Δεν ερωτοτροπεί με τον αρρενωπό εργάτη του κτήματός της η καταπιεσμένη λαίδη της ταινίας και του βιβλίου που έγραψε ο Ντ. Χ. Λόρενς. Με τη φύση που βρίσκεται γύρω της και ετοιμάζεται να την καταπιεί ερωτοτροπεί. Η βροχή που πέφτει, το αεράκι που συγκινεί τα φύλλα των δέντρων, η μυστική συνεργεία των πουλιών στο δάσος προσμένουν πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα του αυστηρού σπιτιού. Ενα σκίρτημα και η μοναχική λαίδη ξεχύνεται άξαφνα μέσα τους. Το κορμί της ξεκλειδώνει σε ένα άγγιγμα, ένα υγρό φιλί, έναν σφιχτό εναγκαλισμό. Από έναν κόσμο παγερών σαλονιών, μοναχικών δωματίων, η ηρωίδα της σκηνοθέτριας και του συγγραφέα παραδίδεται σταδιακά σε ένα σύμπαν που της ήταν μέχρι τώρα άγνωστο και απαγορευμένο. Ενα σύμπαν φτιαγμένο από ένστικτα, αισθήσεις, δέρμα, σώμα.
Αυτή την άνευ όρων παράδοση στη σάρκα περιγράφει τελετουργικά η Πασκάλ Φεράν, στην πρώτη της ταινία εδώ και δεκατρία χρόνια. Η ιστορία που διηγείται δεν είναι απλά μια ιστορία απελευθέρωσης. Είναι μια ιστορία αναγέννησης. Η Κόνστανς που πεθαίνει καθημερινά θα αναστηθεί στα χέρια και στον ιδρώτα ενός αγνώστου. Πάνω στο ζωηρό γρασίδι, τα νεκρά φύλλα του φθινοπώρου, το μουσκεμένο από υγρασία λιβάδι, θα έρθει ξανά στη ζωή. Μαζί του.
Οπως ο Λόρενς δεν είχε βαλθεί εξαρχής να παραδώσει ένα σκανδαλιστικό μυθιστόρημα, έτσι και η Φεράν γυρίζει εδώ την πλάτη της σε κάθε στερεότυπη απεικόνιση του ανθρώπινου πάθους στο σινεμά. Η ταινία της στηρίζεται στο πρωταρχικό, αλλά τόσο ουσιαστικό αξίωμα της απλότητας. Τίποτα παραπάνω από δυο κορμιά που ζητούν απεγνωσμένα να ενωθούν. Τίποτε άλλο εκτός από τη γύμνια ενός άντρα και μιας γυναίκας που για λίγο παύουν να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Η κινηματογραφική «Λαίδη Τσάτερλι» χάνει, εντούτοις, εκεί ακριβώς που το βιβλίο θριάμβευε. Μοιάζει αναιμική, την ώρα που θα έπρεπε να δονείται από την ηδονή και τον πυρετό, όπως η ίδια κατακλυσμιαία συνεύρεση την οποία εξιστορεί. Η Φεράν εικονογραφεί έναν από τους πιο σφοδρούς έρωτες που διηγήθηκε ποτέ λογοτεχνική πένα με στοχασμό και παρατήρηση. Θα έπρεπε να γνωρίζει, όμως, ότι ο έρωτας δεν είναι αποτέλεσμα διαλεκτικής ή ανατομίας. Είναι μια γνήσια υπόθεση της καρδιάς.
ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
