Απόπειρα ώριμης κομεντί για την απιστία και την συγχώρεση, που μένει στα ρηχά εξαιτίας της απίστευτα επιφανειακής αντιμετώπισης των αντιπαθών χαρακτήρων.

Εναλλάσσοντας την προσοχή της ανάμεσα στους διάφορους ήρωες και τα κυρίως ερωτικής φύσεως προβλήματα που ο καθένας αντιμετωπίζει, η ταινία φιλοδοξεί να μιλήσει για την απιστία και την συγχώρεση, καταλήγοντας σε μια ιστορία μηδαμινού βάθους, αντίστοιχου ανάλογων χολιγουντιανών προσπαθειών, και ανύπαρκτων εύστοχων ιδεών σε σχέση με τόσο διαχρονικά ερωτήματα.

Είναι σίγουρα μια διαφορετική ιστορία μεσήλικων σχέσεων – η ρομαντική και σεξουαλική ιστορία των μονίμως αναποφάσιστων κεντρικών ηρώων είναι τόσο μπερδεμένη που κάνει τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς» να μοιάζει μονογαμική ιστορία – αλλά με ελάχιστη ουσία και ένα εξοργιστικά αφελές μήνυμα: ότι δεν έχει και πολλή σημασία πώς φέρεσαι στη ζωή, αρκεί να ακολουθείς την καρδιά σου, ή στην περίπτωση του κεντρικού ήρωα, τις ορμές σου, χωρίς να αποδέχεσαι τις συνέπειες που αυτό μπορεί να έχει στους γύρω σου γιατί τελικά όλοι καταλήγουμε κόκαλα.

Είναι ένα συμπέρασμα που στέκει θεωρητικά αλλά καταρρέει όταν το εφαρμόσεις σε πραγματικούς ανθρώπους με πραγματικά συναισθήματα, και η ταινία λύνει το πρόβλημα αυτό εντελώς άγαρμπα, αφαιρώντας από τους περισσότερους όποια αληθοφάνεια στην συμπεριφορά τους και τις αντιδράσεις τους - αποτέλεσμα, ένα μωσαϊκό από ρηχές ιστορίες και αντιπαθείς χαρακτήρες, με τους οποίους μάταια προσπαθεί η ταινία να συμπάσχουμε.

Χριστίνα Λιάπη