Η Ιωάννα Παππά μας ξεναγεί σε μία "αγία" οικογένεια [photos]

18.11.2014
Μια «αγία» οικογένεια κρατιέται με νύχια και με δόντια από τη ζωή. Επιβιώνει από τους παγετώνες, τους κατακλυσμούς, τους πολέμους. Επιζεί χιλιάδες χρόνια τώρα. Χωρίς να διδάσκεται, ωστόσο, τίποτα από την ιστορία. Απλώς ζει και θα συνεχίζει να ζει. Η εξωφρενική αυτή κατάσταση δεν έχει φυσικά ουδεμία σχέση με τη δικιά μας πραγματικότητα.

Όλα αυτά συμβαίνουν στο «Με τα δόντια», μια ελεύθερη διασκευή πάνω στο ομώνυμο έργο του Θόρντον Γουάιλντερ (1942) που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης την ίδια ακριβώς περίοδο-Νοέμβριο του 1954- πριν 60 χρόνια.

Εμείς εισβάλλαμε στις πρόβες της παράστασης, τραβήξαμε φωτογραφίες και μιλήσαμε λίγο με την Ιωάννα Παππά στην προσπάθειά μας να ψυχολογήσουμε λίγο την αλλόκοτη αυτή οικογένεια.

Συνέντευξη: Γεωργία Οικονόμου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου


Η Ιωάννα Παππά μας ξεναγεί στα άδυτα της αλλόκοτης οικογένειας....

Σε αυτό το έργο ο συγγραφέας μιλά για την ανικανότητα του ανθρώπινου είδους να εξελιχθεί και την αδυναμία του να μάθει από την ιστορία. Πρωταγωνιστεί μία οικογένεια που μοιάζει να ζει αποκομμένη από τον έξω κόσμο. Φοβισμένη απέναντι σε κάθε τι "ξένο", με διαθέσεις ρατσιστικές και μικροαστικές αντιλήψεις. Που αρέσκεται στο να καταστροφολογεί, όντας ριζικά αλλοιωμένη από μια σαπισμένη κοινωνία που βρίσκεται σε παρακμή. Υπηρετώντας τέλεια τα στερεότυπα, αρνούμενη να αποδεχτεί ο,τιδήποτε ανανεωτικό ή φιλελεύθερο, στοχεύοντας μόνο στη διασφάλιση του προσωπικού συμφέροντος-βολέματος, διατηρώντας απόλυτα υποκριτική στάση απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία.

Πρόκειται για ανθρώπους -τέρατα. Στο έργο σχολιάζεται αυτή ακριβώς η τερατώδης πλευρά του ανθρώπου, που θριαμβεύει σε καιρούς μεγάλης κρίσης. Σαφώς επηρεασμένος ο συγγραφέας από τα γεγονότα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, χρησιμοποιεί παραδείγματα από τη Βίβλο και την Ιστορία, υπογραμμίζοντας έτσι τη συνεχή επανάληψη των ίδιων λαθών και εγκλημάτων εις βάρος του Ανθρώπου από τον Άνθρωπο, ανά τους αιώνες. Η οικογένεια ως αστικός θεσμός μπαίνει στο στόχαστρο και παρουσιάζεται ως η αφετηρία του κακού. "Ο άνθρωπος μαθαίνει να βασίζεται σε "σχέσεις ιδιοκτησίας" και στην "υποχρεωτική συνοίκηση", ανεξάρτητα από την ποιότητα του "εσωτερικού οικογενειακού δεσμού". Στη σύγχρονη μορφή της η διαιώνιση της οικογένειας θεωρείται αναγκαία για να εξυπηρετούνται ταξικές σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής." (Μαρξ)



Ο Γιάννης Μόσχος (σκηνοθέτης της παράστασης) επιχειρεί με μια πιο ελεύθερη διασκευή να σχολιάσει την επικαιρότητα της σύγχρονης δικής μας Ελληνικής πραγματικότητας. Ο Νεοέλληνας παρουσιάζεται απόλυτα παρηκμασμένος με τρόπο καυστικό, σε μια συνθήκη σουρεαλιστικά κωμική. Ήρωες και ηθοποιοί λογοκρίνουν και λογοκρίνονται, "χαμένοι στη μετάφραση", αδυνατώντας να κατανοήσουν το νόημα του έργου, το νόημα της θεατρικής σύμβασης, το νόημα της ζωής.



Μας συστήνεται ως Σαβίνα...
Η Σαβίνα, η υπηρέτρια και ερωμένη του πατέρα, είναι ο χαρακτήρας που θα επιβιώσει σε οποιαδήποτε συνθήκη. Δεν έχει όρια ούτε ηθικές αναστολές. Προτρέπει τους θεατές να φερθούν εγωΪστικά απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία, να κοιτάζουν μονάχα το προσωπικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για τα κοινά. Να μη ρωτούν, να ζουν στην άγνοια και να ακολουθούν πάντα τον ισχυρότερο. Διψά για εξουσία και είναι απολύτως κενή. Σε μια στιγμή έκλαμψης η ηθοποιός διαπιστώνει, πια, τα εξής:
"Αυτό μόνο ξέρουμε να κάνουμε. Να αρχίζουμε από την αρχή. Ξανά και ξανά. Και ποιός μας είπε ότι θα είναι καλύτερα από πριν; Γιατί εξακολουθούμε να προσποιούμαστε; Έτσι κι αλλιώς θα έρθει μια μέρα που ολόκληρη η γη θα παγώσει και μέχρι τότε τα πάντα θα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά κι άλλοι πόλεμοι, κι άλλοι πάγοι, και πλημμύρες, και σεισμοί..."



Όλα αλλάζουν/ να ξαναρχίσεις/ μπορείς και με την τελευταία πνοή/ Μα ό,τι έγινε έγινε/ και το νερό που έχεις βάλει στο κρασί σου/ Δεν μπορείς να ξαναβγάλεις/ (Μπ. Μπρεχτ)


Μας συστήνει και τον Χάρη, τον γιο...
Ο γιός (Χάρη Άνθρωπος) είναι κι αυτός θύμα μιας διαλυμένης οικογένειας, μιας συντηρητικής κοινωνίας με στρεβλά πρότυπα. Με τρομερό έλλειμμα αγάπης. Η βία που έχει υποστεί ψυχικά εξελίσσεται στην ενηλικίωσή του σε θυμό και τον οδηγεί στον Ολοκληρωτισμό και το Δογματισμό. Αντιπροσωπεύει τη μερίδα των νέων που υιοθετούν φασιστικές αντιλήψεις, καθοδηγούμενος από μια "νέα οικογένεια" στο στρατό, με όραμα την εξάλειψη της "σαπισμένης και διεφθαρμένης παλιάς κοινωνίας".

TIP:Που θα σε δούμε στο μέλλον;

Θα επαναληφθεί η παράσταση "Οδός Πολυδούρη",της Ρούλας Γεωργακοπούλου, στο θέατρο Θησείον τέλη Μαρτίου. Θα ξεκινήσω περίπου την ίδια περίοδο γυρίσματα για την νέα ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου.

Info παράστασης
Που: Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν, Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα (χάρτης)

Πότε: Πρεμιέρα 10 Nοεμβρίου 2014
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014 - Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Τηλέφωνο ταμείου: 2103228706

Προπώληση: www.viva.gr

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο 9.15μμ, Κυριακή 8.00μμ, Δευτέρα 9.15μμ, Τρίτη 9.15 μμ. , Τετάρτη 6.00 μμ