Είναι στο σινεμά από τα 4 του χρόνια ο Ρον Χάουαρντ. Παιδί θαύμα στην αρχή, διάσημος Ρίτσι στο τηλεοπτικό «Happy days» όταν έκλεισε τα είκοσι και μέτριος ηθοποιός σε δευτεροκλασάτους ρόλους όταν μεγάλωσε. Την αναμενόμενη καταστροφική αυτή πορεία την έχουν ακολουθήσει εκατοντάδες παιδιά θαύματα: συνήθως το ταλέντο τους εγκαταλείπει με την ενηλικίωση. Ο Χάουαρντ πάντως κατάφερε το ακατόρθωτο. Από ατάλαντος ηθοποιός έγινε εξ ίσου ατάλαντος σκηνοθέτης διαχειριζόμενος χωρίς καμία κινηματογραφική ιδιαιτερότητα τεράστιες χολιγουντιανές συνταγές («Απόλλων 13», «Κώδικας Ντα Βίντσι») κερδίζοντας μάλιστα δύο Όσκαρ για το «Ενας Υπέροχος Ανθρωπος».

Στο «Δίλημμα» επαναλαμβάνει αυτό ξέρει καλύτερα: τις συνταγές των στούντιο. Ακριβή παραγωγή, καλοί ηθοποιοί, στρωτό σενάριο χωρίς καμία αιχμή και άχρωμη σκηνοθεσία «αυτόματου πιλότου».

Αν γελάς; Μα ναι. Όταν σε γαργαλάνε γελάς, αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ονομαστεί καλή κινηματογραφική κωμωδία.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ