Οnce/ 2007, , περιοχής 2, widescreen (1.85:1) Odeon
Εκείνος επισκευαστής ηλεκτρικών σκουπών στο κατάστημα του πατέρα του, εκείνη νεαρή μετανάστρια που μεγαλώνει μόνη τη μικρή κόρη της. Οι δυο τους είναι ερασιτέχνες μουσικοί που γνωρίζονται και ερωτεύονται στους δρόμους του Δουβλίνου και μαζί δημιουργούν υπέροχη μουσική. Σε μεγάλο βαθμό ερασιτεχνικό μοιάζει και το φιλμ, γυρισμένο μεταξύ φίλων και γνωστών σε 17 μέρες για πενταροδεκάρες, όπως όμως συμβαίνει και με τους ανώνυμους ήρωές του, ό,τι του λείπει σε τεχνική αρτιότητα το διαθέτει και με το παραπάνω σε ψυχή.
Ο πνιγμένος στον κόκκο φακός του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Τζον Κάρνεϊ ακολουθεί τους δύο πρωταγωνιστές, ερμηνευμένους με πάθος και φυσικότητα από τους (χωρίς κινηματογραφική εμπειρία) μουσικούς Γκλεν Χάνσαρντ και Μαρκέτα Ιργκλοβά, μέσα από σοκάκια, μπροστά σε πλατείες, στο εσωτερικό παραπαιόντων διαμερισμάτων, στάζοντας αυθεντικότητα από το κάθε του κάδρο. Χάρη στον ρεαλισμό αναδεικνύονται και οι αρετές του φιλμ ως μιούζικαλ μια και, απόλυτα πιστό στο ύφος της υπόλοιπης ταινίας, δεν αφήνει ποτέ τους ήρωές του να ξεσπάσουν σε τραγούδι αν αυτό δεν προκύπτει οργανικά μέσα από την εκάστοτε σκηνή.
Και παρ όλο που το «Μια Φορά» αποτελεί το σπάνιο είδος σάουντρακ που μπορεί να λειτουργήσει και ανεξάρτητα από το φιλμ το οποίο αφηγείται, είναι αυτός ο φυσικός συνδυασμός μουσικής και εικόνας που συνθέτει ένα αληθινό λυρικό αριστούργημα: Καθώς η Ιργκλοβά εύχεται σπαρακτικά να βρει ανταπόκριση στην αγάπη, διασχίζοντας τη νύχτα με ένα discman στο αυτί, ή καθώς ένας μουσικός έρωτας γεννιέται πάνω από τις νότες του (οσκαρικού) Falling Slowly. Κόποι, ανάγκες, ελπίδες βρίσκουν εκφραστική διέξοδο, για αυτή τη μία φορά, υπό τους ήχους του ωραιότερου κομματιού της ταινίας, οδηγώντας σε ένα φινάλε αναπάντεχα λυτρωτικό που χωρίς να το θες, χωρίς να σε νοιάζει, θα σε κάνει να αγαπήσεις όποιον άνθρωπο βρίσκεται γύρω σου.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
