Τα τελευταία 26 χρόνια, το Χόλιγουντ έχει αποκτήσει έναν εχθρό... εκ των έσω. Ενας «αντιεξουσιαστικός» θεσμός βάζει στη θέση τους ταινίες και σταρ για την κακογουστιά, την αποτυχία και την αδικαιολόγητη σπατάλη χρημάτων. Η ιστορία των Χρυσών Βατόμουρων από τον ίδιο τον ιδρυτή και πρόεδρό της μοιάζει με αστείο... και είναι!

Από την Κατερίνα Ανδρεάκου

Ο ιδρυτής και πρόεδρος των Χρυσών Βατόμουρων Τζον Γουίλσον αποφάσισε να εκμεταλλευτεί... εποικοδομητικά τη σινεφιλική του ιδιότητα και το πάθος του για τις απονομές, ιδιαίτερα εκείνες των Οσκαρ. Ετσι, αρχικά εντελώς αυτοσχέδια κι ερασιτεχνικά, ξεκίνησε τον θεσμό των «αντι- Οσκαρ», όπως αναφέρει και ο ίδιος, της «αφελούς παρωδίας των βραβείων γενικότερα (και των Οσκαρ ειδικότερα)». Μιλά με πάθος, κέφι, χιούμορ, αλλά και καυστικότατη ειρωνεία για το σινεμά, τον όλο και διασημότερο θεσμό-δημιούργημά του και την κατάσταση ενός πλούσιου, υπεροπτικού και δίχως χιούμορ Χόλιγουντ, το οποίο αποτελεί τον «στόχο» των Χρυσών Βατόμουρων.

Πώς και γιατί δημιουργήθηκαν τα Βατόμουρα;

Από τον συνδυασμό δυο παραγόντων. Ο ένας είναι η «ανώμαλη» αίσθηση του χιούμορ μου. Ο δεύτερος το γεγονός πως, κατά την παιδική μου ηλικία, οι γονείς μου με άφηναν να ξενυχτάω μόνο τη βραδιά των Οσκαρ. Ετσι, ξέρω καλά την πρόσφατη ιστορία τους. Το 1981, ενώ ήμουν στο κολέγιο, εργαζόμουν για ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ, όπου αναγκαστικά παρακολούθησα 250 ταινίες. Οπότε αρχίζεις να συνειδητοποιείς πόσες από αυτές είναι σκουπίδια. Παράλληλα, εκείνη τη χρονιά, σε μια φτηνή κινηματογραφική αίθουσα, είδα δυο ταινίες κολλητά, το Village People και το Cant Stop The Dancing, που ήταν κι οι δυο τρομερά κακές. Ετσι, τη βραδιά των Οσκαρ αποφάσισα πως κάτι πρέπει να γίνει για τέτοιου είδους ταινίες. Εφτιαξα ένα χαρτονένιο πόντιουμ και ψήφους και συγκέντρωσα αποσπάσματα των ταινιών αυτών. Η πρώτη απονομή των Βατόμουρων έγινε στο πάρτι των Οσκαρ στο κολέγιό μου. Το ίδιο έγινε και τα επόμενα τρία χρόνια. Από περιέργεια, έστειλα ένα «δελτίο τύπου» της απονομής και μια εφημερίδα το δημοσίευσε. Με τον ερχομό του τέταρτου χρόνου, δεν μπορούσε πια να διεξάγεται σε σπίτι...

Γιατί η απονομή γίνεται τη βραδιά πριν τα Οσκαρ;

Μέσα ενημέρωσης από ολόκληρο τον κόσμο έρχονται για να καλύψουν τα Οσκαρ. Την προηγούμενη μέρα δεν έχουν κάτι να κάνουν, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία τα Βατόμουρα να διεξάγονται τότε. Η τελετή μας, αν και προσβλητική, είναι μόνο ένα αστείο. Δεν είναι χαστούκι στο πρόσωπο, αλλά μπανανόφλουδα στο πάτωμα του Χόλιγουντ. Το χιούμορ είναι αυτό που κάνει τα βραβεία μας διασκεδαστικά. Είμαστε οι κλόουν της τάξης μας στο Χόλιγουντ, εκείνο όμως δεν καταλαβαίνει πως ό,τι κάνουμε είναι ένα αστείο. Συνήθως θυμώνει ή προσπαθεί να μας αγνοεί. Σε καμία περίπτωση δεν έχει αίσθηση του χιούμορ.

Γιατί βατόμουρο και όχι κάτι άλλο πιο συμβολικό του κακού γούστου;

Αυτό είναι κάτι που λίγοι γνωρίζουν και πολλοί με ρωτούν. Στα αγγλικά, η λέξη raspberrie σηματοδοτεί τον ήχο της πορδής, από ένα παλιό παιδικό τραγούδι ή κάτι τέτοιο. Οι παλιοί μικροί μαθητές, αντί να λένε ή να κάνουν τον ήχο της πορδής, έλεγαν raspberrie, εξ ου και το raspberrie fart. Ετσι, η λέξη σημαίνει να μην σέβεσαι και να κοροϊδεύεις κάποιον.

Τι είδους ταινίες επιλέγετε ως υποψήφιες;

Δεν είναι δίκαιο να διαλέγεις μια ταινία με προϋπολογισμό 2,3 εκατομμυρίων δολαρίων που δεν έχει λεφτά παρά μόνο για να προσλάβει φοιτητές. Αλλά είναι δίκαιο να τα βάζεις με μια ταινία που κόστισε στο Χόλιγουντ εκατό ή διακόσια εκατομμύρια δολάρια και είναι απαράδεκτη. Πάρτε για παράδειγμα μια φετινή υποψήφια, το Ντιούκς, η οποία κόστισε τόσα λεφτά και είναι μια ηλίθια, προσβλητική αηδία.

Ποιος ψηφίζει για τα βραβεία και πώς μπορεί κανείς να γίνει μέλος της επιτροπής;

Αναλυτικές πληροφορίες υπάρχουν στο site μας (www.razzies.com). Πάντως, πολλά μέλη είναι άνθρωποι του χώρου και κριτικοί κινηματογράφου από τις ΗΠΑ και δεκαπέντε άλλες χώρες. Φέτος ψηφίζουν 725 μέλη. Οι Χρυσές Σφαίρες θεωρούνται μεγάλο γεγονός στις ΗΠΑ και ψηφίζουν 87 άνθρωποι! Αν αυτό θεωρείται επίσημο (σαν θεσμός), τότε θα πρέπει να θεωρηθούμε κι εμείς!

Πέρσι, η Χάλι Μπέρι παρέλαβε το Βατόμουρό της για το CATWOMAN, ενώ φέτος, ο σκηνοθέτης Ούγε Μπολ δήλωσε ότι είναι μεγάλη τιμή που είναι υποψήφιος για Βατόμουρο (για το ALONE ΙΝ ΤΗΕ DARK) και πως παραλαμβάνει κάθε βραβείο που κερδίζει.

(Γελάει.) Πολύ ωραία! Δεν αποθαρρύνουμε κανέναν να παραλάβει το βραβείο του, αρκεί, όταν έρθει, να αφήσει έξω τον εγωισμό του και να βάλει μέσα το χιούμορ του. Δεν θέλουμε να έρθει κάποιος και να είναι θυμωμένος μαζί μας. Ασε που, αν γίνει κάτι τέτοιο, εκείνος θα χάσει, από πλευράς δημοσίων σχέσεων κι επιπλέον θα φανεί ηλίθιος επιδεικνύοντας τέτοια συμπεριφορά.

Ταχυδρομείτε τα βραβεία όσων «νικητών» δεν παρευρίσκονται στην απονομή;

Οταν κάποιος μας το ζητήσει ή εκφράσει ενδιαφέρον, τότε ναι. Αλλά αν ξέρουμε πως κάποιος θα το αγνοήσει και το βραβείο θα καταλήξει στον σκουπιδοτενεκέ, τότε δεν τα στέλνουμε. Ενα τέτοιο επεισόδιο έγινε με τον Μπεν Αφλεκ και το Gigli. Εκείνη τη χρονιά ξέραμε σίγουρα πως αυτή η ταινία θα σαρώσει τα Βατόμουρα, οπότε είχαμε επικοινωνήσει με τους ατζέντηδές του για να ρωτήσουμε μήπως θα ήθελε να έρθει στην απονομή. Τελικά δεν του είπαν τίποτα και, μετά την απονομή, εκείνος παραπονέθηκε πως δεν επικοινωνήσαμε μαζί του. Μια από εκείνες τις μέρες, γνωρίζοντας πως θα εμφανιζόταν στην εκπομπή του Λάρι Κινγκ, κανονίσαμε να του παραδώσει το βραβείο του ο ίδιος ο παρουσιαστής. Ο Αφλεκ το πήρε κι έκανε σχόλιο για το πόσο φτηνιάρικο δείχνει- που είναι μέρος του αστείου του θεσμού μας έτσι κι αλλιώς. Επειτα το έσπασε, λέγοντας πως δεν το αποδέχεται. Παρακολουθώντας όλα αυτά, αρχικά νευρίασα, μετά όμως πήγα στο CNN, πήρα πίσω το βραβείο, το... επανακόλλησα και το πούλησα στο ebay τόσο ακριβά, ώστε βγάλαμε οικονομικά ολόκληρη την επόμενη απονομή! Και τότε ευχαρίστησα από μικροφώνου τον Λάρι Κινγκ, το CNN και τον Αφλεκ ως τους βασικούς μας χορηγούς εκείνης της χρονιάς!

Φέτος προσθέσατε και μια νέα κατηγορία, τους Πιο Κουραστικούς Στόχους Των Ταμπλόιντ.

Ναι, αν και αρκετοί ήταν αντίθετοι με την απόφασή μας, γιατί δεν αποτελεί κατηγορία άμεσα συνδεδεμένη με τις ταινίες. Ομως πιστεύω πως υπάρχει άμεση σχέση, καθώς πολλά από αυτά που κάνουν και απασχολούν τα ταμπλόιντ είναι προσχεδιασμένα, ένα διαφημιστικό κόλπο για να προβάλλουν τις νέες τους δουλειές, ακόμα κι αν δείχνουν να ενοχλούνται από αυτή την δημοσιότητα. Εδώ στις ΗΠΑ, η προσοχή των μέσων ενημέρωσης δίνεται υπερβολικά στην ιδιωτική ζωή των διασημοτήτων, όταν αγοράζουν πάνες, πάνε στο σουπερμάρκετ, ακόμα και να μπορούσαν να τους πιάσουν να τα κάνουν στην τουαλέτα τους θα το έδειχναν. Γι αυτό αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε αυτή την κατηγορία, γιατί κουραστήκαμε τόσο με κάποιες ιστορίες, ειδικά με τον Τομ Κρουζ, ο οποίος είναι δις υποψήφιος, μία για την ιστορία με την Κέιτι Χολμς, που δεν μου φαίνεται καθόλου πιστευτή και μία για τις διακηρύξεις του πως η ψυχανάλυση δεν βοηθά, ενώ θα του σύστηνα να πάει πρώτος ο ίδιος γιατί την χρειάζεται!

Τι συμβολίζουν τα διάφορα βραβεία και οι απονομές; Εν τέλει, ενδιαφέρεται κανείς γι αυτά, τουλάχιστον αφού παρέλθει η βραδιά της απονομής;

Τα βραβεία αποτελούν μέρος της αμερικανικής κουλτούρας του να είσαι πάντα ευτυχισμένος. Είναι ένας διαγωνισμός δημοτικότητας. Δεν πιστεύω πως έχουν σημαντική βαρύτητα και αξία.

Πώς βλέπετε το μέλλον των Χρυσών Βατόμουρων;

Ιδιαίτερα μετά την περσινή φοβερή εμφάνιση της Χάλι Μπέρι στην απονομή, πιστεύω πως θα παρακινηθούν και άλλοι σταρ να έρθουν και να γελάσουν με τον εαυτό τους και τις ταινίες τους. Θα μπορέσουν να πουν «τα θαλάσσωσα μ αυτή τη δουλειά». Αλλωστε, οι περισσότεροι από αυτούς -με εξαίρεση τη Μαντόνα (γελάει)-, έχουν κάνει αξιόλογες ή αποδεκτές δουλειές στο παρελθόν. Το κοινό θα σε συγχωρέσει αν παραδεχτείς ότι έκανες ένα λάθος.

Ο κ. Γουίλσον μιλάει για τα μεγαλύτερα «θύματά» του

Μommie Dearest: Ολα σ' αυτήν είναι υπερβολικά, από τις ερμηνείες ως το μακιγιάζ. Γελάς σχεδόν ακατάπαυστα σε όλη τη διάρκειά της και υποτίθεται πως είναι ένα σοβαρό δράμα με σκοτεινό θέμα, την παιδική κακοποίηση.

Showgirls: Είναι η απόλυτη ταινία των Βατόμουρων. Θέλω να πω, σκέψου το στόρι και μόνο, η ιστορία των κοριτσιών που κάνουν στριπτίζ είναι εντελώς ηλίθια από μόνη της. Ο σκηνοθέτης της Πολ Βερχόβεν, όμως, κατάλαβε απολύτως το πνεύμα και το χιούμορ μας.

Lonely Lady: Γυρισμένη στις μεγάλες δόξες της Πία Ζαντόρα, αποτελεί την πιο άθλια, ντροπιαστική ταινία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Σιλβέστερ Σταλόνε: Μοιάζει να μην έχει κάνει καλές επιλογές από την εποχή του πρώτου Ρόκι. Τριάντα διαφορετικές υποψηφιότητες (στα Βατόμουρα) σε διάφορες κατηγορίες...

Μαντόνα: Προφανώς, από τότε που ήταν παιδί, το όνειρό της δεν ήταν να γίνει σταρ της μουσικής, αλλά του κινηματογράφου και τώρα ταλαιπωρεί ακατάπαυστα τον κόσμο προσπαθώντας να το πραγματοποιήσει.
Δεν μπορεί να παίξει, να υποδυθεί...
Δεν είναι φτιαγμένη να κάνει κάτι τέτοιο και απλά κάποια στιγμή θα πρέπει να το αποδεχτεί.

Αnd the Razzie goes to...

Οι 26 θριαμβεύτριες ταινίες της ιστορίας των Χρυσών Βατόμουρων

1980: Cant Stop The Music
1981: Mommie Dearest
1982: Inchon!
1983: The Lonely Lady
1984: Μπολερό
1985: Ράμπο: Το Πρώτο Αίμα ΙΙ
1986: Howard The Duck / Under The Cherry Moon
1987: Leonard: Part 6
1988: Κοκτέιλ
1989: Σταρ Τρεκ 5
1990: The Adventures Of Ford Fairlane / Ghosts Cant Do It
1991: Hudson Hawk
1992: Λάμψη Στο Σκοτάδι
1993: Ανήθικη Πρόταση
1994: Το Χρώμα Της Νύχτας
1995: Showgirls
1996: Στριπτίζ
1997: Ανάμεσα Σε Δύο Κόσμους
1998: An Alan Smithee Film: Burn, Hollywood, Burn!
1999: Wild, Wild West
2000: Πεδίο Μάχης: Γη
2001: Freddy Got Fingered
2002: Swept Away
2003: Gigli
2004: Catwoman
2005: Dirty Love

Ρεκόρ των Βατόμουρων
(που κανείς δεν θα ευχόταν να έχει καταρρίψει...)

Χειρότερες Ταινίες: Πεδίο Μάχης Γη/ Showgirls: Από 7 βραβεία η καθεμία.

Χειρότερος Ηθοποιός: Σιλβέστερ Σταλόνε: 30 υποψηφιότητες, 10 νίκες. Ανακηρύχτηκε Χειρότερος Ηθοποιός του 20ου αιώνα.

Χειρότερη Ηθοποιός: Μαντόνα: 15 υποψηφιότητες, 9 νίκες. Ανακηρύχτηκε Χειρότερη Ηθοποιός του 20ου αιώνα.