες φορές φαίνονται μπερδεμένες και αντιφατικές εξ αιτίας ακριβώς αυτής της υπερέκθεσης τους στην εικόνα, το θέαμα και της εξοικείωσης τους από πολύ μικρή ηλικία με τους υπολογιστές... Όμως αν μιλήσεις λίγο παραπάνω μαζί τους βλέπεις ότι στην πραγματικότητα οι πιο σημαντικές ευχές τους παραμένουν απλές και ουσιαστικές, όπως για παράδειγμα να είναι όλοι όσοι αγαπούν καλά και αγαπημένοι, να μην υπάρχουν στο κόσμο παιδιά που πεινάνε, να ζούμε σε ειρήνη. Θα συμπληρώσω ότι και με τις ευχές των μεγάλων στην πραγματικότητα συμβαίνει το ίδιο – μόνο που συνήθως το θυμόμαστε στις δυσκολίες και όχι καθημερινά…
Που στοχεύετε μ΄ αυτήν την παράσταση; Τι ευελπιστείτε πως θα πάρουν μαζί τους τα παιδιά φεύγοντας από αυτή;
Βάσια Παρασκευοπουλου: Είναι πάντα λίγο επικίνδυνο να στοχεύσεις σε μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση… Η οποιαδήποτε επαφή μας με ένα έργο είναι για εμένα μια “συνάντηση”, ένας διάλογος κι αυτό ισχύει και στο παιδικό θέατρο… Αν λοιπόν μπορώ να μιλήσω για κάποιο στόχο είναι κατ αρχήν να μην έχω δημιουργήσει σ αυτό το έργο κάτι το πραγματικά “κλειστό” που θα εμπόδιζε σίγουρα ένα τέτοιο διάλογο και αντίθετα να έχω δώσει τον απαραίτητο χώρο ώστε το έργο να μην επιβάλλετε στο θεατή με ένα πολύ συγκεκριμένο “δίδαγμα” ή τελικό συμπέρασμα…
Ελπίζω όμως ότι φεύγοντας ένα παιδί θα έχει πάρει χαρά και θα έχει εμψυχωθεί στην καρδιά του αυτή η απαραίτητη εμπιστοσύνη στα όνειρα, στη φαντασία του και στην προσωπική του κρίση για τον κόσμο που πολλές φορές είναι πολύ πιο σοφή απ αυτή των μεγάλων… Κι ελπίζω επίσης να έχει δημιουργηθεί μια μικρή σκέψη γύρω από την αγάπη και το πόσο σημαντική είναι …τόσο σημαντική που ότι κι αν γίνει και όπως κι αν όλα κάποιες φορές μπορεί να και να φαίνονται εκείνη ποτέ και με κανέναν τρόπο τελικά να μην …χάνεται
Γεωργία Οικονόμου
