ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ανοίγουν οι βελούδινες (με ‘γκλίτερ’) κουρτίνες και εμφανίζεται μια μεγάλη υπερυψωμένη παραλληλόγραμμη πλατφόρμα και πάνω της ο Γιώργος Νταλάρας με την πλάτη στο κοινό και το δεξί χέρι, που κρατάει το μικρόφωνο, υψωμένο.
Εικόνα αρχαίου θεού με σακάκι.
Στη γιγαντοοθόνη που υπάρχει στο πίσω μέρος της μεγάλης σκηνής παίζει ένα βιντεάκι που δείχνει ουράνιο τοπίο, κοκκινοσκότεινο, διότι είναι η στιγμή που ο ήλιος έχει πέσει για τα καλά, και μαύρα πουλιά-σκιές που πετούν πάνω από τα σύννεφα.
«Δεν έχω μάτια να σε δω» (ούτε κι εγώ διότι τα έχω κλείσει).
Την ίδια ακριβώς εικόνα την έχω δει από τον Σφακιανάκη, τη Βανδή και δε θυμάμαι τώρα από ποιους άλλους. [Δε θέλω].
«Ένας κόμπος η χαρά μου» και εμφανίζονται δύο χορευτές που χορεύουν τανγκό. [Δε θέλω].
Κατεβαίνει η πλατφόρμα, πέφτει μια άλλη κουρτίνα ημιδιαφανής, εμφανίζονται πίσω της τρεις νέοι που κάνουν φωνητικά, μετά σηκώνεται η ημιδιαφανής κουρτίνα και εμφανίζεται μια μεγάλη ορχήστρα πάνω σε μια άλλη πλατφόρμα που κινείται γλιστρώντας μπρος και πίσω. [Δε θέλω].
Την νιοστή φορά που έπεσε η γιγαντο-οθόνη, ανέβηκε η ημιδιαφανής κουρτίνα, κινήθηκε η πλατφόρμα της ορχήστρας, βγήκε το μπαλέτο ντυμένο «πρόσφυγες από τη Σμύρνη» πάνω σε μια βάρκα, (ενώ ο Γιώργος Νταλάρας έλεγε το «Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται/ ο πόνος μας δε λέγεται») ή έσκασε το ίδιο μπαλέτο με τα αγόρια ντυμένα με χάρτινα καπελάκια και ξύλινα σπαθάκια και τα κορίτσια με πολύχρωμα μπαλόνια (όταν έλεγε το «Να’ τανε το ‘21»), φώναξα από μέσα μου «Δε Θέλω!».
Μετά όμως άρχισαν αγόρια και κορίτσια του μπαλέτου να παίζουν κουτσό, κρυφτό και άλλα παιδικά παιχνίδια και.. απελευθερώθηκα..
Διότι τόσα χρόνια στο ξενύχτι, έχω μάθει πως όταν το πράγμα ξεφεύγει εντελώς της διανοίας και της αισθητικής σου, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι: Υπομονή.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-3213000
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Βουκουρεστίου 1-3
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 21:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 70 ευρώ

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Δώδεκα ή δεκατρείς μουσικοί (θα σε γελάσω διότι καθόμουν τέρμα στο πλάι δεξιά και δεν έβλεπα καθόλου τη δεξιά άκρη της σκηνής), με δύο σετ κρουστών & ένα τύμπανα, πνευστά, μπουζούκια, κιθάρες, πιάνο, κοντραμπάσο, βιολί, τσέλο(?), κ.λπ. Ακριβής, κουρδισμένος και υπερ-καθαρός ήχος, έντονα ρυθμικός και σαφής. [Γνωστή η τελειομανία του Γιώργου Νταλάρα και η συνεχής προσπάθειά του να αφαιρέσει κάθε ίχνος ‘σκόνης’ από γύρω του]
Σημειωτέον ότι η ορχήστρα σε ένα μεγάλο μέρος του προγραμματος δε φαίνεται καθόλου διότι αλλιώς δεν θα χωρούσαν τα εφέ και τα χορευτικά δρώμενα.
Μαζί με όλα αυτά και πολλά τραγούδια.
«Τι πάθος», «Τα βεγγαλικά σου μάτια», «Κι αν σε θέλω κι αν με θέλεις», «Διδυμότειχο μπλουζ», «Αχ χελιδόνι μου», «Luna Rosa» («πλήρες» με το βίντεο από την Κούβα και την ωραία κοπέλα με το κόκκινο φόρεμα να χορεύει με πάθος), «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα/ κακιά σκουριά δεν πιάνει», «Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας», «Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς», κ.λπ.
Κάθε φορά που βλέπω το Γιώργο Νταλάρα να τραγουδάει αναρωτιέμαι αν η τέχνη του τραγουδίσματος αφορά σε εσωτερική διαδικασία ή σε εξωτερικά παράλληλα εφέ.
Όταν ο ερμηνευτής λέει, για παράδειγμα, «ο πόνος μας δε λέγεται» ή «ένας κόμπος η χαρά μου» για να παραχθεί συγκίνηση (απαραίτητη προϋπόθεση στην τέχνη) αρκεί μια βάρκα με ντυμένους χαροκαμένους πρόσφυγες πίσω του ή χρειάζεται ο ‘πόνος’ που δε λέγεται να βγαίνει σπαράζοντας μέσα από τον κόμπο που έχει στο λαιμό όποιος αρθρώνει τέτοιες λέξεις;
Πρέπει να μου αρκεί μία προβολή ασπρόμαυρων φωτογραφιών ή πορτρέτων του Φαγιούμ σε μια γιγαντο-οθόνη για να ‘τιναχτούν’ τα μέσα έξω;
Η φίλη μου η Λένα, η οποία και με προσκάλεσε σε αυτή την παράσταση είναι μεγάλη φαν του Γιώργου Νταλάρα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Της αρέσει, φαίνεται, η μη έκφραση του αισθήματος.
Εμένα πάλι μου αρέσει η τέχνη που στάζει όλα τα ανθρώπινα υγρά. Και δε μου αρέσει το θέατρο στο Λας Βέγκας που χτίστηκε για τις εμφανίσεις της Celine Dion, ούτε και η συνολική αισθητική Λας Βέγκας.
Δεν με κινητοποιούν ούτε οι γιγαντο-οθόνες, ούτε τα πέρα δώθε της τεχνικής υποδομής κάποιου υπερ-σύγχρονου θεάτρου (αν αυτά τα κουνήματα δεν έχουν αισθητικό και αισθηματικό λόγο για να γίνονται κι αν δεν συνοδεύουν τη συγκίνηση που ούτως ή άλλως παράγει ο καλλιτέχνης).
Και δε θέλω traffic πάνω στη σκηνή.
Ούτε καρέκλες καφενείου κρεμασμένες από κάτι σκοινιά. Ούτε ‘νοσταλγικό’ ρετρό juke-box επίσης κρεμασμένο πάνω από τα κεφάλια των τραγουδιστών _ για ποιο λόγο άραγε; Ποιο ήτο το σημαινόμενο των.. ψηλοκρεμαστών, κύριε Φασουλή;
«Δε φταις εσύ η φαντασία μου τα φταίει..» και δώσ’ του να ανέρχονται οι καρέκλες στους ‘ουρανούς’ (μήπως για να κάτσουν οι μεγάλοι απόντες λαϊκοί συνθέτες και ερμηνευτές στο ‘κουτούκι του Παραδείσου’ που δεν ξέρουμε αν έχει καν πάλκο;).
Και:
«Θα σου κλείσω το στόμα με χίλια φιλιά
Και ας παν στην ευχή τα παλιά»
(Σημείωση από το μπλοκ μου: «Η ‘καρέκλα’, αιωρείται ακόμα»..)


Τελικά αξίζει να πάω;
Αν θέλεις να βλέπεις ‘αυτό’ ενώ ακούς κάτι άλλο..
Με 70 ευρώ ‘κερδίζεις’ μία θέση στην 9η σειρά στο εντελώς πλάι δεξιά, απ’ όπου.. γλιτώνεις ένα κομματάκι των όσων οπτικών.. συντρέχουν.
Αλλά από την άλλη λόγω του ότι κάθεσαι δίπλα στο διάδρομο και δεν ενοχλείς κανέναν, μπορείς να βγεις έξω για να κάνεις ένα τσιγάρο, αν δεν μπορείς να κρατηθείς, και να αγοράσεις κι ένα καινούριο CD του Γιώργου Νταλάρα που πωλείται σε ειδικό stand ακριβώς έξω από την μέσα είσοδο του Παλλάς.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Ο ήχος ήταν άριστος (αυτό έλλειπε μετά από τόσα εκατομμύρια επένδυση για τη μεταμόρφωση του Παλλάς). Μόνο που τα μικρόφωνα των τεσσάρων νεαρών με τα φωνητικά ήταν πάρα πολύ χαμηλά και του Γιώργου Νταλάρα είχε τόσο ‘βάθος’ που λίγο ακόμα και θα χανόμουνα εντός του.
Δυστυχώς τα ονόματα των καλών μουσικών δεν τα έχω.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]