Εμείς μιλήσαμε μαζί του για τις παραστάσεις του αυτές, αλλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή και την τέχνη γενικότερα.
Πείτε μας από δυο λόγια για τα έργα που έχετε γράψει και σκηνοθετήσει και παίζονται αυτήν την περίοδο στην Αθήνα…
Από 21/1 στο Basement του Bios.Tesla θα παίζεται το νέο μου έργο, “Μη Χορέψεις”, στο οποίο εκτός του κειμένου και της σκηνοθεσίας, έχω αναλάβει και τον αντρικό ρόλο. Πρόκειται για την ιστορία ενός έρωτα που επανέρχεται και δοκιμάζεται σε ένα ακραίο περιβάλλον όπως τα πριβέ ενός στριπ κλαμπ. Παρελθόν και παρόν συγκρούονται και τα αποτελέσματα ως συνήθως είναι ανεξέλεγκτα. Επίσης, οι “Περσινές Βροχές”, ο μονόλογς που έγραψα και σκηνοθέτησα, συνεχίζει την πορεία του κάθε Παρασκευή και Σάββατο λίγο πριν τα μεσάνυχτα στο θέατρο Θησείον. Εκεί μπλέκονται έρωτας και πόλεμος μέσω των βιωμάτων μιας κοπέλας του 1914 όπου μοιάζει περισσότερο σημερινή από όσο μπορούμε να φανταστούμε.
Υπάρχει κάποια θεματική που σας απασχολεί ιδιαίτερα;
Χωρίς να θέλω να πολώσω τις θεματικές των έργων μου με απασχολούν κατά κόρον ζητήματα που αφορούν στις σχέσεις των ανθρώπων, όπως αυτές επηρεάζονται από τον έρωτα, τη μοναξιά, την απώλεια και την πολιτική κατάσταση και κυρίως, την ποιητικότητα και την ακρότητα που προκύπτει μέσω αυτών. Ασφαλώς τα όρια μεταξύ δράματος και κωμικών στοιχείων είναι δυσδιάκριτα, όπως άλλωστε και στην ίδια τη ζωή.
Τι θέλετε να πάρει ο θεατής μαζί του από την κάθε σας παράσταση;
Αν έπρεπε να επιλέξω κάτι που θα ήθελα να συμβεί κατά τη διάρκεια των παραστάσεών μου στη ψυχοσύνθεση του κάθε θεατή είναι κυρίως να συγκινηθεί από την άποψη πως η ουσία του θεάτρου πάντα ήταν να κινητοποιήσει τη σκέψη και το συναίσθημα των ανθρώπων που γίνονται μέτοχοι και στην ουσία κοινωνοί του περιεχομένου του. Θα ήθελα να μπορεί στο τέλος της παράστασης να νιώσει ένα έντονο συναίσθημα - όχι άμεσα συνδεδεμένο με το ύφος του έργου - αλλά ένα συναίσθημα δικό του που να κινητοποιήθηκε από αυτό που μόλις είδε. Και πέρα και πάνω απ’όλα, να πιστέψει πως η νέα γενιά δημιουργών , μια απαξιωμένη γενιά, αξίζει την εμπιστοσύνη του.
Τι σας κερδίζει περισσότερο; Η συγγραφή, η σκηνοθεσία ή η υποκριτική;
Θεωρώντας πως και η συγγραφή και η σκηνοθεσία και η υποκριτική είναι εκφάνσεις του θεάτρου, τα αντιμετωπίζω ως σύνολο. Ασφαλώς το καθένα με τις ιδιαιτερότητες και τις δυσκολίες του, αλλά με την ίδια εκτίμηση και αγάπη. Αν έπρεπε, φυσικά, ετσιθελικά, να επιλέξω κάποια από τις ιδιότητες, θα έλεγα πως είμαι ένας ηθοποιός που σκηνοθετεί και αντιμετωπίζει τη συγγραφή ως μια εσωτερική ανάγκη και αρκετές φορές ως ένα εγωπαθές πείσμα. Η σκηνοθεσία, από την άλλη, που υπό μία κλασική έννοια είναι πιο συνυφασμένη με την καθαρή υποκριτική είναι μια ικανότητα που προέκυψε ως προέκταση της ιδιότητας του ηθοποιού και που, εν τέλει, μέσα μου έχει την ίδια αξία.
Το 2014 συμμετείχατε με την ομάδα ΡαΚουν στο Bob Festival και αποσπάσατε το πρώτο βραβείο, ενώ και οι Περσινές Βροχές γνωρίζουν ξεχωριστή επιτυχία στο θέατρο Θησείον. Πώς βλέπετε σαν νέος άνθρωπος το θεατρικό τοπίο στην Ελλάδα; Είστε αισιόδοξος;
Η επιτυχία που είχαμε με την ομάδα “ΡαΚούν” ήρθε ενώ καλά καλά οι πέντε ηθοποιοί που την απαρτίζουμε δεν είχαμε τελειώσει το τελευταίο έτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης, οπότε ήταν ένα επιστέγασμα της δημιουργικότητας και της προσπάθειάς μας να προτείνουμε ένα καινούριο θέατρο. Όλα τα μέλη ακολουθούμε ξεχωριστές πορείες κατα βάση και συναντιόμαστε ως “ΡαΚούν” κάθε που έχουμε ένα όραμα που μας συνδέει. Οι “Βροχές” από την άλλη είναι μια παράσταση που αψηφώντας σχεδόν αγνοιωδώς τη δυσκολία της δημιούργησα ως προσωπικό όραμα. Ως νέος καλλιτέχνης σε πείσμα των καιρών οφείλω να είμαι αισιόδοξος. Παλεύοντας σε μία χώρα που επιμένει να θεωρεί τους ηθοποιούς χομπίστες, που ανέχεται το γεγονός πως φτύνουμε αίμα για να δημιουργήσουμε χωρίς χρήματα υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες με πρόβες που κρατούν μήνες μην υπολογίζοντας πως οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι, χρειάζεται μια μεγαλύτερη προσπάθεια για να παραμείνεις ζωντανός και δημιουργικός. Πράγμα το οποίο δε μπορεί να συμβεί αν δεν πιστέψουμε βαθιά πως θα έρθουν ομορφότερες μέρες.
Αγαπημένοι συγγραφείς που αποτελούν ορόσημο για εσάς;
Στα πλαίσια μιας ευγενικής κοινοτοπίας, θα λέγαμε πως υπάρχουν πολλοί συγγραφείς, εξαίρετοι και δύσκολοι. Υπάρχουν διάσπαρτες ομορφιές σε διάφορα κείμενα, αλλά επιτρέψτε μου να πω πως το ταλέντο του Ε. Άλμπυ, το παρανοϊκό χιούμορ του Μ. ΜακΝτόνα, την ευφυία του Σέξπιρ και την πανανθρώπινη διάσταση του Α. Τσέχοφ, δεν τα έχει, κατά τη γνώμη μου, κανείς.
Μελλοντικά σχέδια;
Ενώ οι “Περσινές Βροχές” συνεχίζουν στο θέατρο Θησείον για λίγες ακόμα παραστάσεις και το “Μη Χορέψεις” κάνει σε λίγες μέρες πρεμιέρα, θα έχω τη χαρά από το Μάιο να σκηνοθετώ για το Ίδρυμα “Μιχάλης Κακογιάννης” το αιρετικό έργο του Μαρκησίου Ντε Σαντ “Φιλοσοφία στο Boudoir” σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις μέχρι σήμερα.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
